چهار زن قربانی شدیم ولی شوهرم پدر نشد

وقتی پدرم مرا به شوهر داد، هیچ آشنایی با او نداشتم. فقط می‌دانستم که بیگانه است و در شهر تکسی‌رانی می‌کند. پدرم در باره‌ی شوهرم هیچ چیزی به من نگفته بود و من نیز می‌شرمیدم که سوالی در این باره از پدرم بپرسم. هرچند خیلی دلم می‌خواست در مورد او بدانم، اما در میان قوم ما، این بی‌حیثیتی یک دختر را نشان می‌داد که او با چشم‌سفیدی از پدر و یا فامیلش، در باره‌ی شوهر آینده‌اش سوال بپرسد. رسم ما همین بود که دختر باید در موضوع شوهر کردن شرم داشته باشد و خودش را بی‌طرف بگیرد.

من اصلا از خواستگاری‌‌اش خبر نداشتم. فقط روزی که فامیلم می‌خواستند شیرینی‌ام را به آن مرد بدهند برایم گفتند که فردا تو را به شوهر می‌دهیم. از من نپرسیده بودند که آیا تو راضی هستی یا نه؟ برای همین با خودم می‌گفتم حتمی حرف خاصی در باره‌ی خواستگارم نیست، اگر می‌بود پدرم برایم می‌گفت. بی‌آنکه سوالی بپرسم و یا حرفی بزنم به خواست فامیلم با آن مرد نامزد شدم. ولی چند هفته بعد از نامزدی، باخبر شدم که آن مرد قبلا دو بار ازدواج کرده‌ و هردو خانمش را طلاق داده است.

زمانی ‌که از فامیلش پرسیدم چرا آن دو زنش را طلاق داده است، برایم گفتند که «چون هردو زنش باردار نمی‌شد و این مرد بیش از حد اولاد خوش داره، برای همین تو را گرفت که بچه‌دار شوه…» ترسیده بودم. پس از آن، از پدرم پرسیدم که آیا این موضوع حقیقت دارد یا نه؟ او گفت: «بلی حقیقت داره، چه فرق می‌کند؟ او یک مرد است. مرد بیوه نمیشه دخترم. مرد زن‌‌مرده و زن‌طلاق نداره، تو بخیر اولاد میاری باز قدر و قیمتت پیش او زیاد میشه، غصه نخور…»

حرف‌های پدرم اصلا برایم قانع‌کننده نبود. از پدرم خواستم که لباس‌، طلا و طویانه‌اش را به او پس بدهد. طلاقم را از آن مرد بگیرد و برایش بگوید که من نمی‌خواهم با او ازدواج کنم. اما پدرم عصبانی شد و به من گفت که چاره‌ای جز ازدواج ندارم و باید با او عروسی کنم. مادرم نیز کنار پدرم ایستاد و گفت «غصه نخور دخترم، تو بخیر اولاد میاری. طلاق نگیر، طلاق نام‌بدی داره و کار بد است. همو هرچه هست شوهرت است حالی چاره کو همرایش…»

با این‌که‌ دلم آن مرد را نمی‌خواست اما مجبور شدم و تن به ازدواج دادم. او یازده سال از من بزرگتر بود. وقتی ازدواج کردیم، در مراسم عروسی مان پول زیادی مصرف کرد، جشن باشکوهی را برپا کرد و عروسی‌ مان را در بهترین تالار شهر گرفت تا من راضی و خوشحال شوم.

مهمان‌ها همه خوشحال بودند، اما من نه! هرچند که ازدواج کردم ولی از این ازدواج خوشحال نبودم. دو سال از ازدواجم گذشت. اما من هم حمل نگرفتم. نگرانی از اینکه نکند من نمی‌توانم مانند بقیه‌ی خانم‌هایش حمل بگیرم نزد شوهرم داشت زیاد می‌شد. مادرم از شوهرم خواست تا مرا به داکتر ببرد. وقتی به داکتر رفتیم، داکتر معاینه‌‌ام کرد و گفت که مشکل خاصی ندارم. کاملا آماده‌ی حمل گرفتن هستم.

برای شوهرم قابل تعجب بود که من مشکلی نداشتم. از شوهرم خواستم تا خودش را نیز معاینه کند. برایش گفتم که اگر مشکل از من نیست حتمی از او است. اما او حرفم را قبول نکرد و گفت «مه نام خدا جور تیار آدم استم. در ازدواج اولم داکتر رفته بودم، داکتر گفت که مه مشکلی ندارم و مشکل از زنم است. حالی هم مه مشکل ندارم چرا معاینه کنم. این داکتر حتما چیزی ره نمی‌فهمه، تو ره می‌برم پیش یگان داکتر دیگه تا تو حمل بگیری…» آن روز او به حرف من گوش نکرد و به پای حرف خودش ماند.

سال‌ها گذشت ولی ما صاحب فرزند نشدیم. تا اینکه هفت سال بعد از ازدواج مان، یک روز زنان همسایه برایم گفتند که شوهرم دارد به خواستگاری دختر «کاکا قیوم» می‌رود و می‌خواهد باز ازدواج کند. باور نکردم. با خودم گفتم شاید دروغ باشد. آخر رفتار او با من خوب بود و چنین نشان نمی‌داد که بخواهد باز ازدواج کند. فکر کردم زنان همسایه شراندازی می‌کنند.

اما یک هفته بعد دیدم واقعا شوهرم باز نامزد کرده است. وقتی از این موضوع باخبر شدم، خیلی شکستم و ناراحت شدم.شب وقتی به خانه آمد، با او دعوا کردم و پرسیدم که چرا چنین کرده است، او گفت که «تو هرچند زن خوبی هستی، اما اولاد نمی‌کردی، برای همين خوبی‌هایت است که طلاقت نمی‌دهم، اما حتما ازدواج می‌کنم تا صاحب اولاد شوم.»

ناراحت شدم و دلم گرفت. می‌خواستم طلاقم را بگیرم، اما تحمل کردم، چون نمی‌توانستم این کار را بکنم و جز ماندن دیگر چاره‌ای نداشتم. شوهرم برای چهارمین بار ازدواج کرد، اما باز هم صاحب فرزند نشد. این‌بار نیز برای تداوی همسرش اقدام کرد. زن چهارمش را به کابل برد که تداوی کند. ولی فایده‌ا‌ی نداشت. پزشکان در کابل ضمن معاینه‌ی امباقم، خود شوهرم را نیز معاینه کردند. پس از معاینات متعدد به شوهرم گفتند که مشکل از خودش است، نه از خانم جدیدش و نه از من. داکتران برایش گفتند که قدرت باروری او خیلی ضعیف است و نمی‌تواند پدر شود. او مریض بود ولی ما تاوانش را دادیم.

همچنان بخوانید

قاتل سریالی دختران افغانستان فرهنگ سنتی است

9 قوس 1402

تا جامعۀ جهانی سکوت کرده باشد، ما خاموش نمی‌مانیم

5 قوس 1402