چهار سال ازدواج در فضای مجازی

زندگی در منطقه‌ی اعیان‌نشین شهر کابل به خوبی پیش می‌رفت. بدون هیچ محدودیتی به مکتب رفتم و درس خواندم و برای خودم رویاهایی بافته بودم.

گاهی با طعنه‌های مادر و سایر زنان خانواده گمراه می‌شدم. در مهمانی، عروسی و حتا در مراسم ختم، مادرم با دیدن دختران فامیل که دست در دست شوهر، موترهای مدل بالا و طلا و جواهرات خود را به رخ می‌کشیدند به من طعنه می‌زد که لیاقت ازدواج ندارم.

هجده ساله که شدم مادرم به یکی از خواستگارانم که باب میل خودش بود جواب مثبت داد. خانواده‌ی پسر در هرات زندگی می‌کرد و پسر در آلمان. با تفاوت سنی ۱۳ سال به گونه‌ی غیابی نامزد شدیم.

اندک‌اندک، من تحت تأثیر طعنه‌های مادر و دیگر زنان خانواده قرار گرفته بودم و از نامزدی با یک پسر مقیم خارج از افغانستان خوشحال بودم. بدون حضور پسر در یکی از سالن‌های مجلل در شهرکابل مراسم شیرینی‌خوری برگزار شد.نامزدم فقط از طریق انترنت مراسم شیرینی‌خوری را تماشا می‌کرد.

یک سال بعد از شیرینی‌خوری، نامزدم از آلمان آمد، باهم نکاح کردیم و از دادگاه نکاح‌نامه گرفتیم. بعد از چهار ماه، نامزدم به آلمان برگشت و وعده داد که کارهای انتقال من به آلمان را نیز پیش ببرد. اما یک سال بعد دوباره برگشت و گفت جشن عروسی را بگیریم چون کارهای انتقال بسیار طولانی است و زمان زیادی را در بر می‌گیرد.

ناگزیر شدیم و مراسم عروسی را برگزار کردیم. من می‌خواستم تا موقع انتقال به آلمان، پیش خانواده‌ام باشم. اما شوهرم گفت: «باید خانه‌ی مادرم زندگی کنی، چون بعد از عروسی ما رواج نداریم که زن خانه پدرش باشد، مردم به ما طعنه می‌زنند.»

انتظار این حرف را نداشتم، من خیال می‌کردم او که در کشور آزاد زندگی می‌کند شاید مفکوره‌های بسته و سنتی افغانستان را فراموش کرده باشد. دلم می‌خواست رابطه را بهم بزنم اما ناگزیر شدم بپذیرم که بدون شوهرم به خانه‌ی پدرشوهر بروم.

کابل را به مقصد هرات ترک کردیم و چهل روز بعد شوهرم به آلمان رفت. من با خانواده‌ی شوهرم در هرات زندگی جدید را شروع کردم.

در منزل دوم آپارتمانی ساکن شدم که در منزل اول آن خانواده هشت نفری شوهرم زندگی می‌کردند. نصفه‌های شب پدرشوهرم برق خانه‌ام را قطع می‌کرد که بل برق زیاد نشود. در تاریکی، در هوای گرم و سرد ناگزیر بودم آنجا به تنهایی سر کنم، اما هیچ وقت شکایت نکردم. با وجود اختلاف ساعت محلی با محل زندگی شوهرم، شب‌ها تا دیروقت بیدار بودم تا با «شوهر مجازی‌ام» وقت بگذرانم. روزها باید خواب‌آلود و خسته در خانه کار می‌کردم.

بعد از رفتن شوهرم و تنهایی سخت و خسته‌کن، برای ادامه‌ی تحصیل در یک دانشگاه خصوصی ثبت نام کردم. مانند یک دختر بچه‌ی آرام و سر به زیر دانشگاه می‌رفتم و به خانه بر می‌گشتم. لباس و زمان رفت‌وآمدم طبق میل خانواده شوهرم تنظیم شده بود. اگر یک روزی کارهای نظافت خانه انجام نمی‌شد، حق نداشتم دانشگاه بروم.

همچنان بخوانید

پدرم مرا در بدل قرضش به شوهر داد

25 حوت 1401

در چهار سالگی مرا به شوهر دادند

15 حوت 1401

تمام تلاشم را کردم که آن‌ها را از خود راضی نگهدارم، اما خانواده شوهر به همین زندگی مجازی با شوهر من رحم نمی‌کردند و همیشه به او می‌گفتند: «ای زن تو کابلی و بسیار آزاد است، فردا روز جرمنی بیایه تو را طلاق می‌دهد، همین حالا هم به تنهایی دانشگاه می‌رود و می‌آید.»

