شماری از فعالان حقوق زن و جنبش‌های اعتراضی زنانه به‌مناسبت هشتم مارچ روز جهانی زن، در گردهمایی‌هایی جداگانه، در اعتراض به محدودیت‌های روزافزون طالبان بر زنان و محرومیت دختران از تحصیل با اشکال مختلفی از جمله: با نمایش کفش‌های خونین دست به اعتراض زدند.
زنان معترض اعضای شبکهٔ مشارکت سیاسی زنان در کابل و مادرید اسپانیا، در گردهمایی‌هایی اعتراضی جداگانه با سردادن شعارهای ضد طالبانی، نوشتن شعار بر کفش‌های خونین دختران و دیوارنویسی بر تداوم مبارزات مدنی زنان تأکید کردند و خواستار محاکمهٔ گروه تروریستی طالبان در دادگاه‌های بین المللی شدند.
در بیانیه‌ای که از سوی شبکهٔ مشارکت سیاسی زنان افغانستان منتشر شد، آمده‌است که زنان افغانستان خواستار براندازی رژیم طالبان و ایجاد یک نظام مشروع و عادلانه است.
آنان می‌گویند: «زنان و دختران افغانستان به‌خوبی می‌دانند که در سایهٔ طالبان، هیچ حقی تضمین شده نیست. ما تحصیل، کار و آزادی را در نظام طالبانی مطالبه نمی‌کنیم، زیرا این نظام مشروعیت ندارد و ماهیت آن بر زن‌ستیزی، تبعیض و سرکوب استوار است. خواستهٔ ما روشن است، (براندازی طالبان).»
اعضای شبکهٔ مشارکت سیاسی زنان افغانستان با اشاره به مهاجرت‌های اجباری شهروندان افغانستان می‌گویند: سکوت جامعه جهانی در برابر جنایات طالبان عامل بحران افغانستان است که طالبان کشور را به زندان بزرگی برای شهروندان افغانستان مبدل کرده‌اند.
«آن‌ها تمام مردم افغانستان را گروگان گرفته‌اند. امروز میلیون‌ها خانواده در فقر و گرسنگی به‌سر می‌برند، مهاجرت‌های اجباری افزایش یافته‌است، آزادی بیان سرکوب شده و کشور ما به یک زندان بزرگ تبدیل گردیده‌است. این وضعیت، نتیجهٔ مستقیم حکومت طالبان و سکوت جامعهٔ جهانی در برابر جنایات آنان است.»
این شبکه در گردهمایی اعتراضی خود از جهانیان خواسته‌اند که آپارتاید جنسیتی را در افغانستان به‌رسمیت شناخته و اقدامات جدی را برای لغو آن روی دست بگیرند.
آنان همچنان گفته‌اند که طالبان تحریم و جلوی مشروعیت‌بخشی به رژیم آنان گرفته شود. «طالبان باید در انزوای کامل سیاسی و اقتصادی قرار گیرند و از هرگونه سفر و تعامل بین‌المللی محروم شوند. جنبش زنان آزادی‌خواه افغانستان در پیوند به هشتم مارچ روز جهانی زن نیز در گردهمایی اعتراضی و صدور قطعنامه‌ای با تأکید بر شعار « نه به آپارتاید جنسیتی» از شهروندان افغانستان و جهان خواستند که علیه بی‌عدالتی و در برابر ظلم و ستم گروه طالبان ایستادگی کنند.»
در قطعنامهٔ این جنبش آمده‌است : «نزدیک به چهار سال است که از تهدید، تحقیر، شکنجه، آوارگی و توهین گرفته تا رفتن به زندان طالب و حتی قتل هم‌رزمانمان را شاهد بودیم، اما دست از مبارزه بر نداشتیم.»
آنان همچنان بر جلوگیری از مشروعیت‌بخشی به طالبان، وضع تحریم بر طالبان و سفرهای بین‌المللی سران این گروه، جلوگیری از محاکم صحرایی و زندان‌های مخفی طالبان و رسیدگی جهانیان به شکایت‌های زنان و کودکان افغانستان در پیوند به جنایت‌های ضد بشری طالبان تأکید کرده‌اند.
جنبش زنان پنجرهٔ امید نیز در گردهمایی اعتراضی در پنجاب پاکستان بر حق تحصیل و آموزش بدون تبعیض زنان تأکید کردند و خواستار پایان سرکوب و خشونت علیه زنان و توقف فوری بازداشت، شکنجه و سرکوب فعالان حقوق بشر شدند.
جنبش آزادگان در تبعید در اسلام آباد پاکستان نیز در بیانیه‌ای با محکوم نمودن سیاست‌های ضد بشری طالبان، خواهان حمایت گستردهٔ جهانی از زنان شجاع افغانستان شدند.
این جنبش گفته‌است: « با وجود سرکوب فراوان، زنان افغانستان همچنان به مبارزه ادامه می‌دهند. سرکوب زنان، نه‌تنها حمله‌ای به نیمی از جامعه، بلکه به معنای نابودی آیندهٔ یک ملت است.»
جنبش زنان عدالت‌خواه افغانستان در گردهمایی‌های جداگانه در بدخشان و کویته پاکستان بر پایان دادن به تبعیض جنسیتی در افغانستان و دسترسی برابر زنان به فرصت‌های شغلی، دستمزد عادلانه و شرایط کاری ایمن تأکید کردند.
در بیانیهٔ این جنبش نیز آمده‌است: «ما خشونت علیه زنان را محکوم می‌کنیم و خواهان اجرای قوانین محکم و مؤثر برای مقابله با هرگونه خشونت جنسیتی، آزار و اذیت و قتل‌های ناموسی هستیم. زنان باید در امنیت و آرامش زندگی کنند و از حمایت قانونی و اجتماعی برخوردار باشند.»
در همین حال شبکهٔ هم‌بستگی با زنان نیز در بیانیه‌ای از جهانی شدن موضوع آپارتاید جنسیتی در افغانستان، صدور حکم بازداشت رهبر و قاضیالقضات طالبان و همسویی برخی کشورها با داعیهٔ بهرسمیتشناسی آپارتاید جنسی در افغانستان استقبال نموده و مبارزات مدنی زنان علیه طالبان را ستایش نموده‌است. این جنبش همچنان بر قدردانی از مبارازت مدنی زنان تأکید کرده‌است.
