روایتی از زخم‌های جنگ
نخستین جشنوارۀ ادبی-هنری «زخم‌های جنگ» از سوی موسسۀ حقوق بشر و دموکراسی افغانستان برگزار شد. این برنامه روز چهارشنبه، 23 سرطان 1400 خورشیدی با موضوع «قربانیان، عدالت و صلح» در کابل برگزار شد. در این...
هزار و یک شب
ازدواج اجباری؛ “خانمش نیستم؛ با خواندن چند آیه و یک خطبه، نکاح درست نمی‌شود”
جان‌گدازتر از دیگران اشک می‌ریخت; ظاهراً دختری بود که در حدودِ هفده یا هجده سال داشت. پیاپی تکرار می‌کرد که خودم را هرگز بخشیده نمی‌توانم چون دلیل مرگ تو، من بودم. پرسیدم که چه نسبتی...
سفر پر ماجرای شکریه در مناطق تحت کنترل طالبان در بغلان
نویسنده: شکریه حجت شکریه از سفری که در سال 1396 در زاد‌گاهش ولایت بغلان داشته است، از مسافرت به منطقه تحت کنترل طالبان خاطره تلخی دارد و هنوز هم تجربه آن سفر زندگی ورزشی و...
«طالبان بیاید، می‌فهمید آزادانه بیرون برآمدن یعنی چه»
نویسنده: ریحانه غیور رابیح این روزها انگار که روح از وجود هر آدمی که به آرامش و صلح می‌اندیشد، رفته است. پدر و مادری نگران حال فرزندان‌شان خصوصاً دختران جوان‌شان هستند، دختران نگران از دست...
«رخسار بی‌بینی»
نویسنده داستان: آرزو نوری وقتی نام زن گرفته می‌شود ، من به یادی رخسار می‌افتم! بهترین دوست و همسایه‌ام، میدانید رخسار کیست؟ صبر کنید تا برایتان بگویم او کیست؟ رخسار دختری بود از بامیان، او...
قصه‌ی بیجاشدگان جنگ
راننده در ایستگاه پایانی با انگشتانش به سوی کمپ بیجاشدگان در چهارراه قمبر رهنماییم کرد، وقتی به سوی کمپ می‌رفتم، از دیدن محیطی که هیچ زنی در آنجا به چشم نمی خورد و فقط مردهایی...
گلبرگ؛ «دختر در خانه مانده»
نویسنده: آرزو نوری گلبرگ، دوستم بود نه تنها دوست برابر با خواهرم، ما با هم بزرگ شده بودیم، دختری بود که بیشتر به فرشته‌ها می‌ماند تا آدم خاکی . صبر او همیشه باعث حیرتم می‌شد،...
ریحان، تو را هرگز به خاک نمی‌سپارم
نویسنده: آرزو نوری خواهر من، دختری بود با موهای خرمایی، چشمانی آهو مانند و چهره‌ای چون مهتاب. آه؛ ریحانم چگونه می‌توانم فراموش کنم، آن خنده‌هایت را که امید برایم می‌بخشید. من دختر دوم خانه هستم...
یادبود فاطمه و طیبه، از قصیده زندگی تا گرد مرگ
نویسنده: مریم سپهر دقیقن یک هفته قبل۲۲ جوزای ۱۴۰۰ خورشیدی، بعدازظهر روز شنبه حدود ساعات سه و نیم بود که صدای پیامِ موبایلم توجهم را بخود جلب کرد. از بخش امنیتی موسسه‌ای که در آن...
دخترم هشت ساله در قبرستان و من اینجا مرده‌ام؛ اما قاری قرآن…
نویسنده: آرزو نوری به یاد دخترک معصوم کابلی قلبم آتش می‌گیرد هر زمانی که یاد دخترم را می‌کنم. او تازه هشت سالش بود، وقتی بر او تجاوز کردند. ما در شهر کابل زندگی می‌کردیم، مثل...
استاد متعرض را به زندان انداختم
یکی از مخاطبان نیمرخ – کارزار «سکوت را بشکنیم» روزهای گرم تابستان و آخرهای ترم سوم و نزدیک امتحان‌ها بود. من و دوستانم در شور و شوق همیشگی خودمان بودیم. خیلی سخت درس می‌خواندیم و...
«دخترهایت را بیرون کن، باید با ما نکاح کنند»
خاطرات روزهای امارت شمال نرمی که به پرده اتاق می‌وزید و کنج پرده، صورتم را نوازش می‌کرد، خواب سحرگاهی را برایم شیرین کرده بود، اما صدای ناگهانی جیغ زن همسایه مرا از خواب پراند، او...
