مهره فابی، فعال حقوقِ دگرباشان جنسی افغانستان در کشور سویدن، در ادامۀ اعتراض‌ها و اعتصاب غذاییِ معترضان در شهر کلن آلمان، در اعتراض به بی‌توجهی سازمان ملل و دولت‌های جهان به‌ویژه دولت‌های غربی به وضعیتِ حاکم در افغانستان، از تاریخ “هشتم سپتمبر” دست به اعتصاب غذا زده و در سومین روز اعتصاب غذاییِ خود به‌سر می‌برد. این فعالِ دگرباشان از سازمان ملل و جامعۀ جهانی می‌خواهد که «آپارتاید جنسیتی» در برابر جامعۀ رنگین‌کمانی‌ها و زنان را در افغانستان به رسمیت بشناسند.
مبارزات زنان علیه سیاست‌های سرکوب‌گرانه و حذف‌گرایانۀ گروه تروریستی طالبان در افغانستان از دو سال پیش به شکل‌های گوناگون در داخل و بیرون از کشور ادامه دارد. در این مدت، طالبان در داخل افغانستان ده‌ها زن را به جرم اعتراض علیه این گروه و شرکت در کارزارهای دادخواهی به زندان افکنده و مجازات کرده‌اند. اکنون که اعتراض‌های علنی و خیابانی زنان در داخل افغانستان سرکوب شده است، شماری از زنان در بیرون از کشور تلاش دارند که صدای خفه‌شدۀ این زنان را به گوش سیاست‌مدارانِ جهان برسانند.
اما آن‌چه که در این دوسال مبارزاتِ زنان به گونه‌یی که باید مورد توجه قرار نگرفته و حرفی از آن زده نشده است، حقوق دگرباشان جنسی و کیفیتِ زنده‌گی آن‌ها در افغانستان است. مهره فابی در گفت‌وگو با نیمرخ از رهبران زنانِ معترض، هنرمندان و رسانه‌ها انتقاد کرد و گفت: «با وجود درخواستم برای کسب حمایتِ فعالان مدنی و فعالان حقوق زن، هنوز هم هیچ‌کس از من حمایت نکرده و هیچ‌یک از زنانی که داد از برابری و آزادی می‌زنند، برای حمایت از من صدا بلند نکرده است.»
او در ادامه گفت: «رهبران جنبش‌های اعتراضیِ زنان رفتارشان به گونه‌یی است که از نام بردن و حمایت کردنِ من و جامعۀ رنگین‌کمانیِ افغانستان می‌شرمند. من از هدا خموش با این‌که درخواست حمایت کردم ولی پاسخی نگرفته‌ام. تمنا پریانی هم در این مدت هیچ حرفی به حمایت از من و مشکلاتِ دگرباشان جنسی در افغانستان نگفته است.»
هدا خموش، یکی از زنانِ معترض در این مورد به نیمرخ گفت: «من به دلیل گرفتاری‌هایی که در این چند روز داشتم، از اعتصاب غذاییِ خانم فابی اگاه نشدم. ولی آن‌چه اهمیت دارد، ایستاده‌گی خانم فابی در کنار دیگر معترضان است. ما از او و جامعۀ رنگین‌کمانی‌های افغانستان حمایت می‌کنیم. امیدوارم که بتوانم در ادامۀ اعتراضِ خانم فابی به او بپیوندم.»
مهره فابی همچنان از هنرمندانی چون فرهاد دریا، آریانا سعید که همواره به حمایت از زنان صدا بلند کرده‌اند ولی در حمایت از جامعۀ رنگین‌کمانی‌ها هنوز سکوت کرده‌اند، انتقاد کرد و گفت: «من با نشر ویدیو از آن‌ها درخواست حمایت کردم. این‌هایی که همیشه حرف از آزادی و حقوق زنان می‌زنند و ادعای فمینیستی دارند، هنوز حرفی در مورد دگرباشان جنسی و مشخصاً برای حمایت از اعتراضِ من نگفته و سکوت کرده‌اند.»
مهره فابی در دومین شب اعتصابِ خود از سوی یکی از مهاجران افغانستانی مقیم در سویدن مورد حمله قرار گرفته است. حمله‌کننده گفته که او ایرانی‌ست و در افغانستان هیچ دیگرباش جنسی وجود ندارد. «بعد از این‌که روز مورد حملۀ کلامی قرار گرفتم، ساعت یک شب زمانی که خواب بودم، دوباره مورد حمله قرار گرفتم. مسألۀ دگرباشان جنسی در افغانستان تنها گروه تروریستی طالبان نیست، بلکه مردم هم وجود ما را انکار می‌کنند به همین خاطر ما نیاز به حمایتِ بیشتر از سوی معترضان داریم و باید در هر اعتراض از حقوق دگرباشان جنسی حرف زده شود.»
او در ادامه تأکید کرد که هدفِ او از اعتصاب غذایی‌اش در قدم نخست به رسمیت شناخته شدنِ آپارتاید جنسیتی در برابر دگرباشان جنسی از سوی گروه طالبان در افغانستان است و این اعتصاب محدودۀ زمانی ندارد و تا وقتی که پاسخِ قانع‌کننده از سوی سازمان ملل و کشورها و نهادهای حمایت از حقوق زنان و اقلیت‌های جنسی دریافت نکند، به اعتصابش ادامه می‌دهد.
