نشست دو روزه‌ای تحت عنوان «گفتمان به‌سوی وحدت و اعتماد» در اسلام‌آباد پاکستان به تاریخ هفتم و هشتم میزان ۱۴۰۴ برگزار شد. این نشست که به همکاری نهاد «زنان برای افغانستان» و موسسه «ثبات راه‌بردی آسیای جنوبی» سازماندهی شد، میزبان چهره‌های سیاسی، فعالان مدنی، نمایندگان زنان و مخالفان گروه طالبان از افغانستان بود؛ هدف اصلی این نشست، ایجاد فضای گفت‌وگو برای اعتمادسازی، دستیابی به وحدت ملی و یافتن راهکارهای مشترک برای چالش‌های سیاسی و اجتماعی افغانستان گفته شده است.
بر اساس گزارش‌ها در این نشست، موضوعات متعددی از جمله تشکیل ساختار حکومتی فراگیر، مشارکت زنان در اداره کشور، امنیت و همکاری‌های منطقه‌ای به بحث گذاشته شده است، فوزیه کوفی، فعال حقوق زنان و یکی از اشتراک کننده‌های این نشست، در سخنانش تاکید کرد که وضعیت زنان در افغانستان غیرقابل تحمل است و تنها راه‌حل واقعی، تشکیل حکومتی فراگیر بر اساس اراده مردم است که باعث تأمین امنیت و عدالت شود، او در ادامه، تعاملات مثبت با کشورهای همسایه و به ویژه پاکستان را یک امر از ضروری دانست و گفت؛ «اعتماد متقابل می‌تواند مبنای ثبات و صلح پایدار باشد.»
همچنان ماریا سلطان، مسوول نهاد ثبات راه‌بردی آسیایی جنوبی، این نشست را به عنوان آغاز «پروسه اسلام‌آباد» گفته و تأکید کرد که درک تجارب از اشتباهات گذشته و تلاش برای همگرایی در راستای منافع مشترک، سبب ثبات پایدار در منطقه خواهد شد.
او گفته است: «ما ثبات پایدار در پاکستان را در گرو صلح و ثبات و یک نظام مردمی در افغانستان می دانیم. رسیدن به صلح، توسعه و رفاه در پاکستان و افغانستان، نیازمند گفتگوهای معنادار و همگرایی مدنی و مردمی می‌باشد تا سبب شود افغانستان صاحب یک نظام مردمی و برخاسته از اراده‌ی مردم باشد.»
در اعلامیه انستیتوت ثبات راه‌بردی آسیای جنوبی آمده است که اشتراک کنندگان در مورد شیوه‌های ایجاد هماهنگی و هم‌صدایی میان احزاب سیاسی، گروه‌های جامعه مدنی ، نیروهای دموکراتیک افغانستان و همچنین روی اهداف و اصول مشترک برای تداوم این روند، گفتگوهای سازنده‌ای داشته‌اند.
بر اساس اعلامیه، شرکت‌کنندگان درباره اصول و ارزش‌های مشترک که برای آینده افغانستان نیاز است، با تمرکز ویژه بر مسایل زنان و تنوع هویتی، قومی و مذهبی تاکید نموده و گروه طالبان را که فاقد مشروعیت مردمی و بین المللی است به‌عنوان تهدید جدی برای افغانستان و منطقه عنوان کردند.
همچنان در اعلامیه این نشت آمده است؛ تبدیل این نشست به یک روند سازنده و متداوم، ایجاد آدرس سیاسی در منطقه برای هماهنگی جریان‌ها استفاده از ابزارهای گوناگون مبارزه (سیاسی-نظامی-مدنی) در مقابله با وضع موجود، اعتمادسازی در منطقه به شمول پاکستان منحیث یک همسایه مهم با در نظر داشت تجربه و اصلاح اشتباهات گذشته، تحقق نظامی همه شمول و برخاسته از اراده برحق مردم و در چوکات قانون اساسی همه پذیر برای آینده کشور، فراهم نمودن سهولت‌های لازم در چارچوب قوانین بین المللی و بشردوستانه و حسن همجواری و توقف اخراج اجباری پناهجویان به ویژه کسانی که پس از تحولات سال ۲۰۲۱ به پاکستان پناه برده‌اند.
در ادامه فعالان حقوق زنان در این نشست، خواستار حفظ حقوق زنان به عنوان خط قرمز در هر توافق سیاسی شده و گفته‌اند: «حق زنان قابل معامله نیست و باید در مرکز هر طرح سیاسی قرار گیرد.»
اما منتقدان، باور دارند که این نشست بیشتر فرصتی برای نمایش نفوذ منطقه‌ای پاکستان بوده است تا اینکه به راه‌حل‌های واقعی برای افغانستان منجر شود. احمد سعیدی، تحلیلگر سیاسی در گفتگو با رسانه‌های گفته است؛ پاکستان با این نشست تلاش می‌کند جایگاه خود را به عنوان بازی‌گر اصلی در افغانستان به رخ بکشد.»
این نشست در حالی به پایان رسید که واقعیت‌های افغانستان همچنان در سایه‌ی محدودیت‌های شدید گروه طالبان قرار دارد و این گروه همزمان با برگزاری این نشست تمام شبکه‌های مخابراتی و انترنتی را در افغانستان قطع کرد، مردم افغانستان با خاموشی مطلق ارتباطی و انترنتی گرفتار هستند، همچنان سرکوب آزادی‌های مدنی از سوی گروه طالبان ابعاد تازه‌ای یافته است.
