طلاق آغاز دوباره‌ی زندگی است

من و یاسین 10 سال زندگی مشترک را پشت سر گذاشته بودیم. بخش زیاد این یک دهه زندگی را با اختلافات و جنگ و خصومت سپری کردیم. دیگر نمی‌توانستیم این پیوند را ادامه بدهیم. آخرین گزینه‌ی ما برای رهایی از زندگی که در یک نقطه راکد شده بود، طلاق بود.

هردوی ما عاشقانه ازدواج کردیم. زندگی زیبا و پر از مهر و محبت را که ناخن‌نشان و زبان‌زد قوم و خویش و همسایه‌ها بود، آغاز نمودیم. او تا صنف هفتم مکتب درس خوانده بود. چون اقوام نزدیکش در دولت کار می‌کرد در بدل پول و پارتی برایش وظیفه‌ی خوبی هم جور کرده بود.

اما من از روزی که با یاسین ازدواج کردم موفق نشدم به مکتب بروم. با پدر و مادر یاسین یکجا زندگی می‌کردیم، آن‌ها قبول نکردند که به درس‌هایم ادامه دهم. یاسین هم جرأت نکرد با پدر و مادرش روی این موضوع بحث کند و یا خلاف خواسته‌ی شان کاری انجام دهد.

یاسین در هر فصل سال یک بار برای دو سه روز به خانه می‌آمد. هربار که او از وظیفه بر‌می‌گشت برایم گویا وصلت دوباره بود. با آمدن او شادی و عشق را پیدا می‌کردم، خستگی چند‌ ماه را از یاد می‌بردم و برای زندگی امید و انرژی تازه می‌گرفتم.

چهار یا پنج سال از ازدواج مان گذشت. موضوع باردار نشدنم در خانه خانه‌ی مردم قریه موضوع داغ مورد بحث زنان شد.خسرمادرم هرچند که از قبل اخلاق تند داشت، جنگ و بهانه‌گیری‌اش بیشتر شد. مادرم به ملا و طالع‌بین و فالگیر مراجعه می‌کرد و نذر و خیرات می‌کرد.

اما یاسین نگرانی بقیه را بیهوده می‌دید و می‌گفت: «چه عجله است؟ ما که هنوز جوانیم، برای اولاددار شدن خیلی وقت داریم.»

یاسین یک تلفن کلان(هوشمند) خریده بود. خانه که می‌آمد باهم فلم می‌دیدیم و آهنگ می‌شنیدیم. در روستای ما حتا تلفن ساده یافت نمی‌شد. من نمی‌فهمیدم چطوری می‌شود شماره ذخیره کرد و به کسی زنگ زد. لذا دیدن تلفن هوشمند برایم عجیب بود.

کم‌کم من هم نگران شدم که چرا باردار نمی‌شوم. یاسین را متقاعد کردم که به مرکز ولایت کوچ کنیم تا به کلینیک و داکتر دسترسی داشته باشیم. بدون رضایت پدر‌ و‌ مادر یاسین به مرکز ولایت کوچ کردیم و فصل جدید زندگی را آغاز نمودیم.

یاسین ساعت هشت صبح به وظیفه می‌رفت و ساعت چهار پیشین به خانه می‌آمد. شب‌هایی که نوکریوال بود ساعت 12 یا دوی شب به خانه می‌آمد. حتا سهم غذایی که در وظیفه برایش داده می‌شد را تنها نمی‌خورد، به خانه می‌آورد و هردو یکجا می‌خوردیم. او تأکید می‌کرد که فکر رفتن به داکتر را از سرم دور کنم. غذاهای مقوی بپزم، میوه بخورم و خودم را تقویه کنم تا حمل بگیرم. همین‌طور هم شد.

یاسین کاغذ و اسناد زیادی به خانه می‌آورد و هردو خانه‌پری می‌کردیم. مرد ناشناسی گاه‌ناگاه به خانه می‌آمد و با یاسین به تنهایی گپ می‌زد. یاسین بسته‌های پول به خانه می‌آورد، بین صندوق قایم می‌کرد و تأکید داشت که از خانه جایی نروم و یا کسی را در خانه تنها نگذارم.

همچنان بخوانید

هشت سال در نکاح متجاوز

23 جدی 1401

«این خواسته‌ی هر مردی است»

16 جدی 1401

به او مشکوک شده بودم. بار‌بار می‌گفتم به نظرم کار خلاف انجام می‌دهی، می‌خندید و یا عصبانی می‌شد و می‌گفت: «شما زن‌ها همین‌قدر گنجایش دارید، نه سیری را تحمل می‌توانید نه گشنگی را.»

مشکلات ما از روزی شروع شد که دخترانم به دنیا آمد. رفتن به شفاخانه برای زایمان یک کار عجیب و غیر عادی بود. پس از 12 ساعت درد کشیدن در خانه، با کوشش مادرم یاسین حاضر شد مرا به شفاخانه ببرد. در شفاخانه عملیات شدم.دختران دوقلویم سالم به دنیا آمدند.

