فعالان حقوق زن و اعضای شبکۀ مشارکت سیاسی زنان افغانستان پس از افزایش سرکوب و دستگیری زنان معترض از سوی گروه تروریستی طالبان دست به اعتراض زدند.
اعضای این جنبش اعتراضی امروز (یکشنبه، ۲۸ عقرب ۱۴۰۲) در یک گردهمایی اعتراضی در شهر کابل، «سازمانهای حقوق بشری» و «سازمان ملل» را در برابر زنان افغانستان به بیتفاوتی محکوم کرده و خواستار رسیدگی به وضعیت زنان و توقف بازداشتهای خودسرانۀ زنان از سوی طالبان شدند.
ندا پروانی عضو جنبش خودجوش زنان معترض افغانستان با شوهرش نزدیک به سه ماه است که در زندان طالبان بهسر میبرد. ژولیا پارسی یکی از بنیانگذاران جنبش خودجوش زنان معترض افغانستان با پسرش مدت دو ماه، منیژه صدیقی عضو جنبش خودجوش زنان مدت یک ماه و پریسا آزاده یکی دیگر از زنان معترض مدت یک هفته است که در زندان طالبان بهسر میبرند.
در قطعنامۀ پنج مادهای که از سوی شبکۀ مشارکت سیاسی زنانه به رسانهها فرستادهاند، چنین آمدهاست: با وجود وضعیت نگرانکنندۀ زنان در افغانستان، بازداشتهای خودسرانۀ زنان توسط طالبان افزایش یافتهاست و سازمانهای حقوق بشری تاکنون هیچگونه عملکرد و موضع قاطع در برابر این سیاست ضد بشری و ضد زن این گروه تروریستی نداشتهاند.
در قطعنامۀ زنان معترض آمدهاست:« جامعۀ جهانی و سازمان ملل باید هرچه سریعتر برای آزادی بدون قید و شرط زنان معترض و دیگر زندانیان سیاسی اقدام نمایند.»
فعالان حقوق زن در مورد تداوم سلطۀ رژیم طالبان در افغانستان میگویند که صدور بیش از ۵۲ فرمان مبنی بر محرومیت زنان و دختران از تمامی حقوقشان و ظلم و ستم آشکار در افغانستان، نشان از وجود آپارتاید جنسیتی است و سازمان ملل باید آپارتاید جنسیتی در افغانستان را بهرسمیت بشناسد و برای مبارزه با آن اقدامات لازم و ضروری را انجام دهد.
این زنان همچنان در واکنش به افزایش حملات هدفمند بر مناطق هزارهنشین گفتهاند که نسلکشی هزارهها و جامعۀ تشیع افغانستان افزایش یافتهاست، بهطوری که مردم در هیچ جای کشور امنیت ندارند. آنان تأکید کردند که این روند صعودی نسلکشیها از سوی سازمانهای حقوق بشری و سازمان ملل متحد گرفته شود.
زنان معترض همچنان خاطر نشان کردهاند که: «هرگونه تعامل و معامله با گروه طالبان نقض حقوق بشری است و ظلم در حق مردم مظلوم افغانستان، بنابراین جامعۀ جهانی باید تعامل و حمایت خود را از این گروه برگیرد.»
این زنان در اعتراض به سفرهای آزادانۀ افراد طالبان به کشورهای اروپایی نیز گفتهاند که «چرا افراد و مقامات گروه تروریست و ناقضین حقوق بشر، در کشورهای اروپایی که پرچمدار دموکراسی هستند بهطور آزاد سفر کرده و در این کشورها، برنامههای ضد بشری خود را ترویج میدهند؟»
فعالان حقوق زن گفتهاند که کشورهای مدعی حامی دموکراسی و حقوق بشری باید هرچه زودتر به این تعاملات پنهانی خاتمه داده و بیش از این با سرنوشت زنان و مردم افغانستان معامله نکنند.
این اعتراض در حالی است که با وجود تداوم خشونت و سرکوب زنان، تداوم محرومیت زنان از حق آموزش، کار و سلطۀ رژیم آپارتاید جنسیتی در افغانستان، سازمانهای جهانی در برابر بحران افغانستان سکوت اختیار کردهاند.
