گروه تروریستی طالبان در تداوم صدور فرامین زن‌ستیزانه، کار زنان در دفاتر سازمان ملل متحد در افغانستان را نیز ممنوع کرده است.
دفتر هیأت معاونت سازمان ملل متحد در افغانستان (یوناما) با نشر بیانیه‌ای گفته است که گروه طالبان به آن‌ها اطلاع داده که «هیچ زنی» از شهروندان افغانستان، اجازه‌ی کار برای سازمان ملل متحد در این کشور را ندارد و «این امر به شکل فوری قابل اجرا است.»
ممنوعیت کار زنان در دفاتر سازمان ملل متحد، با واکنش‌های گسترده‌ی مقامات این سازمان مواجه شده و رزا اوتونبایوا، نماینده ویژه سرمنشی سازمان ملل برای افغانستان گفته که «در تاریخ سازمان ملل متحد، هیچ رژیمی دیگری تا اکنون تلاش نکرده تا زنان را فقط به دلیل زن بودن شان از کار کردن در این سازمان منع کند.»
او افزوده که این تصمیم گروه تروریستی طالبان «بیانگر تعرض علیه زنان، اصول اساسی سازمان ملل متحد، و قوانین بین‌المللی است.»
کشورها و سازمان‌های مختلف بین‌المللی نیز این تصمیم گروه طالبان را «محکوم» کرده‌اند و خواستار «لغو فوری» آن شده‌اند.
گروه تروریستی طالبان در سوم ماه جدی سال 1401 خورشیدی، کار زنان در سازمان‌های داخلی و بین‌المللی را ممنوع اعلام کرد، اما در پی سفر آمنه محمد و مارتین گریفتس، معاونان سازمان ملل به افغانستان و گفت‌وگوی آن‌ها با اعضای ارشد گروه طالبان، این نهاد از دستور ممنوعیت کار زنان استثنا قرار داده شد.
جای خالی اقدام عملی
با آن‌که تصمیم گروه طالبان مبنی بر ممنوعیت کار زنان در دفاتر سازمان ملل متحد در افغانستان با واکنش‌های گسترده مواجه شده است، اما در بیانیه‌های منتشر شده از سوی مقامات این سازمان و کشورهای جهان، بر هیچ اقدام عملی علیه طالبان برای صدور چنین دستوری، اشاره نشده است.
دفتر هیأت معاونت سازمان ملل متحد در افغانستان در بیانیه‌ای که در این مورد منتشر کرده، به نقل از رزا اوتونبایوا، نماینده ویژه سرمنشی سازمان ملل متحد برای افغانستان آورده که «با بلندترین سطوح ممکنه» گروه طالبان «در حال گفتگو» است تا «اعتراض سازمان ملل» در مورد این تصمیم را ابراز نماید و «خواستار لغو فوری دستور مذکور گردد.»
تنها اقدام عملی سازمان ملل متحد در برابر این دستور گروه طالبان، خانه‌نشین کردن کارمندان مرد این سازمان بوده است.
آنتونی بلینکن، وزیر امور خارجه آمریکا نیز در واکنش به این تصمیم، از هیچ کلمه‌ی هشدار‌آمیز علیه گروه طالبان استفاده نکرده و بر هیچ اقدام عملی علیه این گروه برای صدور چنین دستوری اشاره نکرده است و تنها گفته که «ما از طالبان می‌خواهیم که شهروندان افغانستان را در اولویت قرار دهند و این تصمیم را لغو کنند.»
در اعلامیه‌هایی که از سوی کشورها و سازمان‌های بین‌المللی در واکنش به ممنوعیت کار زنان در دفاتر سازمان ملل متحد در افغانستان منتشر شده، تنها به «محکوم کردن» این دستور طالبان و پیامدهای آن در روند کمک‌رسانی به مردم بحران‌زده افغانستان، اکتفا شده است.
در این اعلامیه‌ها، هیچ اشاره‌ای به پیامدهای مستقیم چنین دستوراتی برای گروه طالبان نشده و از وضع تحریم‌های شدید علیه این گروه، ممنوعیت سفر سران و اعضای ارشد آن‌ها، مسدود کردن دارایی‌های آن‌ها در کشورهای مختلف جهان، بستن دفتر سیاسی این گروه در قطر و قطع روند فرستادن هفته‌وار چهل میلیون دالر به بانک مرکزی آن‌ها، خبری نیست.
