پدرم مرا در بدل قرضش به شوهر داد

پدرم بی‌کار بود، مدت‌ها می‌شد که کار نمی‌کرد و درآمدی نداشت. نه نفر در خانه نان‌خور بودیم و فقط پدرم نان‌آور بود. ما چهار خواهر و چهار برادر بودیم که با پدر و مادرم یک‌جا ده نفر می‌شدیم. از ما یک خانواده‌ی تنگ‌دست و فقیر شکل گرفته بود که مرد آن خانواده در غم پیدا کردن نان خودش را گم کرده بود. ما زمانی زیادی را با فقر زندگی کردیم.

تا اینکه بعد از روز‌ها گرسنگی و در‌بدری پدرم تصمیم گرفت تا از عمه‌ام پول قرض بگیرد و برای خودش یک دکان خوراکه فروشی باز کند. بعد از گرفتن قرض، پدرم دکان را باز کرد و یک ساله کرایه‌ی دکان را نیز از قبل پرداخت. در مجموع پدرم از عمه‌ام 270 هزار افغانی قرضدار شد. پدرم به عمه‌ام قول داده بود که بعد از گذشت دو سال پولش را پس می‌دهد. اما دو سال از قرضش گذشت ولی ما نتوانستیم پول او را پس بپردازیم. هرچند کار پدرم نسبتا خوب بود ولی همان‌قدر می‌شد که بخوریم و بپوشیم، بیشتر از آن نمی‌شد که ما بتوانیم ذخیزه‌اش کنیم و قرض عمه‌ را بدهیم.

عمه‌ام بار‌ها از پدرم خواست تا پولش را برگرداند، اما پدرم سر باز می‌زد و برایش می‌گفت پولی ندارد که به او بدهد. در یکی از روز‌ها که عمه‌ام دوباره به دنبال پولش به خانه‌ی ما آمده بود و پدرم جوابش داده بود، به پدرم گفت: «اگر نمی‌توانی پولم را پس بدهی، دخترت را به پسرم بده و قرضت را خلاص کن. نام خدا دخترت هم جوان شده… .»

بعد از شنیدن حرف‌های عمه‌، پدرم به‌ من نگاهی کرد و بعد به عمه‌ام گفت: «اجازه بده کمی فکر کنم. آن‌چه تو می‌گویی به همین آسانی نمی‌شود. بهتر است در باره‌اش فکر کنم.»

از نگاه پدرم دانستم که او با این وصلت راضی است و حاضر است مرا عوض قرضش به خواهرزاده خود بدهد. پسر عمه‌ام 38 سالش بود و یک خانم نیز داشت. اما چون خانمش حمل نمی‌گرفت، تصمیم گرفته بود که دوباره ازدواج کند.

شام آنروز پدرم آمد و موضوع را به مادرم گفت. هردو در اتاق پهلو نشسته بودند و آهسته‌آهسته در این باره باهم حرف می‌زدند. من نیز چون بی‌قرار و نگران آینده‌ا‌م بودم پشت دروازه‌ی اتاق ایستادم و به حرف‌های شان گوش دادم.

مادرم می‌گفت «اگر ثریا را بدهیم آیا آن‌ها به ما باز هم پول خواهند داد؟ آخر ثریا را که نمی‌شود فقط به‌ خاطر 200 هزار به آن‌ها بدهیم. باید پول بیشتری برای ما بدهند.»

پدرم می‌گفت که «حتا اگر برای ما پول هم ندهند ما ثریا را باید به آن‌ها بدهیم زن! نمی‌شود که پول نقد بدهیم. از کجا پیدا کنیم؟ خودت می‌بینی تازه زندگی ما بهتر شده و دست ما به دهان مان می‌رسد. باید ثریا را بدهیم تا دکانم از بین نرود وگرنه این هشت اولاد را چگونه نان بدهیم و چگونه بزرگ کنیم. اگر ثریا شوهر کند، هم به خودش خوب است و هم به ما خوب می‌شود. او شوهر می‌کند و خرج ما نیز کمتر می‌شود. راهی به جز به شوهر دادنش نداریم.»

از حرف‌های پدر و مادرم فهمیدم که مرا به شوهر می‌دهند و قرار نیست منصرف شوند. دلم برای خودم می‌سوخت. برای مکتبم که نیمه تمام می‌ماند. برای رویا و آرزو‌هایی که داشتم. با چشمان خودم می‌دیدم که چگونه زندگی‌ام را تباه و آینده‌ام را خراب می‌کنند. اما کاری برای نجات خودم نمی‌توانستم. هرچند این وصلت برایم اشتباه به نظر می‌رسید اما باز هم امید‌وار بودم و توقع داشتم که زندگی خوبی نصیبم شود. فکر می‌کردم که شاید بتوانم با پسر عمه‌ام خوشبخت شوم. ولی اصلا چنین نشد. من نه تنها در این زندگ مشترک خوشبخت نشدم، بلکه بدبختی را به معنای واقعی حس و درک کردم.

بعد از ازدواج، عمه‌‌ام مرا وادار می‌کرد که تمام روز را در خانه کار کنم. ظرف بشویم، آشپزی کنم، خانه را جمع و جارو کنم. اگر نمی‌کردم برایم طعنه می‌داد که تو را خریده‌ایم و اگر خوشحال نیستی پول ما را بده و پس به خانه‌ی مادرت برو.شوهرم نیز به مادرش گوش می‌کرد و اهمیتی به حرف‌های من نمی‌داد.

همچنان بخوانید

در چهار سالگی مرا به شوهر دادند

15 حوت 1401

محدودیت کار زنان؛ بیکاری باعث فروپاشی خانواده‌‌ام شد

9 حوت 1401

صبرم سر رفته بود. نمی‌دانستم چه کار کنم و کدام یکی را زودتر نادیده بگیرم و تحمل کنم. بدی‌های امباقم را، بدی‌های عمه‌ام را و یا بی‌تفاوتی شوهرم و فامیل پدری‌ام را. تحمل همه این‌ها برایم سخت و دشوار بود، تحمل این همه زجر و شکنجه‌ی روحی که پایانی نداشت.

با گذشت دو سال از ازدواجم صاحب یک فرزند پسر شدم. فکر می‌کردم تولد پسرم همه چیز را خوب می‌سازد و زندگی‌ام بهتر می‌شود اما هرگز چنین نشد. عمه‌ام همیشه فقر و تنگ‌دستی پدرم را و اینکه مرا در بدل قرض به آن‌ها داده بود، به رخم می‌کشید و برایم طعنه می‌زد. یادم است در یکی از روز‌ها از شوهرم خواستم تا برای پسر مان که تازه مریض شده بود مقداری میوه بیاورد، اما عمه‌ام با لحن بد و تندی برایم گفت: «خودت در خانه‌ی پدرت چقدر میوه می‌خوردی که حالا پسرت را می‌دهی، گرسنگی‌هایت این‌قدر زود از یادت رفته است؟»

برایش حرفی نزدم و ساکت ماندم. به چهره‌ی فرزندم نگاه کردم. دلم می‌خواست فریاد بکشم اما فایده‌ای نداشت. باید ساکت می‌بودم. کاری هم نمی‌شد کرد. آخر من یک قربانی بودم که در هیچ جایی پناه نداشتم.