ندیمه رسولی، استاد دانشگاهی که در داخل افغانستان بر اثر ممنوعیت کار زنان توسط گروه تروریستی طالبان خانه‌نشین شده بود، در آلمان بورس تحصیلی به ارزش 90 هزار یورو را به دست آورده است.
خانم رسولی به نیمرخ گفت که درخواست او برای تحصیل در مقطع دکترا در دیپارتمنت مطالعات اجتماعی و فرهنگی دانشگاه «فولدا» (Fulda University) پذیرفته شده است.
او گفت که برای به‌دست‌آوردن این بورس تحصیلی، او یک پروپوزل تحقیقی در رابطه به «رویکرد سخت‌گیرانه گروه طالبان نسبت به حقوق بشری زنان» به دانشگاه فولدا ارائه کرد و در کنار آن، مستندی از فعالیت‌های حقوق بشری خود و فهرستی از موارد نقض حقوق بشری زنان توسط گروه تروریستی طالبان را ضمیمه کرد.
خانم رسولی حدود 9 ماه می‌شود که به کشور آلمان مهاجرت کرده است و پیش از آن و تا زمانی‌که گروه طالبان کار زنان را ممنوع نکرده بود، استاد دانشگاه خصوصی آریا در شهر مزار شریف بود. او علاوه بر تدریس در دانشگاه، مسئول بخش حقوق بشر و جندر کمیته‌ی سویدن در زون شمال افغانستان نیز بود.
او در سال 1372 خورشیدی در شهر مزار شریف متولد شده است، دوره‌ی مکتب را در لیسه‌ی عالی تجربوی این شهر خوانده، دوره‌ی لیسانس را در رشته‌ی حقوق و علوم سیاسی در دانشگاه خصوصی آریا تحصیل کرده و دوره‌ی ماستری را در رشته علوم سیاسی در دانشگاه پونه‌ی هند خوانده است.
ندیمه رسولی به نیمرخ گفت که پس از ممنوعیت کار زنان توسط گروه تروریستی طالبان، او به عنوان یک زن، از تدریس در دانشگاه بازمانده بود، تمام فرصت‌های شغلی خود را از دست داده بود و «محکوم به زندان خانگی» شده بود.
او افزود، علاوه بر این، زمینه فعالیتش در راستای نهادینه‌سازی ارزش‌های حقوق بشری و تساوی جنسیتی در جامعه با بازگشت گروه طالبان به قدرت، از بین رفته بود و به‌همین دلیل، راه مهاجرت را در پیش گرفت.
«صدای زنان خواهم بود»
بر اساس اطلاعاتی که دانشگاه فولدا ارائه کرده است، پروژه‌ی تحقیق خانم رسولی در دوره‌ی دکترا در مورد «رویکرد سخت‌گیرانه‌ی رژیم طالبان نسبت به حقوق بشری زنان در افغانستان» ( The strict approach of the Taliban’s Regime to women’s Human Rights in Afghanistan) است. استاد راهنمای او در این پروژه‌ی تحقیقی، پروفیسور دکتر «کارولا باوشکه-اوربان» (Carola Bauschke-Urban) جامعه‌شناس، با تخصص در مطالعات جندر و تنوع است.
خانم رسولی می‌گوید این موضوع را به این دلیلی انتخاب کرده که بتواند رنج‌های زنان افغانستان را بازتاب دهد؛ رنج‌هایی که خود را در آن شریک می‌داند.
او می‌گوید که می‌خواهد با بلند بردن سطح تحصیل خود «از حقوق شهروندی زنان و مردان، به صورت خاص از حقوق بشری زنان افغانستان» پاسداری کند.
به گفته خانم رسولی، فرصتی که توسط دانشگاه فولدا در اختیار او قرار داده شده، روی یک موضوع تحقیقی بنا یافته که خشونت علیه زنان و «جریان‌شناسی سیاسی و فرهنگی طالبان در مواجهه با حقوق بشری زنان» را بررسی می‌کند. او می‌گوید که «از طریق این بورسیه می‌توانم در یک گوشه دنیا صدای هم‌نسلانم و صدای زنان افغانستان باشم.»
خانم رسولی می‌گوید که به عنوان استاد دانشگاه و فعال حقوق بشر، از جریان‌های مذهبی و افراطی به خوبی آگاهی دارد که «چگونه سیاست‌های زن‌ستیزانه را با استبداد تقدیس شده و آموزه‌های مذهبی گِره می‌زنند و امیال و آز و حرص قدرت را در ذهن مردم مقدس جلوه می‌دهند.»
به باور خانم رسولی «زنان افغانستان قربانی سنت‌ها و رویکردهای مقدس‌مآب دینی و مذهبی جریان‌های رادیکال اسلامی و به صورت خاص طالبانیزم هستند.»
به گفته خانم رسولی، رویکرد گروه تروریستی طالبان با «سنت‌های قبیلوی و بدوی» گره خورده و آن‌ها «بدویت را با روپوش دین و مذهب تقدیس» کرده‌اند و تحت سلطه‌ی چنین گروهی، نه تنها زنان که مردان نیز قربانی هستند؛ زیرا آزادی و عدالت نیست. البته که در نبود آزادی و عدالت زنان هزینه بیشتری می‌پردازند.
«هدف نهایی رسیدن به آزادی و عدالت است»
از خانم رسولی پرسیدم که نگاهش به وضعیت فعلی زنان افغانستان چگونه است و برای این‌که امید در دل آن‌ها زنده بماند، چه کاری باید کرد.
او گفت: «مقاومت مدنی زنان افغانستان بزرگترین سرمایه اجتماعی مردم افغانستان برای دادخواهی، تحقق آزادی و برابری است.»
به باور او، این صدا امروز و در دنیای تکنالوژی، شنیده می‌شود و افزود که من اطمینان دارم که زنان افغانستان در کنار مردان آزاده، می‌توانند آینده‌ی افغانستان پساطالبان را بر اساس گفتمان مردم‌سالاری، شکل دهند.
او به زنان و هم‌نسلانش، پیشنهاد می‌کند که در هر گوشه‌ی دنیا و در هر موقعیتی که هستند «فراموش نکنیم که میلیون‌ها زن امروز در افغانستان قربانی خشونت تقدیس‌شده‌ی طالبانیزم هستند. برای آن‌ها صف محکم عدالت‌خواهی باشیم.»
به باور خانم رسولی، صداهای دادخواهی از نهادهای اکادمیک تا رسانه‌ها و خیابان‌های کابل، همه یک هدف دارد و آن «آزادی و عدالت» است.
او تأکید می‌کند که «فکر نکنیم که هرکدام ما به تنهایی نمی‌توانیم کاری انجام دهیم، فراموش نکنیم که دریا محصول قطره‌های باران است.»
