نیمرخ
  • گزارش
  • هزار و یک‌ شب
  • گفت‌وگو
  • مقالات
  • ترجمه
  • پادکست
  • ستون‌ها
    • زنان و مهاجرت
    • نخستین‌ها
هیچ نتیجه‌ای یافت نشد
نمایش همه‌ی نتایج
EN
نیمرخ

روز سرباز؛ زنان نظامی چه می‌کشند؟

  • صنوبر
  • 9 حوت 1401
سربازان زن افغان

طبق تقویم دولت جمهوری، امروز نهم حوت، روز سرباز است. اما سربازان به ویژه نظامیان زن که طی دو دهه گذشته در ساختارهای مختلف نظامی حکومت جمهوری خدمت می‌کردند، با تهدید مرگ و شکنجه مواجه‎‌اند و یا در آوارگی و گرسنگی یا زندگی مخفیانه به سر می‌برند.

در سال 1395 خورشیدی، محمداشرف غنی احمدزی، رییس جمهور وقت افغانستان با صدور فرمانی برای حمایت از نیروهای ملی دفاعی و امنیتی کشور، نهم حوت را به عنوان «روز سرباز» نام‌گذاری کرد.

پس از آن، همه ساله روز سرباز از سوی حکومت و مردم با برگزاری محافل و برنامه‌های متعدد سیاسی و فرهنگی بزرگداشت می‌شد و از تلاش‌ها و دستاوردهای قوای مسلح کشور تقدیر می‌شد.

اما در پانزدهم اگست 2021 میلادی، پس از فرار اشرف غنی از کشور، هرسه ساختار نظامی کشور(ارتش، پولیس و امنیت ملی) به صورت کامل از هم فروپاشیدند.

شمار زیادی از زنان و مردان نظامی کشور را ترک کردند و شمار دیگری از آنان در کشور ماندند و زندگی مخفیانه‌ برگزیدند و به کارهای شاقه رو آوردند اما به امید «عفو عمومی» دروغین به دست گروه تروریستی طالبان افتادند و سپس جسدهای تیرباران شده‌ی آن‌ها به خانواده‌های شان تسلیم داده شدند.

تعدادی از نظامیان سابق کشور هنوز در زندان‌های طالبان شکنجه می‌شوند. عالیه عزیزی مدیر زندان زنانه‌‌ی هرات هنوز ناپدید است و خانواده‌ی او از ترس طالبان حتا حاضر به صحبت با رسانه‌ها نیستند.

بنا بر گزارش رسانه‌ها، آخرین بار یکی از اعضای خانواده‌ی عالیه عزیزی از تماس او با خانواده‌اش خبر داده بودند که گفته بود: «زنده استم و بسیار شکنجه می‌شوم.»

نگار یکی دیگر از زنان عضو پولیس حکومت جمهوری در غور بود. نگار در حالی که باردار بود، در سوم سنبله ۱۴۰۰ خورشیدی، به دلیل عضویت در نظام امنیتی سابق پیش چشمان کودکانش تیرباران شد.

شمار دیگر از زنان نظامی در مهاجرت و شماری زیر سلطه‌ی طالبان با دشواری‌های زندگی شان کلنجار می‌روند که تمام دستاوردهایی شان را با فرار «سرقومندان اعلی» از دست دادند.

لطیفه شجاعی یکی از کارمندان وزارت داخله‌ی سابق با تجربه‌ی بیشتر از یک دهه، در حال دستیابی به آخرین رتبه‌ی نظامی‌اش بود. حکم اعطای رتبه‌ی جنرالی او از سوی رییس جمهور وقت امضا شده بود اما مراسم اعطای رتبه‌ی او هنوز برگزار نشده بود که حکومت جمهوری سقوط کرد.

همچنان بخوانید

گشایش یک مرکز آموزش زبان‌های خارجی ویژۀ زنان و دختران در کابل  

گشایش یک مرکز آموزش زبان‌های خارجی ویژۀ زنان و دختران در کابل  

3 میزان 1402
سنگ صبور

سنگ صبور؛ آمنه و خواهرش تحت سلطۀ طالبِ خانه‌گی

3 میزان 1402

لطیفه شجاعی که اکنون در مهاجرت به سر می‌برد در گفت‌وگو با نیمرخ از وضعیت دشوار زندگی نظامیان در خارج از کشور می‌گوید: «غرور ما نظامیان اجازه نمی‌دهد که در مورد وضعیت بد مان صحبت کنیم، چون امیدواریم که پس به افغانستان برگردیم. اما نظامیانی را می‌شناسم که در عالم مهاجرت در یک شبانه‎‌روز فقط می‌توانند یک وعده غذا بخورند و در مواردی حتا دو شبانه‌روز غذایی برای خوردن ندارند.»

