در روزهای اخیر، نشانه‌های زیادی از لابی شماری از زنان برای گروه تروریستی طالبان و تلاش آن‌ها برای به رسمیت شناسی این گروه، آشکار و هویدا شد.
بارزترین نمونه‌های آن افشای آجندای نشست محرمانه با اشتراک شماری از زنان از داخل افغانستان به هدف این‌که چگونه می‌توان «تعامل خوب» با طالبان داشت، تهیه‌ای نامه با امضای سه هزار نفر برای ارسال به سازمان ملل، اتحادیه اروپا، نمایندگی‌های سیاسی کشورها و سازمان‌های بین‌المللی و افشای نحوه دعوت مدینه محبوبی در نشست شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد بود.
در نامه‌ای که ادعا می‌شود آن را سه هزار نفر از فعالان حقوق زنان، فعالان حقوق بشر و جوانان امضا کرده آمده است که «ما قاطعانه طرفدار این دیدگاه هستیم که تعامل سامان‌مند و گفتگوی اصول‌مدار با مقامات حاکم، بهترین روش برای حل معضل و بحران کنونی افغانستان است.»
در این نامه که نسخه‌ای از آن به دسترس نیمرخ قرار گرفته، آمده است که «شک و تردیدی و جود ندارد، که جامعه بین‌المللی مسئولیت بارز و قابل ملاحظه‌ای در خصوص وضعیت کنونی افغانستان دارد و تمام بازیگران مسئول، باید با طالبان در مورد تصامیمی که زندگی و آینده مردم را متاثر ساخته اند، وارد تعامل شوند.»
در این نامه، نام شماری زیادی از زنان از جمله مدینه محبوبی به عنوان امضا کننده درج شده است، اما شمار زیادی از این زنان گفته‌اند که از درج نام شان در این نامه اطلاعی ندارند و محتوای آن را رد می‌کنند.
بر اساس بعضی از فایل‌های صوتی و متنی که در اختیار نیمرخ قرار گرفته است، شماری از کسانی که نام شان در این نامه درج شده، از سوی ترتیب کنندگان آن، از جمله مدینه محبوبی، تهدید شده‌اند که اگر اعتراض کنند، کشته می‌شوند و به شماری نیز برای سکوت و حمایت از طالبان پول وعده شده است.
افشای نحوه دعوت و اشتراک مدینه محبوبی در نشست شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد در مورد افغانستان و سخنرانی او به حمایت از طالبان توسط تلویزیون افغانستان اینترنشنال، پرده‌ی دیگری از فعالیت‌های شماری از زنان به نفع طالبان برداشت.
هرچند نشست محرمانه دوحه پس از افشای آجندای آن لغو شده و سازمان ملل نیز مسئولیت دعوت مدینه محبوبی را پذیرفته، اما این تلاش‌ها سوال‌های زیادی خلق کرده است.
در وضعیتی که افغانستان در زیر سلطه طالبان با آپارتاید جنسیتی مواجه است، چرا این زنان برای طالبان لابی می‌کنند؟ چه چیزی باعث می‌شود که زنانی چون مدینه محبوبی، محبوبه سراج و سایر هم‌فکران آن‌ها نتوانند رنج‌های زنان در زیر سلطه طالبان را ببیند و با همه‌ی خشونت و قصاوت طالبان علیه زنان، به نفع این گروه لابی بکنند؟
«برتری طلبی قومی و منافع شخصی»
شماری از زنان معترض افغانستان می‌گویند زنانی‌که زیر عنوان «فعال حقوق زن» و «مدافع حقوق بشر» برای طالبان لابی می‌کنند و خواستار تعامل جهان با این گروه هستند، این کار را با توجه به منافع قومی و شخصی‌شان انجام می‌دهند.
مینه رفیق، فعال حقوق زن و از جمله زنان معترض افغانستان می‌گوید که «خانم‌های مثل محبوبه سراج، مدینه محبوبی و بعضی از خانم‌های دیگری که از طالب لابی می‌کنند» به‌نام «قوم خودشان» این کار را انجام می‌دهند.
او می‌گوید که محبوبه سراج در گفتگو‌هایش به صراحت به این موضوع اشاره کرد و گفت که بالای صد سفر را به تنهایی انجام داد اما تنها زمانی در میدان هوایی کابل او را ایستاد کردند که یک خانم هزاره همراهش بود.
