گیسو ارزگانی
هشتم مارچ روز جهانی هم‌بستگی زنان، همه ساله درحالی تجلیل می‌شود که در آن زنان در مورد مبارزات‌شان برای دسترسی به حقوق و عدالت سخن می‌گویند، اما حضور زنان تراجنسیت در محتوای این رویداد مهم جهانی و دادخواهی برای آنان هم‌ٔچنان کم‌رنگ است.
مهره بارکزی فعال تراجنسیتی اهل افغانستان که چهرهٔ شناخته شدهٔ کمپین #EndGenderApartheid است در هشتم مارچ امسال با انتقاد از زنان جهان و جنبش‌های اعتراضی زنان افغانستان می‌گوید که فعالان حقوق زن، هنوز زنان ترنس و حقوق آنان را نادیده گرفته و در مبارزات خود نامی از آن‌ها نمی‌برند.
مهره در گفت‌وگو با نیمرخ ابراز داشت که او به‌عنوان زن ترنس برای حقوق تمام زنان مبارزه کرده، خیمهٔ تحصن کشیده، دست به اعتصاب غذا زده‌است و حتی امنیت خود و خانواده‌اش به‌خطر افتاده، اما فعالان حقوق زن تاکنون او را به‌عنوان زن ترنس نپذیرفته‌اند.
او می‌گوید: «زنان تراجنسیتی در افغانستان توسط خانواده طرد می‌شوند و سپس توسط طالبان در زندان‌ها مورد تجاوز قرار گرفته و به قتل می‌رسند، اما کسی صدای آنان را بلند نمی‌کند. همین چند وقت پیش یک ترنسجندر در آلمان توسط یک افغانستانی دیگر به قتل رسید، اما هیچ‌کسی صدایش را بلند نکرد.»
او همچنان می‌گوید که زنان زیادی از ایستادن در کنار او و مبارزاتش ننگ کردند. «مثل یک چیز نجس طرفم نگاه می‌کردند.»
مهره می‌گوید: به‌خاطر اعتراضاتش در برلین، زندگی و امنیت خود و خانواده‌اش در سویدن به‌خطر افتاده بود. او همچنان از مبارزه دست نکشید و در خیمهٔ تحصن هم به تهدیدات امنیتی فکر می‌کرد و هم‌زمان به حقوق از دست رفتهٔ زنان افغانستان.
یک هفته قبل از رفتن به خیمهٔ تحصن و اعتصاب غذا در شهر برلین، حدود ساعت ۳ شب دروازه مرکزی محل زیست‌اش در سویدن هدف ماین‌گذاری قرار گرفته بود، اما او فردای آن روز همچنان به خیمهٔ تحصن و اعتراض به برلین رفت.
او گفت: «فکر می‌کردم عضو یکی از گروه‌های مافیایی مالمو این‌جا زندگی می‌کند و شاید حمله بر او بود، ولی دقیق شبی که فردایش قرار بود به سمت برلین حرکت کنم به خانهٔ ما حمله شد و افراد ناشناس با سلاح به دروازهٔ خانه ۶ گلوله شلیک کردند. اگر من یا هر کدام از اعضای خانواده‌ام در دهلیز بودیم، کشته می‌شدیم.»
مهره تأکید می‌کند، علی‌رغم سردی و گرسنگی در خیمهٔ تحصن، به حقوق زنان در افغانستان فکر می‌کرد اما امروز هیچ زنی برای حقوق او و سایر زنان تراجنسیت صدایی بلند نمی‌کند.
«شب‌ها در خیمهٔ سرد، خسته و گرسنه می‌افتادم و وقتی چشم‌هایم را می‌بستم، فکر می‌کردم به خیمه حمله می‌کنند و یا شاید به خیمه شلیک کنند. اکثر شب‌ها هم از تنهایی که فعالین مدنی و حقوق زنان استریت بر من روا داشتند عصبی می‌شدم و بعد می‌زدم زیر گریه، با خود می‌گفتم آیا انسان بودن این‌قدر سخت است؟»
مهاجمان مسلحی که توسط پلیس سویدن به ظن حمله بر محل اقامت مهره دستگیر شده بودند، بعد از هفت ماه، شهروند افغان و عرب شناساسی شده و به گفتهٔ مهره قرار است به زودی محاکمه شوند.
مهره بارکزی بار دیگر تأکید کرد که «زنان افغانستان و افراد ترنسجندر برای به‌رسمیت شناخته شدن آپارتاید جنسی و جنسیتی از جان خود و خانواده‌های خود مایه می‌گذارند، اما برای جهان، جان این افراد هیچ اهمیتی ندارد و آپارتاید جنسی و جنسیتی را به‌عنوان یک اخطاریه استفاده می‌کنند تا طالبان را بچه ترسناک کنند و پروژه‌های خودشان را ادامه دهند.»
مهره درحالی از نادیده گرفته شدن حقوق زنان ترنس انتقاد می‌کند که گروه طالبان بارها در محاکمات صحرایی چندین عضو جامعهٔ رنگین‌کمانی را شلاق زده و بر اساس اطلاعات فعالان رنگین‌کمان، شماری را نیز در زندان‌ها مورد تجاوز قرارداده و به قتل رسانیده‌اند.