شبنم کریمی (اسم مستعار) ۳۴ ساله، یکی دیگر از زنان عضو نظام امنیتی کشور بود که پس از متلاشی شدن نظام، به پاکستان مهاجرت کرد و اکنون در شرایط دشوار اقتصادی و بلاتکلیفی به سر می‌برد.

او به نیمرخ گفت: «به کشورهای مختلف درخواست پناهندگی دادم اما هنوز این‌جا بلاتکلیف هستم. در پاکستان برای مهاجران کار هم نیست. روزگار ما اکنون با پول قرض گرفتن از قوم و خویش سپری می‌شود.»

شبنم امیدوار است که وضعیت کشور به نفع زنان تغییر کند تا او به وظیفه‌اش برگردد وگرنه مجبور می‌شود به گونه‌ی غیرقانونی راه مهاجرت به کشورهای اروپایی را در پیش بگیرد.

مریم(اسم مستعار) ۳۰ ساله، یکی از کارمندان زن در نظام امنیتی یکی از ولایات مرکزی کشور بود. او پس از سلطه‌ی طالبان بر کشور از راه غیر قانونی به ایران رفته است.

مریم چون یک زن مستقل و مادر مجرد است با کودک ده ساله‌اش نمی‌توانست تحت سلطه‌ی طالبان زندگی کند. اما پس از تحویل‌دهی سفارت افغانستان به طالبان در تهران، نگران امنیت جان خود است.

مریم به نیمرخ می‌گوید: «یک مدت این‌جا فکر می‌کردم در جای امنی هستم، اما اکنون برای تمدید پاسپورت و یا پیگیری کارهای مهاجرت و تایید اسنادم به عنوان شهروند افغانستان، نمی‌توانم در سفارت نزد طالبان بروم.»

قوانین سختگیرانه بر مهاجران افغانستانی و نبود زمینه‌ی کار برای مریم جانب دیگر دشواری‌های زندگی در ایران است.

شماری از زنان نظامی که نتوانستند کشور را ترک کنند، زندگی مخفیانه‌ای دارند و برای تأمین مصارف زندگی به کارهای شاقه رو آورده‌اند.

مروه (اسم مستعار) ۳۴ ساله، آمر حل منازعات فامیلی در یکی از ولایت‌های کشور بود که پس از روی کار آمدن طالبان محل زندگی‌اش را ترک کرده و اکنون در یک ولایت دیگر به گونه‌ی مخفیانه زندگی می‌کند.

او به نیمرخ گفت که برای تأمین مخارج کودکانش پشم‌ریسی می‌کند: «زمستان ما در یک اتاق سرد و نمناک سپری می‌شود. تمام روز مشغول پشم‌ریسی هستم که در آخر چهار تا پنج هزار افغانی عاید دارد. با همین درآمد فقط می‌توانیم نان خشک بخریم و اجاره خانه پرداخت کنیم.»

مروه یک عضو پولیس ملی بود که در برخی پرونده‌های خشونت علیه زنان توانست عامل خشونت را به زندان بکشاند. اکنون به غیر از جنگجویان تروریست طالبان، مردان عامل خشونت که او در پرونده‌های شان دخالت کرده بود، نیز تهدیدش کرده‌اند.

مروه به خاطر نداشتن اسناد سفر نتوانسته است کشور را ترک کند. از سویی هم نان‌آور دو کودک و پدر و مادر کهن‌سال خود است.

او افزود: «بارها تلاش کردم مهاجرت کنم اما پدر و مادرم را نمی‌توانم رها کنم و سند سرپرستی کودکانم را هم نتوانستم بگیرم که وقتی جایی می‌روم اجازه‌ی انتقال آن‌ها را داشته باشم.»

طی دو دهه گذشته زنان نظامی با حضور در سمت‌های مختلف نقش پر رنگی در نظام امنیتی کشور داشتند اما اکنون به از صد به صفر سقوط کرده‌اند و زندگی شان در مهاجرت یا زندگی مخفیان زیر سلطه‌ی طالبان به سختی می‌گذرد.

