ازدواج با مرد 55 ساله؛ تاوان فرار از منزل

مادرم همیشه بین من و خواهرانم فرق قایل می‌شد، چون مرا نامادری‌ام بزرگ کرده بود. چند روز پس از تولد من، پدرم زن دومش را به خانه می‌آورد. مادرم قهر می‌کند و به خانه‌ی برادرانش می‌رود. من و شش خواهرم پیش نامادری مان می‌مانیم.مادرم پس از یک ‌سال بر‌می‌گردد.

تا وقتی کلان شدم مادرم آن محبتی را که به خواهرانم می‌داد از من دریغ می‌کرد. چون به باور او تولد من مصادف با امباق‌دارشدن او و از بدشگونی من بوده است.

خواهرانم به مکتب می‌رفتند و من کارهای خانه را انجام می‌دادم. دو خواهر کلان و یک خواهر کوچکتر از من ازدواج کردند.زنان همسایه گاه‌ناگاه مرا طعنه می‌دادند و می‌گفتند: «دختران همسن‌وسال و حتا کوچکتر از تو شوهرکردند، اما تو هیچ خواستگار نداری.»

در حالی که تازه 18 ساله شده بودم، اما مادرم نیز حرف و طعنه‌های زنان همسایه را به رخم می‌کشید. باورم نمی‌شد که مادرم در قبال من این‌قدر بی‌احساس و سخت‌دل باشد. از زندگی‌ام بیزار و از خودم متنفر بودم. پیش خود می‌گفتم کاش برای این همه رنج و بدبختی به دنیا نمی‌آمدم.

چند مدتی می‌شد که زهره(نام مستعار) از قریه‌ی دیگری می‌آمد و برایم از قربان عکس و تحفه می‌آورد. با قربان آشنایی زیادی نداشتم، اما زهره زن ماهری بود، او را چنان توصیف می‌کرد که گویا مرد ایده‌آل زندگی من باشد.

زهره می‌گفت: «قربان بچه‌ی خوش‌اخلاق و کارگر است. همسن و سال توست، او را قبول کن، خانواده‌ی خوبی دارد، خوشبخت می‌شوی.»

اما برنامه‌ی زهره چیز دیگری بود. او از من فقط «بلی» نمی‌خواست. می‌گفت: «چون خواستگاری، شیرینی‌خوری و عروسی خیلی زیاد طول می‌کشد، با قربان فرار کن، آخر پدر او رضایت پدرت را می‌گیرد.»

از این‌که فرار دختران با پسران به هدف ازدواج در قریه‌ی ما یک کار عادی به نظر می‌رسید و نیز در خانه هم اوقات خوشی نداشتم، بدم نمی‌آمد که به پیشنهاد او پاسخ مثبت بدهم.

یک روز زهره با قربان یکجا آمد و کنار چشمه قرار گذاشته بودیم، هرسه باهم گپ زدیم. پیش از آن هم دیده بودم، اما اولین بار بود که در مورد زندگی و ازدواج حرف می‌زدیم. قرار گذاشته شد.

فردای آن روز، چند جوره لباسم را بین دستمال نه‌گله بستم و پشت گونی‌های آرد گندم قایم کردم. شب، وقتی همگی خوابیدند من به بهانه‌ی شستن ظرف‌ها از اتاق برآمدم، بقچه‌ی لباسم را گرفتم و در دل تاریکی شب از خانه بیرون زدم.

همچنان بخوانید

طوق تلخِ نازایی بر گردنِ شیرین

28 سنبله 1402

به دنبال نور در گوشه‌های تاریک زنده‌گی

27 سنبله 1402

نیم ‌ساعت دیرتر از قرار، خودم را زیر درختان زردآلو رساندم. قربان تنها آمده بود. پس از سلام و احوال‌پرسی مختصر هردو به راه افتادیم. اما در مسیر راه از کارم حسابی پشیمان شده بودم. پاهایم حرکت نداشت و ترس تمام وجودم را فرا گرفته بود.

