وقتی تحصن و اعتصاب غذایی دوازده‌روزۀ تمنا زریاب پریانی و معترضان آلمان به منظور به رسمیت‌شناسی آپارتاید جنسیتی در افغانستان شروع شد، فعالان حقوق زن که دو سال با دستان خالی در برابر طالبان ایستاده بودند نیز در گردهماییهای اعتراضی با معترضانِ آلمان اعلام همدردی و حمایت کردند و شماری در پاکستان، افغانستان و ایران نیز دست به اعتصاب غذایی زدند.
صابره اکبری عضو جنبش خودجوش زنان مبارزِ افغانستان همراه با سه معترضِ مهاجر دیگر در پاکستان، دست به اعتصاب غذایی زد. او بدون دسترسی به خدمات صحی و درحالی‌که در دوران قاعده‌گی قرار داشت و باید استراحت می‌کرد و آب کافی می‌نوشید، به استقبالِ گرسنه‌گی شتافت.
صابره اکبری 27ساله متولد سنگ‌تخت و بندر ولایت دایکندی است. وقتی آزمون کانکور را سپری کرد، در دانشگاه بامیان کامیاب شد اما به‌دلیل مشکلات اقتصادی نتوانست به درس‌هایش ادامه دهد. او در یک فرصت موفق شد در انستیتوت انرژی و آب در شهرکابل بورسیه بگیرد و تصور می‌کرد یک قدم به آرزو و آرمان‌هایش نزدیک می‌شود، اما دیری نگذشت که قربانی تبعیض قومی شد و به‌دلیل هزاره بودن و نپرداختن رشوت به سرمعلم ناکام شد.
صابره در گفت‌وگو با نیمرخ، از افتادن در کام تبعیض قومی در انستیتوت انرژی و آب در ادارۀ تعلیمات تخنیکی و مسلکی در کابل می‌گوید: «در رشتۀ انرژی و آب، فقط دوازده دختر بودیم و مسوولان این اداره با تبعیض‌های قومی و نژادی در صدد حذف دختران از این اداره بودند.»
این اداره از صابره در قبال تسلیم نمراتِ سه‌سالۀ مکتبش درخواست رشوت کرد و وقتی صابره نتوانست رشوت بپردازد، در امتحانات ناکام شد!
صابره می‌گوید: «سرمعلم مدارکم را نداد اما وقتی چندین بار با نامزدم مراجعه کردم، ما را در اداره گروگان گذاشت و رفت از عکاسی یک کاپی از نمراتِ سه‌ساله‌ام را آورد و در عوض از ما پول خواست.»
صابره پولی به عنوان رشوت یا شیرینی به سرمعلم نپرداخت و هنگام اعلام نتایج با خبرِ ناکامی خود مواجه شد. او وقتی دوباره از ادامۀ تحصیل ناامید شد، به دنبال راهی برای کسب درآمد و تأمین هزینه‌های زنده‌گی بود. در نهایت به این فکر افتاد که محصولات زراعتی و صنایع دستی زنان را از روستا جمع‌آوری کرده و در نمایشگاه‌های تولیدات داخلی به نمایش گذاشته و به فروش برساند.
صابره وقتی مشغول نگه‌داری از فرزند پسرش شد، سعی کرد تجارت کوچکش را به گونۀ آنلاین پیش ببرد. او در صفحۀ اجتماعی فیسبوک برای محصولات صنایع دستی‌اش مشتری جذب کرد و سفارش از کشورهای اروپایی، ایران، پاکستان و بعضی از شهرهای افغانستان دریافت می‌کرد.
اما طالبان به افغانستان آمدند و سفارش مشتریانِ صابره ناتمام ماند و آن‌هایی هم که به اتمام رسیده بود، صاحبانش یا افغانستان را ترک کرده بودند و یا هم پولی برای تحویل گرفتنِ آن نداشتند.
وقتی طالبان در شهرکابل و ولایات کشور جابه‌جا شدند، در اولین اقدام کابینۀ تک‌جنسیتی و تک‌قومی‌شان را تشکیل دادند. اما زنان افغانستان صدای اعتراض بلند کردند و با شکل‌دهی جنبش‌های اعتراضی با روش های گوناگون به مبارزه پرداختند.
