پس از گذشت چند هفته از دستگیری ندا پروانی و ژولیا پارسی از زنان فعال و معترض توسط طالبان، تا هنوز هیچ اطلاعی از سرنوشت آنان به‌دست نیامده است.
ندا پروانی عضو جنبش خودجوشِ زنان معترض و مجری شبکۀ یوتیوبیِ «خراسان انترنشنل» در تاریخ 19 سپتمبر و ژولیا پارسی بنیان‌گذار جنبش اعتراضیِ خودجوش زنان در 27 سپتمبر سال روانِ میلادی از سوی گروه تروریستی طالبان در شهرکابل از خانه‌های‌شان دستگیر شدند.
ندا پروانی با همسر و کودکِ چهارساله‌اش و ژولیا پارسی با پسرِ بزرگش بازداشت شده‌اند.
طی این مدت، خانواده‌های این زنانِ زندانی به‌رغم تلاش‌های‌شان نتوانسته‌اند از محلِ نگهداری و علت بازداشتِ آن‌ها اطلاعِ موثقی به‌دست آورند و گروه طالبان نیز در این مورد چیزی نمی‌گوید.
فعالان حقوق زن و اعضای جنبش‌های زنانه در گفت‌وگو با نیمرخ، ضمن انتقاد از سکوت سازمان‌های حقوق بشری در برابر زندانی شدنِ این زنان معترض، می‌گویند که رژیم طالبان «ناقض حقوق بشر» است و زندانیان را به گونۀ وحشتناک در زندان‌ها «شکنجه» می‌کند و از همین‌رو حاضر به پاسخ‌گویی به هیچ مرجعی نیست.
عاطفه (مستعار) یکی از زنانِ معترض با انتقاد از سهل‌انگاری سازمان‌های حقوق بشری در رهایی خانم پارسی و ندا پروانی می‌گوید که سازمان ملل متحد برای پی‌گیری وضعیت این زنان در زندان و رهایی آنان باید به گونۀ فوری اقدام کند.
او به نیمرخ گفت: «تجربه‌یی که من از زندان طالبان دارم، زنان در آن‌جا به فجیع‌ترین شکلِ ممکن شکنجه می‌شوند و من شدیداً نگران سلامت جانیِ این دو دوست و همکارِ خود هستم. این‌که طالبان در مورد آنان چیزی نمی‌گویند و واکنشی نشان نمی‌دهند، مشخص است که می‌خواهند آن‌ها را زجرکش کنند.»
از سوی دیگر، زهرا یکی دیگر از دوستانِ این بانوانِ زندانی هشدار می‌دهد که بی‌خبری از وضعیت این زنانِ زندانی و عدم پاسخ‌گویی طالبان، می‌تواند به «مرگ این دو زنِ معترض» منتهی شود.
دست‌کم سه منبع نزدیکِ دیگر به ژولیا پارسی و ندا پروانی به نیمرخ گفته‌اند که تلاش خانواده‌های این زنان برای کسب معلومات در مورد محلِ نگهداری و سلامتِ آن‌ها کاملاً «بی‌نتیجه» مانده و طالبان ارتباطات خانواده‌های آنان را نیز زیر نظارت و کنترول دارند.
جنبش‌های اعتراضی زنان و فعالان حقوق زن با ابراز نگرانی از وضعیت زنانِ معترض در زندان‌های گروه طالبان تأکید می‌کنند که سازمان‌های حقوق بشری باید برای رهایی بی‌قیدوشرط آنان بر طالبان فشار وارد کنند و به‌جای درخواست تعامل با طالبان، آنان را وادار به پاسخ‌گویی در برابرِ جنایت‌های ضدبشری‌شان کرده و رهبرانِ این گروه را نیز تحریم کنند.
شبکۀ مشارکت سیاسی زنانِ افغانستان روز جمعه (21 میزان 1402) با نشر یک اعلامیۀ هفت مادهیی، بر تداوم «بازداشت‌های خودسرانه» از سوی طالبان اعتراض کرده و این عملکرد طالبان را «نقض صریح حقوق بشر» دانسته است. این جنبش اعتراضی، سکوت سازمان‌های حقوق بشری در برابر نقض حقوق بشر از سوی طالبان را به انتقاد گرفته و تأکید کرده که این عملِ طالبان باید محکوم شود.
در اعلامیه آمده است: «این بازداشت‌های خودسرانه و غیرقانونی، نشان از نقض حقوق بشر و آزادی بیان است و باید به‌شدت محکوم شوند. ما خواستار آزادی بی‌قیدوشرط ژولیا پارسی، ندا پروانی و همراهان‌شان و همچنین مرتضی بهبودی، مطیع‌الله ویسا و رسول پارسی استیم.»
زنان معترضِ اعضای شبکۀ مشارکت سیاسی زنانِ افغانستان همچنان گفته‌اند که باید فشارهای بین‌المللی برای متوقف کردنِ این بازداشت‌ها و آزادی زندانیان بیشتر رؤیت شود.
این جنبش اعتراضی همچنان ایجاد یک حرکتِ نیرومند برای جلب توجه جهانیان نسبت به این اتفاقات و تمرکز بر نقض حقوق بشر توسط طالبان در افغانستان را پیشنهاد کرده است.
در این اعلامیۀ هفت مادهیی، ضمن درخواستِ به‌رسمیت‌شناسی آپارتاید جنسیتی و ایجاد زمینۀ یک حکومت مشروع در افغانستان، آمده است: «گروه طالبان ناقض حقوق بشر هستند و در دو سالِ گذشته هیچ برنامه و پالیسی‌یی برای آبادی و سازنده‌گی در افغانستان نداشته‌اند؛ بنابراین جامعۀ جهانی باید هرچه سریع‌تر اقدامی قاطع و جدی در برابرِ این گروه تروریست داشته باشد.»
درحالی‌که خشونت و اختناق رویکرد اصلی طالبان در حکومت‌داری بوده است، سکوت یا خویشتن‌داریِ جهان و نهادهای بین‌المللی در برابر این گروه تروریستی، به این گروه جرأتِ بیشتر در سرکوب و شکنجۀ زنانِ معترض بخشیده و در نتیجه هر روز به شمار فعالان زنِ زندانی در افغانستان افزوده می‌شود.