پس از روزی که از شفاخانه برگشتم یاسین گویا آدم دیگری شده بود و به من روی خوش نشان نداد. او تا شش ماهگی دختران مان به طرف آن‌ها نگاه هم نمی‌کرد. در اتاق‌های جداگانه می‌خوابیدیم و در یک خانه شبیه مسافر و یا بیگانه رویه می‌کردیم. او از این عصبانی بود که داکتران مرد عملیات سزارین را انجام داده و بدنم را دیده‌اند، لذا من از نظر او یک زن گنهکار و فاسد بودم.

هردو زیر یک سقف زندگی می‌کردیم، اما بین ما هیچ رابطه‌ی زناشویی و عاطفی وجود نداشت. مرتب می‌دیدم که در تلفن با دختران گپ می‌زند و فلم‌های پورن می‌بیند. یاسینی که پیش از این نانش را بدون من نمی‌خورد و انواع میوه به خانه می‌آورد حالا دیگر دو-‌سه شبانه‌روز به خانه نمی‌آمد، به تماس‌هایم پاسخ نمی‌داد و از اینکه چه می‌خوریم و چه می‌پوشیم هم خبر نداشت.

به مرور زمان بدخلقی‌هایش شدت گرفت. خودم و دخترانم را زیر شکنجه و لت‌وکوب گرفت و آن‌قدر زجر مان داد تا که خودم حاضر شدم از همدیگر جدا شویم و با این کار خودم و دخترانم را از قید او آزاد کنم.

طلاق یگانه راه برای نجات از زندگی ذلت‌بار و مملو از درد و رنج زناشویی ما بود. باوجود قباحت طلاق در بین اجتماع و مردم پذیرفته بودم که طلاق به معنای پایان زندگی و ننگ و عار نیست، بلکه به معنای رهایی و شروع دوباره‌ی زندگی است.

خانواده‌های ما بارها میانجی شده بودند تا با یکدیگر بسازیم و حداقل به خاطر دختران مان از همدیگر جدا نشویم. اما دیگر حرف از ساختن و با مشکلات کنارآمدن گذشته بود. هرلحظه را که باهم می‌گذراندیم شبیه جهنم غیرقابل تحمل بود.

دخترانم را که به تنهایی و با صد سختی و بدبختی پرورش داده بودم پا به سه سالگی می‌گذاشتند و از عهده‌ی غذاخوردن و بیرون رفتن شان برمی‌آمدند. هرچند برایم خیلی دشوار بود اما تصمیم گرفتم به صورت جدی موضوع طلاق را با یاسین مطرح کنم و همین کار را کردم.

او گفت: «در صورتی طلاقت را می‌دهم که پیش ملا بگویی مقصر همه‌چیز خودت هستی و خودت خواهان طلاق هستی، چون این آخرین چانس تو است. در غیر آن بار دیگر طلاقت را نمی‌دهم که هیچ، به تو شوهری و به دخترانت پدری هم نمی‌کنم.»

خواست‌هایش را قبول کردم. هردو به یک مدرسه علمیه(دینی) رفتیم. پس از دو‌ ساعت پند و نصایح ملای مدرسه، برگه‌ی طلاق را گرفتیم. دخترانم در خانه بودند و من بدون اینکه دخترانم را در آغوش گرفته باشم از خانه برآمده بودم، دلم می‌خواست یکبار دیگر آن‌ها را ببینم و عطر تن شان را استشمام کنم اما پا روی دلم گذاشتم تا این‌گونه آن‌ها که از همه مسایل بی‌خبر بودند کمتر زجر ببینند.

برگه‌ی طلاق را گرفتم و بدون اینکه به طرف یاسین، مردی که روزی دیوانه‌وار عاشق هم بودیم، ببینم از مدرسه برآمدم و به خانه‌ی یکی از اقوامم رفتم. از ده سال زندگی و تلاش برایم فقط خاطرات تلخش مانده بود. مثل یک عسکر شکست خورده از جنگ برگشته بودم. مثل یک زندانی تازه از بند آزادشده بودم و در یک دنیای جدید با آدم‌ها، رویکردها و رفتارهای جدید مواجه شده بودم.

دوری از دخترانم برایم سخت و جانسوز بود، اما به تعداد آدم‌ها مرا برای ساختن آینده‌ی بهتر به خودم و دخترانم راه بود.دیگر آزاد بودم. دست و بالم باز بود. می‌توانستم بروم، می‌توانستم قدم بزنم، می‌توانستم سکوتم را بشکنم و عقده‌ها و ناگفته‌هایم را فریاد بکشم.

پدرم با آمر مکتب مان حرف زد و دوباره سر کلاس درس برگشتم. هرچند دیدگاه مردم عام نسبت به زن مطلقه بد بود اما تلاش‌هایم در مکتب و کسب نمرات خوب و نتایج عالی، از من در مکتب و قریه یک الگو ساخته بود و همه به طرفم به حیث یک زن مبارز و شکست‌ناپذیر می‌دیدند.

از دخترانم احوال دقیق نداشتم، تا اینکه شنیدم یاسین به جرم رشوه‌خواری از وظیفه‌اش برکنار و محکوم به چندسال زندان شده، خودش فرار کرده و دختران مان را نزد مادرکلان شان فرستاده است