روزی که زن چهارم پدرم پسر زایید

خانمی 23 ساله هستم در ایران متولد شدم وقتی طفل بودم پدرو مادرم از هم جدا شدن و مه اصلا چهره مادرم به یادم نیست مه پیش مادرکلان پدریم بزرگ شدم 7 ساله بودم که مادرکلانم مره به افغانستان فرستاد پیش پدرم بلی پدرم همو پدری که دوباره تشکیل خانواده داده بود به افغانستان به خوشی آمدم فکر میکردم از یتیمی خلاص میشم مادر که ندارم حداقل پدر خو داشته باشم خلاص افغانستان آمدم مره شامل مکتب کردن به مرور زمان متوجه کم مهری پدرم شدم مادراندر که از نامش پیداست مادراندر است زیاد زجرم میداد لت و کوبم میکرد مره شکنجه میکرد تحدید میکرد اگه به پدرت بگویی فردا ازی بدتر لتت میکنم میترسیدم و به پدرم هیچ شکایتی نمیکردم روز به روز که بزرگتر میشدم به فکر ای بودم که چیقسم به ایران برگردم بی توجهی پدرم بدرفتاری زنش مره زیاد عذاب میداد اینا کم بود که صنف 6 مکتب بودم که پدرم گفت دیگه حق نداری به مکتب بری دختر ره چی مانده به مکتب زیاد گریه کردم عذر کردم ولی پدرم راضی نشد مره سال بعد نامزد ساخت گفتم قبول ندارم نمیخواهم ازدواج کنم مه هنوز خورد هستم دوست دارم درس بخوانم ولی کسی به گپ هایم گوش نکرد پدرم گفت اگه قبول نکنی توره میکشم مه توره وقت به اونا دادم خب بزور تحدید نکاه مره بسته کرد مه اصلا او بچه ره دوست نداشتم ده تمام روز عروسیم چشمایم پر از اشک بود خلاصه دو سال از ازدواجم گذشت که او بچه گفت مه قبل از تو دختر خالیم ره دوست داشتم حالی هم هموره میگیرم گریه کردم عذر کردم گفتم لطفا نکو مه چی کمی دارم که میخواهی زن دوم بگیری مه حتی بیست ساله نشدم تا هنوز یک طفل داریم چرا میخواهی زندگی ماره خراب کنی اما قبول نکرد مره کدی طفلم یکجا ایلا کرد مه ماندم و یک دخترک 8 ماهه نه پولی داشتم نه جای به رفتن خلاصه برگشتم پیش پدرم مدت زیادی نگذشت که پدرم طفل یکساله مره ازم گرفت و برد به فامیل شوهر سابقم داد دنیا پیش چشمم تاریک شد شب و روز نداشتم فقط از پشت دخترکم گریه و ناله میکردم 2سال و هشت ماه مه اصلا خبری از دخترم نداشتم ده خانه پدرم مثلا یک زندانی بودم حق نداشتم دخترم ره یاد کنم وقتی میگفتم دخترم ره زیاد یاد کردم پدرم میگفت او پدرش چی بدردت خورد که دخترش ره یاد میکنی حکومت سابق شکست خورد و طالبان افغانستان ره تحت تصرف خود گرفتن پدرم زیاد کدیم بدرفتاری میکرد میگفتن باید دوباره ازدواج کنی خلاص بازم لتم کرد میخواست باز مره به شوهر بته که ایبار فرار کردم اوهم با پای برهنه و لباس های زیر خانه جای برای رفتن نداشتم اول رفتم طرف خانه شوهر سابقم به دیدن دخترم اوره که دیدم زیاد گریه کردم طفلم زیاد کلان شده بود و مره نمیشناخت خو دخترم ره برم پس ندادن مام که زور ندارم اوره پسش بگیرم اما با خود احد کرده بودم حتی اگه به قیمت جانم هم تمام شوه دخترم ره پس میگیرم خو ای گذشت حیران بودم حال که از خانه پدرتم فرار کردی قرار اس شب کجا بری ؟ پدرم یک حولی خالی داشت ده یک جای دیگه رفتم گفتم بیازو او حولی ما خالیست شب اونجه میرم رفتم دیدم دروازه خو بسته است از سر دیوار خو نمیتانم بالا برم شام شده بود هوا سرد بود و مه ترسیده بودم دعا میخواندم و از خدا کمک میخواستم از پیش دروازه یکی تیر میشدم که صدای خنده دخترا به گوشم آمد ناچار همو دروازه ره تک تک زدم یک پیر مرد 70 ساله یی دروازه ره برویم باز کرد با ترس گفتم کاکا جان میشه دختر تان ره صدا کنین ؟ پیر مرد گفت خانه بیا بچیم با ترس وارد خانه شان شدم چاره یی نداشتم دیدم چند تا دختر جوان هم سن ده ده خانه اس و یک زن میان سال بخاری روشن کرده بودن مره او زن گفت بیا پیش خاری خودته گرم کو خلاصه رفتم گفتم خاله جان مره ده خانه تان پناه بتین داستان زندگیمه از سیر تا پیاز برشان تعریف کردم زن گفت صد دفه چرا نی هزار دفه جانی خالیش ! او لحظه از خوشی ده لباس خود جای نمیشدم هم زیاد ترسیده بودم مرد خانه شان همو پیر مرد 70 ساله بود او زن از زندگی خودش برم قصه میکرد گفت یک دانه پسر داره ده ایران رفتن همرای عروس و نواسه هایش چند خلاصه مدت 3 ماه خانه او زن ماندم بعد یکم که حالم سر جایش آمد به سراغ دخترم برآمدم دخترم ره با هزار تا بدبختی از خانه شوهر سابقم فرار دادم کدی دخترم همتو ده میدان مانده بودم جای برای رفتن نداشتم تا چند روزی رفتم خانه یک دوست سابقم بعدا باز ده گیر حوضه رفتم اونجه پدرم ره خواستن برش گفتن تو چی قسم پدر هستی که دخترت ده ای حالت اس پدرم گفت او دختر از خانه فرار کرده طالبان گفتن دخترت اگه کدی کدام بچه فرار میکرد و نامت ره لکه دار میکرد ما اوره سنگ سار میکردیم اما تحقیقات کردیم او کدام کار خلاف نکرده تو حق نداشتی طفل شه ازش جدا کنی او بخاطر طفل خود فرار کرده خلاص طالبان پدرم ره مجبور ساختن که مره به خانه خود ببره خانه پدرم رفتم بعد از گذشت یک ماه پدرم مره دوباره از خانه خود بیرون ساخت کدی دخترم آواره شدم یک جای کمپ بری افراد بی سرپرست بود اونجه رفتم دخترم ره پیش زن همسایه میماندم خودم به کار میرفتم اول یک جای خیاطی میکردم بعدا رفتم ده یک بازار زنانه دوکانداری میکردم تا ایکه طالبان زن هاره از کار محروم کرد حال هم ده شرایط بد اقتصادی قرار دارم