پیامد سنگین برخورد انفعالی با طالبان برای زنان
از زمان تسلط گروه طالبان بر افغانستان، رویکرد سازمان ملل و کشورهای جهان در قبال این گروه «انفعالی» بوده است؛ در حالی‌که با گذشت هر روز، آن‌ها دستورات تندروانه‌ی بیشتری صادر کرده‌اند و نقض حقوق بشر و حقوق زنان را، افزایش داده‌اند.
در این میان، سازمان ملل متحد، بیشترین تعامل را با گروه طالبان داشته است و مقامات این سازمان بارها در کابل و قندهار با اعضای ارشد طالبان دیدار و گفت‌وگو کرده‌اند؛ دیدارهایی که هیچ تأثیری بر سیاست‌های ضد انسانی طالبان نداشته و با انتقاداتی نیز مواجه شده است.
زنان افغانستان که به صورت مستقیم قربانی آپارتاید جنسیتی گروه طالبان بوده‌اند، تاکنون بارها از برخورد انفعالی سازمان ملل و کشورهای جهان با گروه طالبان انتقاد کرده و پیامد آن را تداوم زن‌ستیزی طالبان و اعمال سیاست آپارتاید جنسیتی توسط این گروه دانسته‌اند که اکنون تا دفاتر سازمان ملل متحد در افغانستان رسیده است.
زنان افغانستان در اعتراضاتی که به سیاست سازمان ملل متحد در برابر گروه طالبان داشته‌اند، این سازمان را به «همدستی» با طالبان، «گرایش برای به رسمیت شناختن طالبان» و «سفیدنمایی طالبان» متهم کرده‌اند و پیامد آن را حذف کامل زنان از جامعه و زندانی کردن زنان در کنج خانه‌ها دانسته‌اند.
پس از سفرهای پی‌هم مقامات سازمان ملل به افغانستان در اوایل سال جاری میلادی و دیدارهای آن‌ها با اعضای ارشد طالبان، جنبش زنان متقدر افغانستان، این دیدارها را به معنای «همدستی با یک گروه جنایت‌کار» دانست.
منیژه باختری، سفیر افغانستان در اتریش نیز یوناما و به ویژه خانم رزا اوتونبایوا و مارکس پوتزل، معاون او را متهم به تلاش برای «سپیدسازی» و «عادی‌سازی» طالبان و گمراه کردن افکار عامه جهان کرد و گفت که آن‌ها «با گزارش‌های غیر منصفانه و نادیده گرفتن نقض جدی حقوق بشر و جنایت علیه بشریت و تقلیل آن به نسبیت فرهنگی علیه مردم افغانستان ایستاده‌‌اند.»
علاوه بر این، زنان معترض افغانستان در اولین اعتراض خیابانی خود علیه طالبان در سال جاری خورشیدی، با انتقاد از سیاست این سازمان در قبال گروه طالبان، شعار «سازمان ملل سکوتت را بشکن» را سردادند.
اما با وجود این انتقادات و تداوم سیاست زن‌ستیزانه گروه طالبان، مقامات سازمان ملل همچنان بر تعامل و گفت‌وگو با این گروه تأکید می‌کنند و خشم خود را از دستوراتی که حتا دامنگیر این سازمان شده، تنها با کلمات و در شبکه‌های اجتماعی ابراز می‌کنند.
شهروندان افغانستان، به ویژه زنان، انتظار دارند که سازمان ملل و جامعه جهانی، مماشات و تعامل با گروه طالبان را پایان دهند و برای پایان دادن به نقض گسترده و سیستماتیک حقوق بشر توسط طالبان، در جست‌وجوی راه‌هایی برای سرنگونی این گروه باشند.
در بیست ماه گذشته ثابت شده است که تعامل با گروه طالبان، باعث نمی‌شود که این گروه رویکرد تندروانه‌ی خود را کنار بگذارد و به حقوق بشر، دموکراسی و مردم سالاری روی بیاورند؛ بنابراین، خوب است که جهان چشمان خود را بر روی واقعیت‌ها نبندد و تعامل و مماشات برای طالبان را یکبار و برای همیشه کنار بگذارد.