پس از یک ساعت پیاده روی نزدیک خانه‌ی قربان رسیدیم. پیش تکیه‌خانه‌ی محل که رسیدیم، قربان گفت منتظر باشم تا او خانه برود و خانواده‌اش را از خواب بیدار کند. با ترس منتظر ماندم. پس از یک ‌ساعت زهره به دنبالم آمد. از ترس و خجالت نتوانستم بپرسم قربان چرا دیر کرده؟ به طرف خانه‌اش رفتیم.

او مرا داخل یک کاهدان برد و گفت: «پدر قربان قبول نکرده که تو را به خانه راه دهد. قربان با پدرش جنگ کرده و از خانه برآمده، معلوم نیست که کجا رفته…»

از آن پس دیگر حرف های زهره را نمی‌شنیدم، انگار گوش‌هایم کر شده بود. نمی‌فهمیدم چه می‌گوید، انگار سرم به سنگ خورده بود و گیج بودم. حس می‌کردم زن خادم چکش گرفته و هی به سرم می‌‌کوبد و یا کارد کند گرفته و گلویم را می‌برد.

زبانم لکنت پیدا کرده بود. نمی‌توانستم حرف بزنم. اشک‌هایم خشک شده بود و تمام وجودم را ترس و وحشت فرا گرفته بود.به فردا و پخش شدن این خبر و واکنش مردم به خصوص پدرم فکر می‌کردم. تمام شب خوابم نبرد. دعا می‌کردم بمیرم اما دیگر با پدرم روبرو نشوم. خودم را سرزنش می‌کردم که چرا این‌قدر سادگی کردم؟ چرا به حرف‌های زهره و به خود قربان اعتماد کردم؟

صبح که شد به زهره التماس کردم همرایم به خانه پدر قربان برود. قبول نکرد و برایم گفت: «هنوز هیچ گپی نشده و مدت زیادی هم نگذشته، خانه‌ی دختر مامایت برو و بهانه کن که به خانه او آمده بودی.» گفتن این حرف‌ها برای او ساده بود ولی من می‌دانستم که این بهانه‌ها فایده‌ای ندارد و آب رفته دوباره برنمی‌گردد.

اما چاره‌ای نداشتم. همین کار را کردم. بقچه‌ی لباسم را دور انداختم و به خانه‌ی دختر مامایم رفتم. تا فردا ظهر، آوازه‌ی فرار کردنم به گوش همه رسیده بود.

خشم و عصبانیت پدرم و وساطت مردم باعث شد پدر قربان مرا به خانه‌اش ببرد. خانواده‌ی قربان به پدرم حدود 50 هزار افغانی به عنوان جریمه و کمی پول به عنوان گله/قلین داد و بعد از یک هفته در غیاب پسرش مرا طلاق داد.

من که حتا دستم به دست قربان نرسیده بود، به عنوان زن مطلقه به خانه‌ی پدر و مادرم برگشتم. رویه‌ی پدر و مادرم و همه اعضای خانواده همرایم بدتر از قبل شده بود. همه به چشم یک فرد گنهکار می‌دیدند و کنایه‌ام می‌زدند.

دو ماه پس از آن اتفاق، پدرم برای فروکش کردن آتش خشم و عصبانیتش، مرا در بدل 250 هزار افغانی به یک مرد 55ساله داد. مردی که دو همسرش را به خاطر نازایی طلاق داده بود، در صورتی که داکتران گفته بود خودش توانایی باروری ندارد.

تاوان فرار از منزل را سال‌هاست که با زندگی کردن همراه یک پیرمرد عقیم پرداخت می‌کنم. در طول این هشت سال هر لحظه منتظرم که بخشیده شوم، اما به نظر می‌رسد که جرمم به قدری سنگین بوده که مجازات آن را پایانی نیست.