فعالان حقوق زن با برگزاری برنامه‌های اعتراضی و برپایی خیمه‌های تحصن، بر «پایان رژیم آپارتاید جنسیتی طالبان» در افغانستان تأکید کرده و می‌گویند که به‌رغم سکوت جهان در برابر محرومیت‌های زنان افغانستان، آنان خود با بلند نگه‌داشتن صدای اعتراض، «جهان بی‌تفاوت» را به چالش می‌کشند.
تمنا زریاب پریانی و همراهانش با برگزاری یک خیمۀ تحصن در آلمان، شمایل توانا ناصری در کارزارِ یک‌تنه در امریکا و گروهی از زنانِ معترض در ولایت جوزجان افغانستان، همه علیه حاکمیت رژیم تروریستی، سیاست‌های تک‌جنسیتی و آپارتاید جنسیتیِ طالبان اعتراض کردند.
تمنا زریاب، یکی از فعالان حقوق زن و زندانی پیشین طالبان، در ششم عقرب/۲۸ اکتوبر، به سومین دور تحصنِ خود در شهر ویپرفورت آلمان که به‌هدف به‌رسمیت‌شناخته‌شدنِ آپارتاید جنسیتی راه‌اندازی شده بود، پایان داد.
تمنا پریانی و همراهانش به مدت ۳۰ روز با شعار «آپارتاید جنسیتی در افغانستان به رسمیت شناخته شود» در خیمۀ تحصن به‌سر بردند؛ تحصنِ طولانی‌مدتی که در هوای سرد و بارانی برای مقابله با سیاست‌های زن‌ستیزانۀ طالبان برپا شده بود.
خانم پریانی در گفت‌وگو با نیمرخ می‌گوید؛ هرچند «جهان» در برابر مطالبات و خواست‌های زنانِ افغانستان «بی‌تفاوت» بوده است، اما او و همراهانش صدای اعتراضِ خود را بلند نگه داشته‌اند و پس از پایان این تحصن، وارد «مرحلۀ چهارم مبارزات» خواهند شد.
تمنا به نیمرخ گفت: «به مدت ۳۰ روز در خیمۀ تحصن بودم و صدای پُردرد زنان و شهروندانِ افغانستان را بلند کردم تا جهانیان بشنوند و ما را بشناسند.»
تمنا پریانی اولین خیمۀ تحصن بعد از تبعید را در ۱۵ اگست برافراشت و در دومین مرحله از اعتراضش، دست به اعتصاب غذاییِ ۱۲ روزه زد. اعتراضِ مرگباری که با وعده‌وعیدهایِ سازمان‌های حقوق بشری همراه شد و او با اعتماد به این وعده‌ها اعتصاب را شکست، اما بعد از آن هیچ اقدام عملی‌یی برای رسیدگی به وضعیت زنان و دخترانِ افغانستان از سوی سازمان‌های حقوق بشری صورت نگرفت. او اکنون تأکید می‌کند که تا تحقق حقوق اساسی زنان و برچیده شدنِ رژیم آپارتاید جنسیتی از افغانستان، دست از مبارزه برنمی‌دارد.
از سوی دیگر، شمایل توانا ناصری مسوول جنبش زنانِ افغانستان برای عدالت و آزادی، در «اعتراض یک‌تنه» در یکی از خیابان‌های امریکا به تداوم خشونت و سرکوب زنان توسط طالبان، «سکوت سازمان‌های بین‌المللی و جامعۀ جهانی» را مورد سوال قرار داد.
خانم ناصری می‌گوید: «دادخواهی و رسیدگی به وضعیت زنان افغانستان، به فراموشی سپرده شده است.»
در بیانیۀ شش‌ماده‌یی که خانم ناصری به رسانه‌ها فرستاده، خواستار رهایی زنان معترض و فعالانِ حقوق بشر از بند طالبان شده و از مردم افغانستان، جریان‌های سیاسی و سازمان‌های بین‌المللی خواسته است که در برابر جنایت‌های طالبان سکوت نکنند.
در این بیانیه آمده است: «از تمام دختران و زنانِ افغانستان می‌خواهیم که تسلیم زور و جبر نشوند و با هوشیاری و جسارت به مبارزات مدنی‌شان علیه ستم و تاریکی ادامه دهند.»
در بیانیه همچنان تأکید شده است: «تا زمانی که زنان افغانستان به تمام حقوقِ از دست رفتۀشان دست نیابند، مبارزۀ ما ادامه خواهد داشت.»
خانم ناصری همچنان گفته است که در میان قربانیان خشونت طالبان، پس از نظامیان پیشین، زنان بیش از همه توسط این گروه تروریستی مورد ستم و شکنجه قرار گرفته‌اند. «طالبان محدودیت‌های بسیاری را بر زندگی زنان وضع کردند. زنان از حق کار، تحصیل، فعالیت‌های سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و حتی سفر محروم شدند.»
در همین حال، گروهی از فعالانِ حقوق زن و زنان معترض در شهر شبرغان مرکز ولایت جوزجان نیز در یک گردهمایی اعتراضی، بر تداوم محرومیتِ زنان از حق کار و تحصیل اعتراض کردند و برای تحقق آن، بر مبارزات مدنی و بلند نگه‌‌داشتنِ صدای اعتراض زنان تأکید کردند.
در بیانیۀ زنان معترضِ جوزجان آمده که گروه طالبان حقوق و آزادی‌های اساسیِ زنان را سلب کرده است و دوام این وضعیت هرگز قابل تحمل نخواهد بود.
آنان از جامعۀ جهانی می‌خواهند که بر گروه طالبان فشار بیشتر وارد کنند تا به اقدامات زن‌ستیزانۀ آنها نقطۀ پایان گذاشته شود.
زنان معترض جوزجان تأکید کرده‌اند که «تا نفس در تن داریم، برای احقاق حقوقِ حقۀمان دست از مبارزه و تلاش برنمی‌داریم!»
اعتراضات و دادخواهی این فعالانِ حقوق زن درحالی صورت می‌گیرند که در دو سالِ گذشته رژیم طالبان تمام مبارزات مدنی علیه سیاست‌های زن‌ستیزانۀ خود را با «خشونت و سرکوب» پاسخ داده است؛ چنان‌که هم‌اکنون ندا پروانی، ژولیا پارسی و منیژه صدیقی از اعضای جنبش‌های خودجوشِ زنان معترض به‌دلیل مبارزۀ مدنی علیه آپارتاید جنسیتی طالبان، در زندان‌های این رژیم تحت شکنجه قرار دارند.
