نیمرخ
  • گزارش
  • هزار و یک‌ شب
  • گفت‌وگو
  • مقالات
  • ترجمه
  • چندرسانه‌یی
هیچ نتیجه‌ای یافت نشد
نمایش همه‌ی نتایج
EN
نیمرخ

آرزوهایی که حسرت و درد شدند

  • نیمرخ
  • 2 جدی 1401
هدیه ارمغان

نویسنده: هدیه ارمغان

نام من هدیه است. دختری از زادگاه خداوندگار بلخ، مولانای بزرگ. این نوشته، روایت تلخ‌ترین روزهای زندگی‌ من است. صنف دوازدهم مکتب بودم و همزمان برای آینده‌ی بهتر درس‌های آمادگی کانکور را در یکی از آموزشگاه‌های خصوصی در شهر مزار شریف می‌خواندم. من و همصنفی‌هایم گروه شش نفره‌ای بودیم که هر روز صبح وقت روانه‌ی آموزشگاه می‌شدیم. روزهای گرم تابستان بود و مسیر هم طولانی. همه‌ی هم‌صنفی‌ها باهم تصمیم گرفتیم تا موتر سرویس بگیریم.یکی از اعضای گروه، راننده‌ا‌ی را پیدا کرد. در مسیر راه، چون من آخرین نفر بودم، راننده‌ی سرویس رأس ساعت هفت‌ونیم صبح به دنبالم می‌آمد.

روزهای خوشی بود. خنده روی لب‌های ما به هر بهانه‌ا‌ی گل می‌کرد. صنف ما در طبقه چهارم ساختمان بود و نسبت به دیگر دانش‌آموزان اندکی دیرتر می‌رسیدیم. نفس‌زنان پله‌ها را می‌دویدیم. با چهره‌های بشاش و شادمان و با خنده‌های بلند، وارد صنف می‌شدیم. من و تمام آن شش نفر هم‌صنفی‌های خوبم، چهار ساعت درسی را به خوبی سپری می‌کردیم.روزهای خوب و موفق زندگی بود. شب‌ها تا دیروقت درس می‌خواندم، صبح‌ها زودتر از همه بلند می‌شدم و برای رفتن به آموزشگاه آماده می‌شدم. با خرسندی تمام، در گل صبح کنار جاده در انتظار موتر سرویس می‌ایستادم.

ماه‌ها همین‌طور خوب و نیک گذشت؛ تا رسیدیم به یک هفته قبل از سقوط شهر مزار شریف به دست طالبان. هوا بسیار گرم بود. داخل موتر سرویس بودیم. مرضیه هم‌صنفی‌ام از شدت دلهره و ترسی که داشتیم برای راننده‌ی سرویس گفت: «کاکا! روزی که طالبان مزار را بگیرند هم اگر وقتی کورس بودیم به دنبال ما می‌آیی؟» برای یک دختر که دوازده سال درس خواند و آرزوهای فراوانی داشت، گفتن این جمله سخت بود. راننده گفت: «بلی دختر خوبم. می‌آیم. من شما را در این روزهای سخت تنها نمی‌گذارم.» سکوت موتر را فراگرفت. به نظرم کسی حرفی برای گفتن نداشت. هرکدام آینده‌ا‌ی را پیش‌روی خود می‌دیدند که تاریک بود. باید بر می‌گشتیم به دوران تاریک طالبانی. یک هفته با خبرهای سقوط هر ولایت گذشت. یکی از شب‌های تابستان بود. با اعضای خانواده، روی تخت‌های تابستانی نشسته بودیم. از طریق تلفن با مامایم که تازه به ایران مهاجر شده بود، حرف می‌زدم. برایم گفت، هدیه! طالبان مزار را گرفتند. من گفتم، نه هنوز که خبری نیست. گفت، گرفته است. گریه‌ام گرفت. برای همه‌ی هم‌صنفی‌هایم، برای لحظاتی که شاید فردا امکان تکرار دوباره‌ا‌ش را از من بگیرد، گریه کردم.

یک‌شنبه بود. سر و صدای موترهای رنجر، شهر را فرا گرفته بود. پدرم، من و خواهرم را از ترس این‌که دختر بودیم و نباید این روز خاطره‌ی تلخ زندگی ما باشد، ما را به ولسوالی شولگره فرستاد. چند روز گذشت. حدود دو هفته شده بود که آموزشگاه نرفته بودم. دلم برای هم‌صنفی‌هایم تنگ شده بود. بعد از دو هفته به شهر مزار برگشتیم. اما انگار شهر آن شهر سابق نبود.

ساعتی در خانه بودم. یکی از هم‌صنفی‌هایم زنگ زد. بدون مقدمه گفت، پدرش نمی‌ماند که دوباره به آموزشگاه برود. قلبم آتش گرفت. مریم چقدر دختر لایق بود. می‌خواست داکتر شود. اما دیگران با ترس و محدودیت به درس‌های آمادگی کانکور ادامه دادند. باید ماسک و حجاب سیاه می‌پوشیدیم. روزی برای ما گفته شد که در چوکی‌های آخر صنف بنشینیم. با صدای بلندی حرف نزنیم. این دردناک‌ترین قوانین در زندگی ما بود. ما دخترانی که بلندبلند می‌خندیدیم، برای فردایی که بهتر از امروز امید آن را داشتیم، ترانه می‌خواندیم؛ اما برعکس شد. حالا گذشته‌ی بهتر و امروز تاریکی داریم.