به باور خانم رفیق، «اینها بخاطر قومیت شان این کار[لابی برای طالبان] را می‌کنند، چون همین حالا تمام زنان دیگر از کار مانده‌اند[منع شده‌اند]، کار نمی‌توانند بکنند، اما محبوبه سراج هم کار می‌کند، هم سفر می‌کند و هم کسانی را که صدای خود را [علیه طالبان] بلند می‌کند، آن‌ها را اخطار می‌دهد.»
خانم رفیق اما می‌گوید که شماری دیگر از زنانی که برای طالبان لابی می‌کنند «نفع شخصی خود را می‌بینند» و به آن‌ها «چوکی» و «دولت» وعده شده است.
اما مونسه مبارز، یکی از دیگر از فعالان حقوق زن و زنان معترض افغانستان می گوید که برای این زنان، هیچ چیز دیگری بجز منافع شان اهمیت ندارد.
خانم مبارز می‌گوید که «برای اینها زن، جنسیت، حقوق بشر، ارزش‌های بشری اهمیت ندارد، برای اینها منافع شان اهمیت دارد.»
او اضافه می‌کند که «این تعداد از زنان، اکثریت شان همان تعداد زنانی هستند که در بیست سال گذشته انجوسالاری کردند، از سفارت‌های مختلف پروژه دریافت کردند، پول‌های میلیونی را به جیب زدند… به همین خاطر برای اینها بسیار دشوار است که عایدات میلیون دالری شان را فراموش کنند و برای بدست آوردن دوباره‌اش تلاش نکنند.»
او می‌گوید که «یکی از این خانم‌ها همین مدینه محبوبی است که تعداد زیادی شرکت‌ها دارد، انجوها دارد، پروژه‌ها تطبیق می‌کند.»
خانم مبارز می‌گوید دلایلی که این زنان برای طالبان لابی می‌کنند زیاد است، اما «یکی از علت‌ها این است که اینها به آنچه شعار می‌دهند باورمند نیستند، به آنچه که ارزش‌های حقوق بشری می‌گویند باورمند نیستند، اینها به‌نام حقوق زن، در عبا و قبای روشنفکری، گرگ‌هایی هستند که می‌خواهند از خون مردم افغانستان تجارت بکنند.»
به باور خانم مبارز بحث قومیت و زبان یکی دیگر از عوامل لابی این زنان برای طالبان می‌تواند باشد، اما تمام آن نیست؛ زیرا طالبان حتا تحمل پشتونی را که در مقابل این گروه صدای خود را بلند کند و به خیابان بیاید ندارد؛ یا بازداشت می‌کنند و یا می‌کشند.
او می‌گوید که هم برای طالبان و هم برای زنانی که لابی‌گر این گروه هستند منافع شخصی شان مهم است و در صورتی که منافع شان در خطر باشد، برای شان مسائلی چون قوم و زبان و جنسیت رنگ می‌بازد.
پیامد لابی زنان برای طالبان چیست؟
یکی از سوالات جدی این است که پیامد لابی زنان برای طالبان چیست؟ چه تاثیری می‌تواند بر سرنوشت زنان افغانستان بگذارد؟ بر اعتراضات زنان معترض افغانستان چه تأثیری خواهد داشت؟
مینه رفیق به این باور است که پیامد لابی شماری از زنان برای گروه طالبان «حذف مکمل زنان از جامعه و سیاست» و در نتیجه «نابودی کامل آن‌ها در جامعه» خواهد بود.
او می‌گوید که طالبان برای لابی‌گران و «جاسوس شان» معاش تعیین کرده‌اند و آن‌ها از گرفتاری و زندانی شدن «محفوظ»هستند، اما این گروه تروریستی سایر زنان را انسان نمی‌بیند.
اما مونسه مبارز به این باور است که لابی‌گری این زنان «هیچ نوع تأثیر منفی» بر روند مبارزه زنان معترض افغانستان ندارد و «لابی اینها هیچ چیزی را تغییر نمی‌دهد.»
او می‌گوید که این لابی‌ها تا کنون «نه کدام تأثیر مثبت برای طالبان داشته است و نه کدام تأثیر منفی بالای ما [زنان معترض] داشته است.»
خانم مبارز با اشاره به لغو نشست محرمانه دوحه می‌گوید که ما مترصد اوضاع هستیم و در صورتی هم که چنین نشست‌هایی برگزار شود، اعتراضات زنان معترض افغانستان و شهروندان کشور در سراسر جهان، نتایج آن را منفی خواهد کرد.
او می‌گوید که جهان مجبور و مکلف است که صدای شهروندان افغانستان را که از چندین کشور بلند می‌شود بشنود، نه صدای چند لابی‌گر طالبان را.