در خانه‌ی خودم از دعوت کردن مهمان معذور‌ بودم و همین‌طور از مهمانی رفتن. یک روز که با شوهرم تلفنی صحبت می‌کردم، گفتم که برای اولین بار با یک تعداد هم‌کلاسی‌های دانشگاهم می‌خواهم به رستورانت بروم. شوهرم موافقت کرد و اجازه داد که با دوستانم بیرون بروم، به شرطی که به مادر و پدرش چیزی نگویم؛ چون اجازه نمی‌دادند.

با دوستانم رفتم در یکی از رستورانت‌های شهر هرات غذا خوردیم، قصه کردیم و خندیدیم. در تمام مدتی که ازدواج کرده بودم این اولین تفریح من بود. اما این تفریح هم به کامم زهر شد و هم زندگی مجازی من و شوهرم را از پایه فرو ریخت.

از رستورانت که بیرون شدیم، می‌خواستیم به مرکز خرید برویم. جلو یکی از فروشگاه‌‌ها با برادرشوهرم روبه‌رو شدم. بدون این‌که حرفی بزند با یک غرش چشم از کنارم رد شد.

میان ترس و دو دلی دروازه‌ی خانه را گشودم. اولین چهره‌ای که به چشمم خورد صورت خشمگین پدرشوهر بود. معلوم بود در حیاط خانه منتظر آمدن من است.

برادرشوهرم دروغی به بزرگی‌ خودش به آن‌ها گفته بود: «امروز زن برادرم همراه یک‌ پسر به رستورانت رفته بود، او به برادرم خیانت می‌کند.»

برادرشوهرم که همیشه مخالف رفتن من به دانشگاه بودف به دنبال چنین بهانه‌ای بود که مثل خواهرانش مرا نیز در خانه نگهدارد. این دروغ را گفته بود تا پدرشوهرم دیگر اجازه ندهد دانشگاه بروم و همین‌گونه هم شد.

شبیه یک زندانی به نظافت کردن خانه تنبیه شده بودم. به شوهرم زنگ زدند و گفتند: «زنت با یک پسر غریبه در رستورانت دیده شده…»

شوهرم در حالی که در از بیرون رفتن من و دوستانم خبر داشت و عکس‌های مان را برایش فرستاده بودم بازهم نتوانست از من ‌دفاع کند. او نیز در کنار خانوده‌اش ایستاد و به من به چشم یک زن خیانتکار دید. شوهرم هم تصور می‌کرد که او را فریب داده و به ملاقات یک مرد غریبه رفته‌ام.

شوهرم دو‌ روز بعد به تلفنم زنگ زد و خبر طلاقم را داد، به پدرم نیز تماس گرفته بود که «دخترت به خاطر خیانت طلاق است.» سپس شماره تلفنم را در لیست رد انداخت و حتا از شبکه‌های اجتماعی‌اش هم بلاک کرد.

با طلاهایی که مادرم آرزو داشت یک روزی به رخ دختران فامیل بکشد به کابل برگشتم. دیریست که شب و روزهای من به گریه سپری می‌شود. پشیمان هستم از این‌که نتوانستم یک زندگی مجازی را پایدار نگهدارم و برچسب خیانت به من خورده است. طلاق مان فقط از طریق تلفن صورت گرفته اما نکاح‌نامه و سایر اسناد ازدواج نزد من است.

نزدیک به دو سال انتظار کشیدم که شاید شوهرم پشیمان شود و با من آشتی کند، اما خبری نشد. پدرم به هرات رفت تا موضوع طلاق رسمی از طریق محکمه حل شود ولی هیچ اثری از خانواده شوهرم در هرات نیست. هیچ ارتباطی با ما نداشتند. ممکن است پس از فروپاشی نظام آن‌ها نزد شوهرم به آلمان رفته باشند.

اما من اینجا، هنوز چشم‌ به راه مردی هستم که چهار سال در فضای مجازی باهم زندگی کردیم و هنوز متقاعد نشدم که این ازدواج مجازی پس از بلاک کردن من از فسبوک و انستاگرام و سایر شبکه‌های اجتماعی به پایان رسیده باشد.