کابل در روزهای گذشته شاهد سفرهای متعدد مقام‌های غربی و مقام‌های بلندپایه سازمان ملل متحد بود. از امینه محمد، معاون دبیرکل سازمان ملل متحد گرفته تا شمار دیگر از مقام‌های غربی باربار با سران طالبان در کابل و...

طالبان تلاش می‌کند تا حقوق دختران و زنان افغانستان را زیر پا کنند؛ اما بعید به‌ نظر می‌رسد که این گروه به هدف نهایی خود دست یابد.

دیروز وقتی به تقویم نگاه کردم، بیست و چهارم جنوری بود. دور عدد 24 با رنگ متفاوت از روزهای هفته برجسته شده بود. در پایین صفحه تقویم توضیح داده بود: «روز جهانی آموزش».

در هیچ جای جهان نمی‌شود شبیه افغانستان قربانیانی را سراغ گرفت که در روز قربانی شدن‌شان، در خانواده و محله مراسم شادی و خوشی برگزار باشد.

آن‌روز کمی پریشان بود. خودش هم نمی‌دانست که دلیل ناخوشی‌اش چیست. دلهره داشت. چیزی ناآرامش می‌کرد. تنها دل‌خوشی روزهایش که او را از دغدغه‌های فکری‌اش می‌رهاند، رسیدگی به درس‌هایش بود.

یکی می‌گفت پاکستان برویم، دیگری به ایران دل خوش می‌کرد. در این میان مانده بودم چه کاری می‌توان کرد. ترس هیولایی که جای خون در شریان‌ها جاری‌ است. چگونه می‌توان در چنین شرایط خود را تا مرز رساند؟

حدود یک‌ونیم سال از تسلط طالبان در افغانستان مي‌گذرد. خلاف تمام ادعاهای رهبران‌شان که در نشست با نمایندگان جامعه جهانی مطرح می‌کنند، هیچ تغییری در عملکرد این گروه به وجود نیامده است، بلکه شبیه دهه 90 عمل می‌کند.

هنوز به یاد داریم که گفت‌وگوهای دوحه میان آمریکا، گروه تروریستی طالبان و دولت افغانستان با یک پروپاگندای افسانه‌ای شروع شد و با تکرار آن ادامه یافت.

صدای دخترها و بچه‌های خردسالی که به دنبال استادشان چیغ می‌زنند و حروف الفبا و درس‌های‌شان را تکرار می‌کنند به گوشم طنین می‌اندازد و مرا از خواب شیرین صبحگاهی بیدار می‌کند.

من ‏‎در یک دهکده‌ی دوردست یکی از ولایت‌های افغانستان زندگی می‌کردم. ‏‎زمانی که هفت ساله شدم، در روستای ما رفتن دختران به مکتب به یک امر معمول تبدیل شده بود و شامل مکتب شدم.

عملکرد طالبان در قبال زنان افغانستان، جامعه جهانی را در وضعیت سختی قرار داده است. 

زنان افغانستان با توجه به ماهیت، تفکر و نحوه‌ی عملکرد طالبان در عرصه‌های مختلف سیاسی، امنیتی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی خواهان تغییر نظام هستند نه تغییر طرز تعامل جهان با این گروه که به امید اصلاح و...