در ساختار نظامی گروه تروریستی طالبان هیچ زنی در بست‌های مهم و کلیدی وجود ندارد به جز شمار اندکی از زنان که جوخه‌ی سرکوب را تشکیل داده و برای شناسایی، گرفتاری، اختطاف و شکنجه‌ی زنان معترض استخدام شده‌اند و یا تعداد اندکی که بنا بر روایت زنان زندانی، در زندان‌های زنانه کار می‌کنند اما این زنان نیز در محل کار شان از امنیت جانی برخوردار نیستند.

زرغونه عضو گروه مبارزه با آدم‌ربایی ریاست تحقیقات و مبارزه با جرایم جنایی پولیس دولت پیشین بود که به دلایل نامعلومی به طالبان پیوسته بود و در بازداشت و تحقیقات از زنان معترض با طالبان همکاری می‌کرد اما در دهم قوس ۱۴۰۱، جسد تیرباران شده‌اش از ناحیه هفتم شهر کابل یافت شد و عامل قتل او نیز شناسایی و دستگیر نشد.

موضوعات مرتبط
دیدگاه شما چیست؟

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

به دیگران بفرستید
Share on facebook
فیسبوک
Share on twitter
توییتر
Share on telegram
تلگرام
Share on whatsapp
واتساپ
پرخواننده‌ترین‌ها
کودک همسری
گوناگون

خاطرات عروس ۱۱ ساله

5 حوت 1401

قسمت دوم | بعد از «شب زفاف» تا هفت ماه با شوهرم همبستر نشدم. چون ترسیده بودم و شب زفاف برایم شبیه یک کابوس شده بود.تا آنجا که می‌توانم بگویم بدترین قسمت زندگیم آن شب بود.

بیشتر بخوانید
کودک همسری
هزار و یک شب

خاطرات عروس 11 ساله

5 حوت 1401

قسمت اول‌ |‌ روزی که عروس شدم هنوز به بلوغ نرسیده بودم. پوشیدن پیراهن «خال سفید» و چادر سبز گلدار مرا از بقیه متفاوت نشان می‌داد، به همین خاطر حس غرور داشتم و خود را از همه برتر...

بیشتر بخوانید
هبوط در تاریکی
هزار و یک شب

هبوط در تاریکی؛ روایت دردناکِ مینه از کودکی تا بزرگ‌سالی

30 سنبله 1402

مینه (مستعار) دختری ۲۸ساله است که خاطرات زنده‌گی‌اش از کودکی تا بزرگ‌سالی، چیزی جز پژواکِ درد و مظلومیت نیست. او از کودکی، مورد سوءاستفادۀ جنسی شوهرعمه‌اش قرار می‌گیرد و این اتفاق، سرآغازی برای سقوط ممتدِ...

بیشتر بخوانید
تراژدی چهار‌بُعدی؛ 25 سال اسارت یک زنِ افغانستانی به‌دست برادرش
مقالات

تراژدی چهار‌بُعدی؛ 25 سال اسارت یک زنِ افغانستانی به‌دست برادرش

2 میزان 1402

«نیک‌بخت، یک زن افغانستانی که 25 سال پیش توسط برادرش در دخمه‌یی تاریک زندانی شده بود، بالاخره توسط مأمورانِ طالبان آزاد می‌شود و درحالی‌که در بدترین وضعیت صحی قرار دارد، برای برادرش مجازات نمی‌خواهد.» 

بیشتر بخوانید
طوق تلخِ نازایی بر گردنِ شیرین
گزارش

طوق تلخِ نازایی بر گردنِ شیرین

28 سنبله 1402

شیرین نام دارد اما در تمام دوران‌ زنده‌گی‌اش طعم شیرینی را نچشیده و همیشه با اتفاقات تلخِ زنده‌گی همدم بوده است.

بیشتر بخوانید
Nimrokh Logo

نیمرخ رسانه‌‌ی آزاد است که با نگاه ویژه به تحلیل بررسی و بازنمایی مسایل زنان می‌پردازد. نیمرخ صدای اعتراض و پرسش زنان است.

  • درباره نیمرخ
  • تماس با ما
  • شرایط همکاری
Facebook Twitter Youtube Instagram Telegram Whatsapp
نسخه پی دی اف

بایگانی

نمایش
دانلود
بایگانی

2022 نیمرخ – بازنشر مطالب نیمرخ فقط با ذکر کامل منبع مجاز است.

هیچ نتیجه‌ای یافت نشد
نمایش همه‌ی نتایج
  • گزارش
  • هزار و یک‌ شب
  • گفت‌وگو
  • مقالات
  • ترجمه
  • پادکست
  • ستون‌ها
    • زنان و مهاجرت
    • نخستین‌ها
EN