فاطمه رضایی، دانشجوی افغانستانی دانشگاه آمریکایی بیروت، اخیرا از پنج دانشگاه معتبر دنیا برای تحصیل در مقطع ماستری پذیرش دریافت کرده است.
او اکنون دانشجوی سال چهارم دانشکدهی مطالعات سیاسی و ادارهی عامه دانشگاه آمریکایی بیروت در کشور لبنان در مقطع لیسانس است و در ماه جون سال 2023 میلادی از این دانشگاه فارغ میشود.
خانم رضایی به نیمرخ گفت که او در دانشگاه براون آمریکا در رشتهی امور عامه (Public affairs)، در دانشگاه مینهسوتای آمریکا در رشتهی پالیسی عامه (Public policy)، در دانشگاه نوتردام در رشتهی امور جهانی (Global Affairs)، در دانشگاه آمریکایی آسیای مرکزی در رشتهی اقتصاد (M.sc in economics) و در انیستیتوت تحصیلات تکمیلی دوحه قطر (Doha Institute of Graduate Studies) در رشتهی مدیریت منازعه و اقدامات بشردوستانه (Conflict Management and Humanitarian Action) در مقطع ماستری پذیرفته شده است.
او به نیمرخ گفت از اینکه درخواست او برای تحصیل در مقطع ماستری از سوی پنج دانشگاه معتبر پذیرفته شده «بسیار خوشحال» است، اما هنوز تصمیم نگرفته است که تحصیل خود را در کدام یک از این دانشگاهها ادامه دهد.
فاطمه در سال 1381 خورشیدی در شهر هرات متولد شده است، اما پدر و مادرش اصالتا از ولسوالی «سنگ تخت و بندر»ولایت دایکندی است. او تا صنف 12 را در «لیسه نسوان جبرئیل» هرات تحصیل کرده و در این شهر بزرگ شده است.
«به تواناییهای خود باور دارم»
فاطمه 21 ساله از معدود دختران افغانستان است که به صورت همزمان از چند دانشگاه معتبر جهان برای ادامه تحصیل، پذیرش میگیرد.
او راز موفقیت خود را در «سختکوشی»، «خوشبینی به آینده»، «ایمان درونی به خودش» و حمایت پدر و مادر و برادرانش میداند و میگوید که «هیچگاه توانمندی خود را دستکم نمیگیرم.»
خانم رضایی میگوید که چهار سال پیش، زمانیکه رشتهی طب را در دانشگاه هرات کنار گذاشت و تصمیم گرفت که به دانشگاه آمریکایی بیروت برود و در رشتهی مطالعات سیاسی تحصیل کند، بسیاریها از این تصمیم او انتقاد کردند، اما «من مطمئن بودم که میتوانم در این عرصه موفق شوم و همان شخصیت ایدهآلی باشم که میخواهم.»
او در کنار اینکه یک دانشجوی موفق است، فعال اجتماعی نیز است و در برنامههای اجتماعی مختلف مشارکت فعال دارد.
او میگوید که اکنون علاوه بر تحصیل در مقطع لیسانس، یک دوره آموزشی یک ساله را در بخش صلحسازی و حل منازعه (Peace Building and Conflict Resolution) در اکادمی دیپلماسی پیشگیرانه سازمان ملل برای آسیای مرکزی (UNRCCA) نیز میگذراند و در نهادی موسوم به اتحاد جهانی جوانان (World Youth Alliance) و باشگاه فرهنگی شهروندان افغانستان در بیروت نیز فعالیت دارد.
خانم رضایی در کنار این، به کمپهای مهاجران نیز میرود و برای مهاجران زبان انگلیسی و مهارتهای نرم (Soft Skills) را آموزش میدهد تا به رشد فردی آنها کمک کند.
او میگوید که تلاش دارد تجربیات خود و فرصتهای تحصیلی موجود برای دختران را از طریق شبکههای اجتماعی به اشتراک بگذارد و در حد توان دیگران را در راستای رسیدن به اهداف شان کمک و راهنمایی کند.
فاطمه میگوید پس از پایان دورهی تحصیلیاش در مقطع ماستری، دوست دارد که در مقطع دکترا تحصیلات خود را ادامه دهد، اما اگر چنین فرصتی فراهم نشد، میخواهد در سازمانهای بشردوستانه در داخل افغانستان کار کند و اظهار امیدواری میکند که تا آن زمان شرایط فراهم شود که او به عنوان یک دختر بتواند به جامعه خود خدمت کند.
«نمیتوانستم باور کنم افغانستان به دست طالبان سقوط کرده»
خانم رضایی میگوید زمانیکه حکومت افغانستان به دست گروه طالبان سقوط کرد، او در لبنان مشغول تحصیل بود، اما با شنیدن این خبر دو هفته نتوانست بخوابد.
او میگوید که داستانهایی از زندگی در زیر سلطه گروه طالبان در کتابها خوانده بود؛ داستانهایی که برایش «شوکآور» بود، اما وقتی خبر شد که این گروه بار دیگر بر افغانستان مسلط شده است، نمیتوانست آن را باور کند.
فاطمه افزود که با شنیدن خبر سقوط افغانستان به دست گروه طالبان «در شوک عجیبی فرو رفتم که واقعا یک چنین چیزی در زمان حیات من در افغانستان اتفاق افتاده است!»
او با اشاره به وضعیت دختران افغانستان در زیر سلطه گروه تروریستی طالبان، میگوید وقتی میبیند که در جامعهای که او حدود دو دهه از زندگیاش را سپری کرده، دختران تجربیات بسیار تلخی را میگذراند و از حقوق انسانی خود همانند حق آموزش محروم شدهاند، برایش بسیار دردناک است.
خانم رضایی اما میگوید که دختران نباید از هدف خود برای آموزش دست بکشند و از هر طریقی که میتوانند رویاهای خود را دنبال کنند.
او میگوید که اکنون در هر خانه یک تلفن هوشمند وجود دارد و دختران میتوانند با استفاده از این تلفنها، از منابع آنلاین آموزشی به صورت رایگان استفاده کنند، زبان انگلیسی و یا هر زبان دیگری را به صورت آنلاین بخوانند و برای بورسهای تحصیلی در دانشگاههای مختلف دنیا درخواست بفرستند.
به گفتهی فاطمه، یادگیری زبان انگلیسی در حال حاضر خیلی مهم است و دختران میتوانند با یادگیری این زبان از فرصتهای تحصیلی زیادی که در دنیا موجود است، استفاده کنند و با دانشگاههای مختلف دنیا در ارتباط شوند و از آنها برای همکاری در زمینه ادامه تحصیل، تقاضای کمک کنند.
او امیدوار است که شرایط به زودی تغییر کند و زنان از آزادی کار و تحصیل برخوردار شوند، اما در عین حال، از همهی کسانیکه توانایی همکاری در زمینههای مختلف دارند، میخواهد که در شرایط سخت کنونی با دختران همکاری و کمک کنند تا آنها بتوانند در برنامههای آموزشی ثبت نام کنند و در این برنامهها پذیرفته شوند.
خانم رضایی از دختران میخواهد که هیچ وقت توانمندیهای خود را دستکم نگیرند، علاقهمندیهای خود را سرکوب نکنند و ریسک دنبال کردن اهداف خود را بپذیرند و «ببینند که آخر این جاده چه است».
