مادرم مرا فروخت

سیزده سالم بود که مادرم مرا به شوهر داد. هرچند در حقیقت او مرا به شوهر نه، بلکه به مرد پیر و بداخلاق فروخت. از مادرم نفرت دارم. همیشه آرزو می‌کنم تا خیر دنیا را نبیند و یک روز خوش در زندگی‌اش نداشته باشد. آنچه او با من کرد، آن‌گونه که او تباهم کرد، هرگز او را نمی‌بخشم و فراموش نمی‌کنم. معمولا مردم می‌گویند که مادر مهربان است. اما من درک کردم که تمام مادر‌ان یکسان نیستند. همه‌ی مادر‌ها خوب و مهربان‌ نیستند. بعضی‌ها خیلی ظالم اند؛ مانند مادر من.

وقتی پنج ساله بودم پدرم فوت کرد. پدرم مرد خیلی خوب اما فقیر بود. آن زمان بعد از فوت پدرم، مادرم تصمیم گرفت که دوباره ازدواج کند. می‌خواست این‌بار با یک مرد پولدار و سرمایه‌دار ازدواج کند، تا آسوده شود‌. مادرم خیلی شیفته‌ی پول و سرمایه بود. حتا می‌خواست من و برادرم را به فرزندی بدهد، بعد خودش ازدواج کند. اما چون ما بزرگ شده بودیم، هیچ‌کس ما را به فرزندی نپذیرفت. مادرم نیز نتوانست شوهر پولداری برای خودش پیدا کند. برای همین ما را به جاده‌ها برای کار کردن فرستاد و از ما خواست تا سخت کار کنیم و مصرف خانه را پیدا کنیم.

 برادرم سه سال از من بزرگتر بود، برای همين او بیشتر از من کار می‌کرد. مرا خیلی دوست داشت و نمی‌گذاشت زیاد کار کنم. ما به سختی بزرگ شدیم. برادرم هر‌چند مصرف خانه را می‌داد و سخت کار می‌کرد اما مادرم گاهی او را به هر بهانه‌ای شکنجه و لت‌وکوب می‌کرد. وقتی مادرم او را می‌زد خیلی ناراحت می‌شدم و آرزو می‌کردم که ایکاش مادرم بمیرد.

وقتی سیزده ساله شدم یک پیرمرد 72 ساله به خواستگاری‌ام آمد. مردم محل می‌گفتند که مرد پولداری است. قبلا دو زن گرفته است اما هر دوی آن‌ها به خاطر بدخلقی و بدرفتاری‌هایش از او طلاق گرفته‌‌اند. هرچند من خیلی کوچک بودم، اما می‌ترسیدم که مبادا مادرم مرا به آن مرد بدهد. زنان همسایه همیشه برایم می‌گفتند که نگذار مادرت تو را به آن مرد بدهد. ولی از دست من کاری بر نمی‌آمد. آن مرد برای مادرم یک حویلی با مقدار زیادی پول داده بود، گفته بود تمام عمر خرج مادرم را نیز می‌دهد. مادرم چون شیفته‌ی پول و ثروت بود، با آنکه زندگی مان رو به بهبود شده بود، بازهم برادرم را به ایران فرستاد و مرا به آن مرد فروخت.

 ظلمی را که مادرم در حق من کرد، هرگز نمی‌توانم فراموش کنم. او مرا فروخت، آن هم به یک مرد پیر که خیلی بی‌رحم و ظالم بود. من خیلی کوچک بودم. ولی آن مرد به طور ظالمانه با من همبستر می‌شد، از شکنجه‌ی زیاد تمام شب وجودم بی‌حس می‌شد. شب‌ها تا صبح گریه می‌کردم. ولی او خیلی بی‌رحم بود و حتا به کودکی من هم رحم نمی‌کرد.

گاهی وقت غذا را که می‌پختم خوشش نمی‌آمد، به خاطر آشپزی مرا شنکجه و لت‌و‌کوب می‌کرد. روز‌های بدی را سپری کردم. تا وقتی که 24 ساله شدم و تازه معنای زندگی و ازدواج را می‌فهمیدم پنج فرزند داشتم؛ یک دختر و چهار پسر. تقریبا 20 سال ظلم آن مرد را تحمل کردم. دو سال اول ازدواج مرا شکنجه می‌کرد که چرا نتوانسته‌ام برایش طفل به دنیا بیاورم. آخر چگونه طفل به دنیا می‌آوردم وقتی 18 ‌ماه بعد از ازدواج برای اولین بار پریود شدم.

زندگی برایم آنقدر تلخ و دشوار بود که نمی‌توانم بیانش کنم. حالا شوهرم خیلی پیر و ضعيف شده است. دست و پایش در وقت راه رفتن می‌لرزد. شش ماه می‌شود که در جای است و به سختی از جایش بلند می‌شود. من حالا 33 سالم است. گاهی با خود می‌گویم که به خاطر جفای مادرم هرگز زندگی را ندانستم. کودکی را در همبستری اجباری و بچه به دنیا آوردن از دست دادم، حالا جوانی‌ام را نیز با پرستاری از بیمار و کار کردن برای فرزندانم از دست می‌دهم.

بعد از ازدواج شوهرم مرا به شهر کابل آورد و هرگز به سرپل نرفتم تا مادرم را ببینم. شوهرم نیز پای حرفش ایستاد نشد و هرگز خرج مادرم را نداد. بیش از بیست سال است که مادرم را ندیدم و حتا احوالش را ندارم. گاهی آرزو می‌کنم که مرده باشد و زجر کشیده باشد. او باعث تباهی من و برادرم شد. برادرم هنوز در ایران است. در این مدت بیست سال فقط یک بار توانستم با او از طریق تلفن حرف بزنم. به آوارگی برادرم و بدبختی‌ها خودم که می‌اندیشم عقده می‌گیرم که چرا مادرم زندگی ما را به خاطر پول و زمین از بین برد و نابود کرد.

همچنان بخوانید

قربانیانی که هدیه و تحفه ‌می‌گیرند

1 دلو 1401

هشت سال در نکاح متجاوز

23 جدی 1401