«جنبش زنان برای صلح و آزادی» متشکل از زنان معترض، برای مبارز‌ه‌ی مدنی در برابر گروه تروریستی طالبان در کابل اعلام موجودیت کرد.
اعضای این جنبش دیروز (شنبه، ۲۶ حمل ۱۴۰۲ خورشیدی) که در یک مکان سربسته‌ای گردهم آمده بودند در برنامه‌ی اعلام موجودیت شان از افزایش شکنجه، گرفتاری و قتل فجیع افسران دولت پیشین، ممنوعیت کار زنان و تحصیل دختران از سوی طالبان، انتقاد کردند و بر مبارز‌ه‌ی مدنی تا تأمین حقوق زنان و برابری در افغانستان تأکید کردند.
جنبش زنان برای صلح و آزادی، با شعار «زن، انقلاب، آزادی» نخستین برنامه‌ی اعتراضی شان را آغاز کردند.
انتقاد از «سکوت جامعه جهانی» از سخنان برجسته‌ی اعضای این جنبش بود. آنها از سازمان ملل متحد و کشورهای حامی حقوق بشر خواستند که «صادقانه در کنار مردم افغانستان بایستند» و بیش از این تماشاگر نقض گسترد‌ه‌ی حقوق بشر در افغانستان نباشند.
این زنان معترض در بیانیه‌ی شان می‌گویند: «افغانستان پس از طالبان به سیاه چال یک جمعیت سی میلیونی مبدل شده است.»
آنان از فقر فراگیر، خطر گرسنگی، مهاجرت، اعمال سیاست حذف زنان، کوچ اجباری مردمان بومی در شماری از ولایت‌ها، قتل فجیع افسران پیشین، قتل دسته جمعی مردم مناطق جنگی در افغانستان به عنوان جنایت‌های ضد انسانی طالبان یاد کرده و بر مبارز‌ه‌ی مدنی علیه طالبان پا فشاری کردند.
در بخش دیگر این گردهمایی زنان معترض می‌گویند: «بزرگترین آسیب گروه طالبان به زنان فرمان‌های مکرر و هفته‌وار برای محدود کردن زنان است که افغانستان را به زندان بزرگ زنان تبدیل کرده‌اند.»
پروانه ابراهیم‌‌خیل، مسئول عمومی جنبش زنان برای صلح و آزادی به رسانه‌ها گفت که این جنبش به هدف «حمایت از حقوق بشر، به خصوص حقوق زنان و دختران، تقویت حلقه‌های اعتراضی در برابر افراطیت و آپارتاید جنسیتی» ایجاد شده است.
این زنان معترض همچنین خواهان رهایی عالیه عزیزی، مدیر پیشین زندان زنانه‌ی هرات، موسا شاهین، مطیع‌الله ویسا فعال حق آموزش کودکان و سایر زندانیان از بند طالبان شدند و گفتند که این افراد بدون هیچ جرمی در زندان‌های مخوف طالبان شکنجه می‌شوند.
با گسترش نقض گسترد‌ه‌ی حقوق بشر توسط طالبان در افغانستان، جنبش‌های اعتراضی زنانه و اعتراضات مدنی زنان هم در حال گسترش است.
اخیرا ائتلاف جنبش‌های اعتراضی زنان در کابل، بامیان، بدخشان و تخار اعلام موجویت کرد و جنبش زنان عدالتخواه افغانستان نیز در ولایات پروان، هرات، دایکندی و جوزجان ایجاد شده است.
پس از سلطه‌ی گروه تروریستی طالبان بر افغانستان، تاکنون ده‌ها جنبش زنانه برای مقابله با سیاست‌های تک‌جنسیتی و قبیله‌ای این گروه ایجاد شده و با راه‌اندازی برنامه‌های اعتراضی گوناگون تنفر و انزجار زیر سلطه‌ی طالبان را روایت کردند و از سازمان‌های جهانی خواستند که از جنایت‌های این گروه تروریستی چشم پوشی نکرده و آنان را به عنوان «حکومت افغانستان» به رسمیت نشناسند.
