تمنا زریاب پریانی معترض و فعال حقوق زن که به دلیل اعتراضات مدنی علیه طالبان دستگیر و زندانی شده بود، اکنون در اعتراض به «آپارتاید جنسیتی» در افغانستان، در یک تحصن در شهر کلن آلمان دست به اعتصاب غذایی زدهاست. او از سایر فعالان مدنی و مدافعان حقوق بشر نیز خواسته است که در این تحصن او را همراهی کنند.
این تحصن روز جمعه اول سپتامبر آغاز شده و تا دوازدهم این ماه ادامه مییابد.
خانم پریانی در گفتوگویی با نیمرخ هدف از اعتصابش را نادیدهانگاشتن مبارازت مدنی زنان و وضعیت بحرانی زنان و دختران زیر سلطۀ طالبان عنوان کرده و میگوید که مبارزات مدنی زنان علیه طالبان در دو سال گذشته از سوی جهان نادیده گرفته شدهاست. معترضان زن مرتباً از سوی رژیم بر سر اقتدار سرکوب و زندانی شدهاند.
ستم گروه طالبان بر زنان و دختران در افغانستان نیز عادیسازی شده و آنچه که در افغانستان بر زنان و دختران میگذرد، باید به عنوان «آپارتاید جنسیتی» به رسمیت شناخته شود.
او به نیمرخ گفت: «ما پس از سلطۀ طالبان در افغانستان، دهها اعتراض خیابانی در داخل و خارج از کشور راهاندازی کردیم اما هیچ کسی صدای ما را نشنید.
در دو سالهگی سقوط نظام جمهوریت نیز با راهاندازی اعتراضات سراسری در جهان صدا بلند کردیم و در قطعنامهیی خواستهها و مطالباتمان را مطرح کردیم اما همچنان صدای ما شنیده نشد. حالا با راهاندازی این اعتصاب میخواهم جهان ما را ببیند و صدای ما را بشنود».
خانم پریانی میافزاید که آنان همواره به جهانیان هشدار دادهاند که حمایتهای مالی و سیاسی از طالبان قطع شود اما جهان به این خواستهها و مطالبات معترضان اهمیت ندادهاست.
در این تحصن چندین فعال حقوق زن دیگر نیز او را همراهی میکند. او از دولت آلمان و سایر سازمانهای حقوق بشری خواستار همکاری برای به رسمیتشناسی آپارتاید جنسیتی در افغانستان شدهاست.
تمنا زریاب پریانی در حالی دست به اعتصاب غذایی زده که هنوز هم از اثرات شکنجه در زندان طالبان رنج میبرد و از سلامت جسمی و روانی خوبی برخوردار نیست.
او به نیمرخ میگوید که اگر این تحصن حتا به قیمت جانش هم تمام شود، حاضر است آن را تا شنیدهشدن صدای اعتراضش ادامه بدهد.
«در سرزمین من زنان از کوچکترین حقوق انسانی خود محروم استند. مردم من از گرسنهگی و فقر و بیکاری رنج میبرند. زنان به قتل میرسند و یا به زندانها افگنده شده و مورد تجاوز جنسی قرار میگیرند و حتا کشته میشوند. خون من رنگینتر از خون آنها نیست. آنان صرف به خاطر زن بودنشان اینگونه مورد ستم قرار میگیرند. من با وجودی که از سلامت جسمی برخوردار نیستم، اما اگر از گرسنهگی تلف هم شوم این تحصن را ادامه میدهم».
شماری از آگاهان نیز بدین باور اند که آنچه در افغانستان علیه زنان جاری است، مطابق نُرمهای بینالمللی و میثاقهای جهانی میتواند آپارتاید جنسیتی محسوب گردد.