سر از فردای آن روز، الهه دیگر نیامد. محدثه هم نیامد، چون پدرش نظامی بود. روزها آهسته می‌‌گذشت. خبرهایی از ربوده شدن، کشته شدن، اجبار به خانه ماندن دختران و زنان به گوش می‌رسید. زندگی بوی تلخی می‌داد. نفس کشیدن برای دختران آزاده‌ی مزار دشوار شده بود. برای هیچ‌کس دیگر امیدی به درس خواندن نمانده بود. هرکسی به دنبال فرار از این ناامیدی و زندگی بود. محدثه از مخفی‌گاه‌شان روانه‌ی ایران شد. زهرا به‌خاطر دختر بودنش از درس خواندن باز ماند و به‌جای آن پدرش او را با یک مرد نامزد کرد تا ازدواج کند. الهه برای دیده نشدن چهره‌ی زیبایش مجبور شد روبند بپوشد. همه‌ی‌ لبخندهایش زیر روبند سیاه طالبانی محو شده بود. سرانجام، من هم مهاجر شدم. محدثه و مروه هم مهاجر شدند.

حالا از آن شش نفر، تعدادی در داخل افغانستان و شماری هم مثل من مجبور به ترک وطن شدیم. من می‌خواستم خبرنگار شوم. الهه و مریم می‌خواستند داکتر شوند. مروه دوست داشت حقوق بخواند. اما این آرزوها در دل همه‌ی ما در حال مردن است. جای آرزوهای بلند ما را خشونت و شکنجه‌ی روحی مدام گرفته است. از شش نفر، تنها مریم موفق شد امتحان کانکور بدهد و در رشته‌ی دل‌خواهش در دانشگاه بلخ راه پیدا کند. ولی تازه شنیدم که مریم اجازه ندارد رشته‌ی دلخواهش را بخواند. چون طالبان پس از مسدود کردن مکاتب، اینبار فرمان داده‌اند: دانشگاه رفتن دختران نیز ممنوع!

همچنان بخوانید

دانشجویان دختر

دانشجویان دختر: از دست طالبان در هیچ‌جایی در امان نیستیم

16 دلو 1401
ممنوعیت آموزش دختران

500 روز ممنوعیت آموزش دختران؛ ستیز طالبان، ناکامی جهان و تغییر رویکرد زنان

14 دلو 1401
موضوعات مرتبط
کلمات کلیدی: بلخحق آموزش زنان
دیدگاه شما چیست؟

دیدگاه‌ها 1

  1. Masouda Safa Radmanish می گوید:
    1 ماه پیش

    Must binifit and learner’s issues hadia Jan my oldest friend, I’m happy to you,that can see your activities,to be active and reach your goals and alive your dreams and I believe you can and never give up , cause a strong woman never give up 💪

    پاسخ

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

به دیگران بفرستید
Share on facebook
فیسبوک
Share on twitter
توییتر
Share on telegram
تلگرام
Share on whatsapp
واتساپ
پرخواننده‌ترین‌ها
چندهمسری
هزار و یک شب

چندهمسری؛ پاداش زنی که با پول معلمی خرج دانشگاه شوهرش را داد

16 دلو 1401

مروارید در تمام قریه یگانه دختری بود که بیشترین خواستگار را داشت. او دختر باسواد بود و در امور منزل هم به قول زنان قریه، از هر انگشتش هنر می‌بارید. همه می‌خواستند مروارید عروس‌شان شود.

بیشتر بخوانید
زنی که باربار زندگی می‌سازد
هزار و یک شب

زنی که باربار زندگی می‌سازد

13 دلو 1401

گل‌واری 25 سال پیش به خدادا، پسر همسایه‌اش دل می‌بندد و قصه‌ی دلدادگی‌شان نقل مجلس محله می‌شود. قدرت این دلدادگی هردو را به‌هم می‌رساند. پس از دو سال زندگی مشترک، همراه با شوهر و خانواده‌ی...

بیشتر بخوانید
نجمه
هزار و یک شب

زنی که برای آینده‌ی دخترش خانه را ترک کرد

17 دلو 1401

نجمه را در پانزده سالگی به شوهر دادند. خودش می‌گوید به راستی مرا به شوهر دادند، من چیزی از ازدواج نمی‌دانستم.شانزده ساله بود که دختری به دنیا آورد و اسمش را گلنار گذاشتند.

بیشتر بخوانید
ازدواج مجازی
هزار و یک شب

چهار سال ازدواج در فضای مجازی

11 دلو 1401

زندگی در منطقه‌ی اعیان‌نشین شهر کابل به خوبی پیش می‌رفت. بدون هیچ محدودیتی به مکتب رفتم و درس خواندم و برای خودم رویاهایی بافته بودم.

بیشتر بخوانید
زن چهارم
هزار و یک شب

روزی که زن چهارم پدرم پسر زایید

8 دلو 1401

پدرم پسر می‌خواست. او همیشه آرزو می‌کرد که پسردار شود. برای همین چهار بار ازدواج کرد. هیچ‌کس نمی‌توانست با او مخالفت کند. همین‌که حرفی می‌زدیم به دهان ما محکم می‌کوبید.

بیشتر بخوانید
Nimrokh Logo
بستر گفتمان زنانه

نیمرخ رسانه‌‌ی آزاد است که با نگاه ویژه به تحلیل، بررسی و بازنمایی مسایل زنان می‌پردازد. نیمرخ صدای اعتراض و پرسش زنان است.

  • درباره
  • تماس با ما
  • شرایط همکاری
Facebook Twitter Youtube Instagram Telegram Whatsapp
نسخه پی دی اف

بایگانی

نمایش
دانلود
بایگانی

2022 نیمرخ – بازنشر مطالب نیمرخ فقط با ذکر کامل منبع مجاز است.

هیچ نتیجه‌ای یافت نشد
نمایش همه‌ی نتایج
  • گزارش
  • هزار و یک‌ شب
  • گفت‌وگو
  • مقالات
  • ترجمه
  • چندرسانه‌یی
EN