صابره اکبری نیز با استفاده از صفحات مجازی برای شکل‌دهی اعتراضات فرا خوان داد، شعار نوشت و قطع‌نامه صادر کرد و در پنجم دسمبر 2021 عملاً به خیابان آمد و در کنار دیگر زنان معترض، به طالبان و کابینۀ مردانۀ آنان «نه!»گفت.
اشتراک صابره در اعتراضات خیابانی‌یی که بارها از سوی طالبان سرکوب و به خشونت کشیده شد، در نهایت سبب شد که تحت تعقیب قرار بگیرد.
در گردهماییهای اعتراضی، صابره با اجرای تیاتر در اعتراض به دستور طالبان مبنی بر «ممنوعیت سفر زنان بدون محرم» لباس مردانه پوشید و گفت: «اگر قرار باشد زنان خانه‌نشین شوند، ما درخانه نمی‌نشینیم و برای گرفتن حقِ خود مبارزه می‌کنیم. حتا اگر لازم شود، با لباس مردانه از خانه بیرون می‌رویم، سفر و کار می‌کنیم.»
دو روز بعد از دست‌گیری تمنا پریانی به‌دست طالبان، صابره و خانواده‌اش به یک خانۀ امن منتقل شدند. طالبان به خانۀ او رفته بودند اما نتوانستند او را درخانه پیدا کنند.
یکی از خواهرانِ صابره که با او دراعتراضات خیابانی اشتراک می‌کرد نیز به یک خانۀ امنِ دیگر منتقل شده بود اما طالبان به آن خانه هجوم برده و 29 زنِ معترض را با خانواده‌های‌شان دست‌گیر کردند.
صابره اکبری میان ترس و دلهره در خانۀ امن بود اما پس از نشر اعترافات اجباری زنان معترض، سازمانی که صابره و خانواده‌اش را به خانۀ امن برده بود، آنان را از خانۀ امن بیرون کرد و گفت که دیگر نمی‌تواند امنیت آنان را تأمین کند زیرا طالبان محل خانه‌های امن را نیز پیدا کرده‌اند.
سرانجام صابره و خانواده‌اش به یک زیرزمینی در شهرکابل منتقل شدند و مدتی بدون کم‌ترین امکانات زنده‌گی سپری کردند. اما با افزایش تهدیدات امنیتی، صابره گوشواره‌هایش را فروخت و از راه قاچاق به سمت پاکستان حرکت کرد. او پس از دو شبانه‌روز به کویتۀ پاکستان رسید. مدتی زنده‌گی مخفیانه داشت و سپس اعتراضات مدنی علیه طالبان را از سر گرفت.
صابره در همدردی با معترضان آلمان برای به رسمیت‌شناسی آپارتاید جنسیتی در افغانستان، دست به اعتصاب غذایی زد و هفت روز بدون آب‌ونان در انتظار پاسخِ سازمان‌های حقوق بشری بود تا آپارتاید جنسیتی در افغانستان به رسمیت شناخته شود. پولیس پاکستان به او و دوستانِ هم‌رزمش اجازۀ برپایی خیمۀ تحصن نداد و زنان معترض اهل افغانستان در پاکستان مجبور شدند از خانه‌های‌شان به تحصن بپیوندند.
اعتصابی که از نظر صابره مرگ‌بار بود، تا دوازدهم سپتمبر شجاعانه ادامه یافت و توجه دولت‌ها را جلب کرد.
صابره می‌گوید: «وقتی تمنا با شرایط نامناسب صحی‌اش دست به تحصن زد، ما هم دست زیر الاشه ننشستیم درحالی‌که یک نفرمان در آلمان گرسنه‌گی می‌کشید.»
صابره با تجربه‌یی که از این اعتراض گرفته است، تأکید می‌کند: «مبارزه برای برابری و عدالت راه‌های پُرپیچ‌وخم دارد و زنان باید تسلیم نشده و به مبارزاتِ خود تا سرنگونی رژیم طالبان که مرتکب آپارتاید جنسیتی و صدها جنایت ضدبشری اند، ادامه دهند.»
صابره معتقد است که وجود طالبان در نظام بین‌الملل نباید عادی شود، باید هر روز این رژیم توسط اعتراضات به چالش کشیده شده و جنایت‌های‌شان مستند شود. چنان‌که او برای تحقق عدالت و برابری، اعتراضی را در پیش گرفت که ممکن بود به قیمتِ جانش تمام شود.
