فریاد زدن عدالت در خیابان‌های کابل و اعتراض در برابر آپارتاید جنسیتی رژیم تروریستی طالبان، بر زنان معترض و فعالان حقوق زن، هزینهٔ سنگین شکنجه و زندان را در پی داشت و آزادی از زندان طالبان به شرط همکاری با این گروه و یا تبلیغات به نفع این گروه بود. در نتیجه مهاجرت بهتر از هم‌کاسه شدن با آن رژیم تروریستی است. از این‌رو زنان معترض و فعالان حقوق زن که تجربه شکنجه و زندان طالبان را داشتند به کشور پاکستان پناه بردند تا در مسیر مهاجرت، راه جدیدی از مبارزهٔ مدنی با سیاست آپارتاید جنسیتی طالبان در افغانستان را در پیش بگیرند.
اخیراً پلیس پاکستان با حمله بر محل زندگی مهاجران در پاکستان، زنان و کودکان زیادی را در بند و زندان ویا کمپ‌های مهاجرتی انداخته‌اند تا به افغانستان برگردانند.
زرغونه احمدی یک وکیل مدافع زن و معترض خیابانی اهل هرات که به دلیل تهدیدات امنیتی از سوی طالبان به پاکستان پناهنده شده، در گفت‌وگویی با نیمرخ می‌گوید: «پلیس پاکستان اعضای خانواده‌اش را دستگیر کرده و به یک کمپ منتقل کرده‌اند.»
او گفت: «اطفال و شوهرم را برده بودند ما به کمک وکیل یک سازمان مهاجرتی پس از دو شبانه روز توانستیم آن‌ها را از دست پلیس رها کنیم.»
به گفتهٔ خانم احمدی، تجارت به‌خاطر مهاجران دستگیر شده به درآمد هنگفتی برای پلیس این کشور مبدل شده‌است. او گفت:«خانواده‌هایی که یک مقدار پول به پلیس رشوه بدهند رها می‌شوند اما کسانی که توان پرداخت پول و رشوه به پلیس این کشور را ندارند اخراج می‌شوند.»
گفته می‌شود پلیس پاکستان برای رهایی زنان از زندان تا یک‌صد هزار روپیهٔ پاکستانی و برای رهایی مردان تا 120 و 150 هزار روپیهٔ پاکستانی رشوه میگیرند.
خانم کوهستانی، یکی دیگر از زنان معترض و از نخستین زنان زندانی طالبان که اکنون در پاکستان به‌سر می‌برد نیز به دلیل تمدید نشدن ویزایش در معرض اخراج اجباری قرار دارد.
خانم کوهستانی به نیمرخ گفت:« ما از ترس پلیس در خانه‌ها زندانی هستیم و حتی برای پیگیری تمدید ویزاهای اقامتی خود از خانه بیرون رفته نمی‌توانیم.»
این زنان می‌گویند: در صورت بازگشت به افغانستان زندگی‌شان در معرض خطر قرار گرفته و ممکن است به دلیل اعتراضات مدنی علیه طالبان در افغانستان و پاکستان دستگیر شوند.
سمیه (نام مستعار) یک معترض دیگر در پاکستان نیز به نیمرخ می‌گوید که در صورت دستگیر شدن به دست پلیس پاکستان ترجیح می‌دهد خودکشی کند. او گفت:«قبلاً در زندان طالبان به اندازهٔ کافی شکنجه شدم، من به افغانستان زیر سلطهٔ طالبان برنمی‌گردم؛ ترجیح می‌دهم همین‌جا خودکشی کنم.»
به گفتهٔ این فعالان حقوق زنان، کارت‌های مهاجرتی سازمان‌های IOM و سازمان UNHCR نزد پلیس پاکستان اعتبار ندارند، آنان تمام افراد دارای اسناد قانونی و مدارک مهاجرتی را دستگیر و زندانی می‌کنند. تنها شمار اندکی از این مهاجران با پا درمیانی وکلای مدافع سازمان‌های مهاجرتی رها می‌شوند و شماری نیز با پرداخت پول‌های هنگفت خود را رها می‌سازند.
خانم احمدی در مورد وضعیت روانی زنان و کودکان مهاجر افغانستان در پاکستان می‌گوید که اکثر مهاجران با بیماری روانی ناشی از اضطراب زندان، اخراج اجباری و بیکاری و گرسنگی دست و پنجه نرم می‌کنند.
او گفت:«برای مهاجران کار نیست، تنها عده‌ای از مهاجران از طریق کارهای شاقه مصارف‌شان را تأمین می‌کنند، مهاجران از ترس پلیس پاکستان، به کار، گشت و گذار رفته نمیتوانند.»
با این حال رسانه‌های پاکستان، شمار مهاجران اخراج شده از پاکستان را 174 هزار تن گفته‌اند. از سویی هم رسانه‌های محلی گزارش دادند که روزانه ده‌ها هزار زن و کودک از مرز پاکستان، بدون پول برای خرید غذا و سرپناه وارد افغانستان می‌شوند.
رژیم طالبان برای رسیدگی به مهاجران اخراج شده نه تنها برنامهای ندارند بلکه در پی تفتیش عوامل مهاجرت آنان به پاکستان هستند تا نظامیان سابق، فعالان مدنی، فعالان حقوق بشر و خبرنگاران را شناسایی و زندانی کنند.
