فعالان حقوق زن و جنبشهای اعتراضی زنان افغانستان همزمان با برگزاری پنجاه و سومین نشست شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد، در مورد افغانستان هرگونه تعامل و مذاکره با طالبان را مردود دانسته و تأکید کردند که برای بقای قدرت طالبان در افغانستان، در نشستهای بینالمللی لابی نشود.
ایتلاف جنبشهای اعتراضی زنان افغانستان و جنبش شنبههای ارغوانی نا وقت روزگذشته (سهشنبه، ۳۰ جوزا ۱۴۰۲) با صدور اعلامیههای جداگانه، گفتهاند که از تریبون دادن به لابیگران طالبان در نشست شورای حقوق بشر نگرانند. آنان تأکید کردند که در نشستهای جهانی نباید طالبان و جنایتهای شان سفید نمایی شود و زمینهی تحکیم قدرت طالبان در افغانستان، بیشتر از این مساعد نگردد.
جنبش شنبههای ارغوانی گفته است، در حال که زنان افغانستان پس از نقض آشکار حقوق و آزادیهای انسانی و بشری شان از سوی گروه طالبان، انتظار داشتند تا در پنجاه و سومین نشست شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد، تصامیم جدی علیه سیاستهای زن ستیزانهی حاکمیت استبدادی طالبان اتخاذ شود و با قاطعیت روی مکانیزم افزایش فشار و مبارزه با سیاستهای قرون وسطایی و زن ستیزانهی طالبان تصمیمگیری شود، اما فضای این نشست و صحبت شماری از اشتراک کنندگان جلسه، از جمله خانم مدینه محبوبی بر خلاف یافتههای گزارش آخر ریچارد بنت، گزارشگر ویژهی حقوق بشر در مورد نقض حقوق زنان توسط گروه طالبان بوده است.
این جنبش همچنان گفته است که اشتراک کنندگان جلسه شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد، در حالی با امتیازدهی خواستار تعامل با گروه طالبان هستند که این گروه با صدور بیش از پنجاه فرمان قرون وسطایی، زنان و دختران افغانستان را از تمام بخشهای زندگی اجتماعی حذف نمودند.
در بخش دیگر این اعلامیه آمده است: «درخواست تعامل با گروه طالبان که در حقیقت به معنای نگهداری طالبان در قدرت و حمایت از این گروه است؛ در حالی از تریبون شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد بلند میشود که طالبان تمام حقوق و آزادیهای شهروندان افغانستان خصوصاً زنان را سلب، با شکنجه و حتا تجاوز جنسی بر معترضان علیه سياستهای زنستیزانه شان، فشار حداکثر را جهت خاموشسازی صدای زنان معترض اعمال نمودند.»
زنان معترض اعضای جنبش شنبههای ارغوانی، از شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد و سایر کشورهای جهان تقاضا کردند که حقوق زنان افغانستان را تنها حق آموزش، تحصیل و یا کار تعریف نکرده و طوری فضاسازی نکنند که گویا با تأمین این حقوق، گروه طالبان به رسمیت شناخته خواهد شد.
این زنان تأکید کردند که خواهان تمامی حقوق و آزادیهای انسانی و بشری زنان و دختران افغانستان هستند.
در همین حال ایتلاف جنبشهای اعتراضی زنان افغانستان نیز در بیانیهای از ارایهی گزارشی از وضعیت زنان و دختران توسط ریچارد بنت گزارشگر ویژه حقوق بشر برای افغانستان و دوروتی استرادا، رییس گروه کاری سازمان ملل متحد در مورد تبعیض علیه زنان و دختران افغانستان استقبال و قدردانی و تأکید کرده است که گزارشی ارایه شده تنها بخش بسیار کوچکی از مشکلات زنان و دختران بود. زیرا حذف کلیهی حقوق اساسی زنان از سوی طالبان، انواع خشونت مبتنی بر جنسیت، عدم دسترسی به مکانیزمهای حمایتی و حفاظتی، محدودیتهای اعمال شده از سوی طالبان، زندگی را برای زنان غیر قابل تحمل ساخته است.
ایتلاف جنبشهای اعتراضی زنان همچنان گفته است که قصههای واقعی زنان از زندگی در این دوره سیاه دردناکتر از چیزی است که گزارش شده است.
ایتلاف جنبشهای اعتراضی زنان افغانستان میگوید: «تعامل دوسالهی کشورها با طالبان هیچ نتیجهی مثبتی در زندگی زنان و وضعیت حقوق بشر در افغانستان نداشته است.»
فعالان حقوق زن و جنبشهای اعتراضی نگران تریبون دادن به سخنرانانی هستند که تعامل با طالبان را راه حل برای معضل افغانستان میدانند.
این ایتلاف گفته است: «طالبان اگر به تعامل و گفتوگو پابند میبودند تا اکنون باید حداقل به یکی از تعهدات شان به جامعه جهانی عمل میکردند. این صداها، ندای واقعی زنان افغانستان نبوده و هیچ زنی که باور به کرامت انسانی داشته باشد گفتوگو و تعامل با یک گروه تروریستی را پیشنهاد نمیکند.»
زنان معترض همچنان از اشتراک کنندگان نشست شورای حقوق بشر خواسته است که آپارتاید جنسیتی در افغانستان را نادیده نگرفته و در مقابل آن از تدابیر اصولی و قانونی استفاده کنند و از کشورها خواستند که در قبال مسالهی افغانستان فراتر از صدور اعلامیهی عمل کنند.
این واکنشها درحالیست که گفته میشود شماری از اشتراک کنندگان نشست شورای حقوق بشر از جمله زنی به اسم مدینه محبوبی که از آدرس زنان افغانستان شرکت کرده، از تعامل باطالبان سخن زده است آنچه که سبب خشم فعالان حقوق زن و زنان معترض شده است.