مهره فابی همچنان از هنرمندان، روشن‌فکران و زنان معترض خواست که از او حمایت کنند: «من بازهم از تمام کسانی که در عرصۀ برابری جنسیتی و آزادی فعالیت دارند، می‌خواهم از من حمایت کنند. اگر حرف زدن در مورد دگرباشان جنسی و حمایت از ما را برای خود ننگ می‌دانند، باید بگویم که هنوز به معنای آن‌چه که از آن به نام «برابری، آزادی و مبارزه» یاد می‌کنند، نرسیده‌اند.»
دین اسلام به صورتِ عام و گروه تروریستی طالبان که رفتارشان بر اساس شریعت اسلامی تعریف شده به صورتِ خاص، دو جنیستِ «مرد و زن» را برای انسان‌ها قبول دارند و انسان‌هایی که بیرون از این دو جنس هستند و کسانی که گرایش جنسی متفاوت دارند را هرگز نمی‌پذیرند و وجود آن‌ها را انکار می‌کنند، که این‌همه مصداق عینیِ آپارتاید جنیستی در برابر دگرباشان جنسی در افغانستان است.
آپارتاید جنسیتی حاکم در افغانستان، خشونتِ سازمان‌یافته‌یی است که «یوهان گالتونگ» جامعهشناس نروژی و از بنیان‌گذاران مطالعات صلح و منازعه، از آن به‌عنوان یکی از انواعِ خشونت یاد می‌کند که می‌تواند ناقض صلح و ثبات در یک جامعه باشد. گالتونگ در کتابی با عنوان «خشونت، صلح و مطالعات خشونت» می‌نویسد که در خشونتِ سازمان‌یافته و هدف‌مند در یک جامعه، به کسی شلیک نمی‌شود و مقام‌های رژیم کشتار نمی‌کنند، اما با محروم کردن یک گروه قومی، جنسیتی، زبانی یا مذهبی از مزایایی مانند تحصیل، کار و امتیازهای عمومی، مرتکب خشونت می‌شوند و در نتیجۀ این خشونتِ سازمان‌یافته ممکن است در یک روز هزاران نفر بمیرند بدون این‌که حتی یک گلوله شلیک شود.
در کنار آپارتاید جنسیتیِ حاکم بر افغانستان که در نتیجۀ آن، زنان از حقِ تحصیل، اشتغال، گشت‌و‌گذار در پارک‌ها، رفتن به رستوران، سفر، حق انتخاب پوشش و دیگر حقوق اساسی و بنیادی محروم‌اند؛ مردم به صورت برابر و یک‌سان به کمک‌های بشردوستانه نیز دسترسی ندارند.
پس از آغاز اعتصاب غذایی تمنا پریانی، موجی از حمایت‌ها از این کارزار و پیوستن به اعتصاب غذا در میان زنان در داخل و بیرون از افغانستان شکل گرفت. تا اکنون بیشتر از 40 نفر از فعالانِ زن در افغانستان، ایران و پاکستان دست به اعتصاب غذا زده‌اند. شماری دیگر نیز در شهرهای اروپایی در حال برنامه‌ریزی برای برپایی چادر تحصن و آغاز اعتصاب‌اند.
به‌تازه‌گی خانوادۀ ملاله یوسفزی، برندۀ جایزۀ صلح نوبل از این اعتراضات حمایت کرده‌اند. ضیاءالدین یوسفزی، پدر ملاله، از جامعۀ جهانی خواست تا افغانستان را به عنوان کشوری که در آن «آپارتاید جنسیتی» حاکم است، به رسمیت بشناسد.
همچنان شاهینه گامبیر، نمایندۀ پارلمان آلمان، به حمایت از اعتصاب غذایی تمنا پریانی در حساب کاربریِ اکس خود نوشته است: «اعتصاب غذایی تمنا پریانی نشان می‌دهد که وضعیتِ زنان در افغانستان تا چه اندازه «ناامیدکننده» است.»
هدا خموش در مورد ادامۀ این اعتراض‌ها در کشورهای کانادا و فرانسه خبر داد و گفت: «ما در حال برنامه‌ریزی و گسترش اعتصاب‌ها در کشورهای مختلف هستیم. در افغانستان با وجود این‌که گروه طالبان معترضان را سرکوب می‌کنند، ولی زنان معترض همچنان می‌خواهند در خانه‌ها و جاهایی که دور از دست‌رس جنگویان این گروه است، دست به اعتصاب غذایی بزنند.»
به نظر می‌رسد که اعتراض فعالانِ حقوق زن از طیف‌های مختلف در برابر آپارتاید جنسیتیِ حاکم بر افغانستان روز به روز در حالِ گسترش است و پیوند این حلقاتِ اعتراضی در کشورهای مختلف جهان می‌تواند نتایجِ ملموس و مؤثری برای جامعۀ دچار خشونتِ افغانستان به دنبال داشته باشد.
