در آستانهی دومین سال تسلط گروه تروریستی طالبان بر افغانستان شهروندان معترض کشور میگویند که آنها خواستی بجز “پایان بیقید و شرط” رژیم طالبان ندارند.
جنبشهای اعتراضی زنان افغانستان، فعالان مدنی و فعالان حقوق بشری از سراسر جهان در قطعنامهی که امروز (شنبه، ۲۱ اسد ۱۴۰۲ خورشیدی) منتشر کردهاند، وضعیت زنان و شهروندان کشور در زیر سلطهی طالبان را توضیح دادهاند و خواستها و مطالبات خود را مطرح کردهاند.
این قطعنامه به مناسبت “هفتهی همبستگی با مردم افغانستان علیه گروه تروریستی، فاشیستی و تکجنسیتی طالبان” که از ۱۳ تا ۲۰ ماه آگست سال جاری میلادی است، منتشر شده است.
در قطعنامهی شهروندان معترض افغانستان آمده است که پس از تسلط گروه طالبان بر افغانستان “آزادیهای فردی و جمعی از میان رفت و تاریکی و جهالت جای روشنایی و امید را پر کرد.”
معترضان گفته است که در دو سال گذشته “چرخهی زندگی عادی زنان متوقف شد و محدودیتهای زنستیزانه از سوی طالبان جز نفسکشیدن، همه چیز را از زندگی زنان حذف کرد.”
در این قطعنامه آمده است که زنان افغانستان در زیر سلطهی طالبان با تجاوز جنسی در زندانها، سنگسار، شکنجه، اعدام، شلاق، ازدواجهای اجباری و محکمهی صحرایی مواجه بودهاند و زیر فشارهای سنگین و کشنده روانی، مجبور به خودکشی شدهاند.
آنها در این قطعنامه گفتهاند که طالبان در افغانستان آپارتاید جنسیتی را اعمال کردهاند و دست به تبعیض سیستماتیک، جنایت جنگی، نسلکشی و کوچ اجباری ملیتهای مختلف کشور میزنند.
در قطعنامهی معترضان آمده است که افغانستان در زیر سلطهی گروه تروریستی طالبان “به صحرای بدون قاعده و قانونی میماند که مردمش از شدت ناامیدی،فقط به خودکشی و فرار فکر میکنند.”
معترضان در آستانهی دوسالگی تسلط گروه طالبان بر افغانستان و به مناسبت هفتهی همبستگی با مردم افغانستان از شهروندان کشورهای جهان خواستهاند که از آنها حمایت کنند و با آنها همصدایی کنند.
آنها در قطعنامه خود گفتهاند که طالبان زنان را که نیمی از جمعیت کشور هستند بهکلی حذف کردهاند و باید افغانستان از وجود این گروه تروریستی پاکسازی شود تا دیگر هیچ زنی قربانی جنسیت و هیچ نوع تبعیض نباشد.
معترضان تاکید کردهاند که هیچکشوری نباید رژیم طالبان را به رسمیت بشناسد و با هیچ ترفند و بهانهای نباید با این گروه تعامل صورت گیرد.
شهروندان معترض افغانستان در این قطعنامه همچنین خواستار لغو توافقنامهی دوحه و توقف ارسال کمکهای نقدی، زیر نام کمکهای بشردوستانه، به طالبان شدهاند.
آنها از سازمان ملل متحد و کشورهای جهان خواستهاند که باید از یک دولت فراگیر و مبتنی بر رای مردم در افغانستان حمایت کنند و “اجازه ندهند که یک گروه تروریستی و مزدور برای مدت نامعلوم بر سر اقتدار بماند و سرنوشت مردم را گروگان بگیرد.”
معترضان همچنین از سازمان ملل متحد و نهادهای حقوق بشری جهان خواستهاند که برای بررسی جنایتهای ضد بشری طالبان توسط دادگاه کیفری بینالمللی، دادخواهی کنند.
آنها تأکید کردهاند که تا پایان دادن به رژیم تروریستی طالبان، به مبارزه خود علیه این گروه ادامه میدهند و از شهروندان “آزادیخواه” نیز خواستهاند که در این مبارزه با آنها همراه شوند.
گروه تروریستی طالبان از زمان تسلط دوباره بر افغانستان، زنان کشور را از تمام حقوق اساسی و انسانیشان محروم و در کنج خانهها زندانی کردهاند.
اما در دو سال گذشته، زنان معترض کشور بارها علیه این گروه تروریستی به خیابان آمدهاند و در مقابل نیروهای انتحاری و گلولهی تفنگ آنها ایستادهاند.
زنان معترض افغانستان پیش از این نیز در گفتگو با نیمرخ بر سرنگونی رژیم تروریستی طالبان بهعنوان خواست اصلی خود تأکید کرده بودند.
