اولین جنرال زن در افغانستان یک پزشک بود؛ پزشکی که سال‌ها زخم مجروحان جنگ را مداوا کرد، با کلیشه‌های جنسیتی مبارزه کرد و در برابر گروه تروریستی طالبان ایستاد.
جنرال سهیلا صدیق، در 20 ماه حوت سال 1372 خورشیدی در شهر کهنه کابل به دنیا آمد. مادرش معلم بود و پدرش کارمند دولت.
او در سال 1345 خورشیدی زمانی که دانشجوی سال دوم دانشکده‌ی طب دانشگاه کابل بود، بورس تحصیلی اتحاد جماهیر شوروی را به دست آورد و تا مقطع دکترا در آنجا تحصیل کرد و در بخش جراحی عمومی تخصص گرفت.
خانم صدیق در سال 1354 خورشیدی به افغانستان بازگشت و در ابتدا به عنوان پزشک در شفاخانه‌های کابل کارش را آغاز کرد. اما پس از درخواست وزارت دفاع آن زمان، کارش را در شفاخانه نظامی 400 بستر کابل که بعدها به «شفاخانه سردار محمد داوود خان» تغییر نام داد، شروع کرد.
خانم صدیق در سال 1354 خورشیدی به افغانستان بازگشت و در ابتدا به عنوان پزشک در شفاخانه‌های کابل کارش را آغاز کرد. اما پس از درخواست وزارت دفاع آن زمان، کارش را در شفاخانه نظامی 400 بستر کابل که بعدها به «شفاخانه سردار محمد داوود خان» تغییر نام داد، شروع کرد.
او در این شفاخانه که از آن به عنوان شفاخانه مرکزی ارتش افغانستان نیز یاد می‌شود، به عنوان جراح فعالیت می‌کرد و مدتی نیز مسئولیت بخش جراحی آن را به عهده داشت.
خانم صدیق علاوه بر این، به عنوان فرمانده اکادمی علوم پزشکی افغانستان نیز کار کرده و از سال 2001 تا 2004 میلادی، وزیر صحت عامه افغانستان بود و پس از آن تا زمان تقاعد، به عنوان مشاور رئیس جمهور وقت افغانستان در امور صحی، کار می‌کرد.
او در زمان حکومت محمد داوود خان به دلیل فعالیت‌هایش به عنوان پزشک بخش نظامی، به رتبه «برید جنرالی» رسید و نخستین جنرال زن در تاریخ افغانستان شد. خانم صدیق در سال 1380 خورشیدی به رتبه «دگر جنرالی» رسید.
خانم صدیق در دور اول تسلط گروه تروریستی طالبان بر افغانستان، کشور را ترک نکرد و همچنان به عنوان جراح در بخش نظامی، به درمان مجروحان جنگ، ادامه داد.
مولوی قلم‌الدین، وزیر امر به معروف و نهی از منکر گروه طالبان در آن زمان، گفته است که آن‌ها در نخست به دلیل ممنوعیت کار زنان، مانع فعالیت جنرال سهیلا نیز شدند.
او افزوده است که جنرال سهیلا به دفتر کارش آمد و خواست که به او و سایر پزشکان زن اجازه داده شود تا فعالیت خود را ادامه دهند و پس از چندین جلسه و ضرورت کار پزشکان زن، ملا محمد عمر، رهبر پشین گروه طالبان، با صدور فرمانی، با ادامه کار جنرال سهیلا موافقت کرد و به او اجازه داد که به آموزش سایر زنان نیز بپردازد.
از خانم صدیق به عنوان یک پزشک موفق بخش نظامی افغانستان یاد می‌شود که دوشادوش پزشکان مرد، به درمان مجروحان جنگ در زمان جنگ‌های داخلی، دور اول سلطه طالبان در افغانستان و پس از آن، پرداخته است.
او هیچ‌گاه ازدواج نکرد و در شش سال آخر عمرش به بیماری آلزایمر گرفتار شده بود و در شفاخانه محمد داوود خان، تحت مراقبت بود.
در زمانی که خانم صدیق در شفاخانه محمد داوود خان در کابل تحت مراقبت بود، پرستاران زن این شفاخانه از او مراقبت می‌کردند.
خانم صدیق در 14 ماه قوس سال 1399 خورشیدی به عمر 72 سالگی در شفاخانه محمد داوود خان کابل درگذشت و پیکرش پس از تشییع رسمی، در مقبره‌ی شهدای صالحین در شهر کابل به خاک سپرده شد.
