دخترم را فروختیم. چون خیلی فقیر بودیم. شوهرم بیکار بود و فرزندانم گرسنه. وقتی برای ششمین بار حامله شدم. شوهرم خیلی عصبانی شد. مدام روز‌ها با من جنگ می‌کرد که چرا باز باردار شدم.

دختری بودم که برای سیر کردن فامیلم در خیابان‌ها کار می‌کردم. پدرم مریض بود و فامیلم فقیر. آن‌قدر فقیر بودیم که شب‌ها گرسنه می‌خوابیدیم. برای همین مادرم از من خواست که کار کنم.

پدرم پسر می‌خواست. او همیشه آرزو می‌کرد که پسردار شود. برای همین چهار بار ازدواج کرد. هیچ‌کس نمی‌توانست با او مخالفت کند. همین‌که حرفی می‌زدیم به دهان ما محکم می‌کوبید.

زندگی زیر سایه‌ی گروه طالبان برایم خیلی دشوار است. وقتی طالبان کار و فعالیت زنان را منع کردند، شرایط برایم دشوار‌تر شد.

قتل خواهرم! حتا گفتنش دشوار است، ولی فشار روانی ناشی از قتل خواهرم انگار مرا دیوانه کرده است. قتلی که باعث آن فامیلم، به‌خصوص پدر و برادرانم استند.

حمیده برایم می‌گفت پدرش از آمدن طالبان خوشحال شده‌ است. او که فقط بیست سالش است و در دانشگاه بلخ درس می‌خواند با بغض و اشک می‌گفت وقتی دانشگاه بسته‌ شد فقط من ناراحت بودم.

روایتی از چشم‌دیدهای لیلا که نشان می‌دهد دسترسی زنان به خدمات صحی به ویژه در بخش زنان و زایمان به شدت با مشکل‌های جدی همچون بی‌نظمی، کمبود پرسنل، کمبود امکانات و بی‌توجهی مسئولان شفاخانه مواجه است.

سفر به «دره ‌صوف ‌پایان» ولایت سمنگان در شمال افغانستان باعث شد تا به جنبه‌های کور زندگی زنان پی ببرم که تا امروز از دید همگان پنهان مانده است.

آن دخترک کوچک، آن بیوه‌ای چهارده‌ساله‌ای که بر قبر شوهرش آب می‌پاشید. صبرش مبهوتم ساخته بود. آفتابه‌اش را با دنیایی از حسرت بالا گرفته ‌بود، لرزان و آهسته گور خشک شوهرش را آب‌پاشی می‌کرد. آن‌قدر ناراحت بود...