قطع اینترنت فایبر نوری در افغانستان صرفاً یک تصمیم اخلاقی و کوتاه‌مدت نیست، گروه تروریستی طالبان با اجرای این سیاست، می‌خواهد مردم افغانستان و به‌ویژه زنان را بیشتر در تاریکی و انزوا قرار دهد، این اقدام نه تنها دسترسی آزاد مردم به اطلاعات را سد کرده، بلکه یک‌بار دیگر نشان می‌دهد که ترس اصلی این گروه از آگاهی جمعی و حضور فعال زنان در جامعه است.
طالبان این تصمیم را با شعار «جلوگیری از منکرات» توجیه کرده‌اند، اما در واقعیت هیچ ارتباطی میان قطع اینترنت و کنترل اخلاقی وجود ندارد. این توجیه، تنها یک پوشش برای سیاست‌های کنترل‌گرایانه و حذف امکان دسترسی آزاد مردم افغانستان به جهان است.
پس از تسلط این گروه و اعمال محدودیت‌های زن‌ستیزانه‌ی شان، دسترسی به تحصیل حضوری زنان به کلی مسدود شد، در چهار سال گذشته اینترنت نقش مدرسه، دانشگاه و کتابخانه را برای هزاران زن ایفا کرده است و حالا قطع آن به معنای محروم‌سازی آگاهانه مردم افغانستان به‌خصوص زنان از هر نوع یادگیری است؛ اقدامی که پیامدهای بلندمدت آن چیزی جز نهادینه‌سازی جهل و نابرابری نخواهد بود.
بخش بسیار مهمی که حالا در معرض نابودی قرار دارد، آزادی بیان و حق دسترسی به اطلاعات آزاد است، چیزی که مردم افغانستان به‌ویژه زنان در چهار سال حاکمیت گروه طالبان، از طریق شبکه‌های اجتماعی توانسته بودند صدای اعتراض و روایت‌های‌شان را به جهان برسانند. این امکان اکنون عملاً از میان رفته است. گروه طالبان با این اقدام به‌طور مستقیم باردیگر تلاش کرده تا زنان را منزوی‌تر، صدای‌شان را به‌گونه‌ی کامل خاموش کند و راهی برای مستندسازی نقض حقوق بشر باقی نگذارند. در چنین شرایطی، زنان نه تنها از ابزار آموزشی و اقتصادی محروم شده‌اند بلکه به شکل عمیق‌تر و چند لایه از حضور سیاسی و اجتماعی کنار گذاشته شده‌اند.
در کنار ابعاد دیگر این محدودیت، پیامدهای روانی آن نیز قابل بحث است؛ انزوای اجباری، قطع ارتباط با دنیای بیرون و از دست دادن هرچه بیشتر امید به آینده؛ دختران و زنان را با احساس بی‌پناهی و ناامیدی عمیق و بیشتر از قبل روبه‌رو خواهد کرد. چیزی که در چهار سال گذشته دختران و زنان زیادی را مجبور به خودکشی کرده است؛ زمانی که آخرین امکان ارتباط و آموزش از میان برود، حس حذف کامل از جامعه در ذهن بسیاری از زنان نهادینه می‌شود.
گروه تروریستی طالبان در ظاهر وعده ایجاد مسیرهای جایگزین اینترنت را داده؛ اما واقعیت این است که چنین زیرساختی در افغانستان وجود ندارد و وعده‌های آن‌ها چیزی جز فریب افکار عمومی نیست. هدف اصلی، کنترل و سانسور مطلق است. قطع اینترنت فایبرنوری نه تنها مردم را از اطلاعات جهانی محروم می‌کند، بلکه فرصت هرگونه ارتباط و همبستگی اجتماعی را نیز از میان می‌برد. این اقدام در ادامه مجموعه‌ای از سیاست‌های این گروه برای تثبیت قدرت از طریق سرکوب و سانسور است.
این سیاست در کنار اعمال محدودیت‌های دیگر، نقض آشکار حقوق بنیادی مردم افغانستان است؛ محدود کردن اینترنت به معنای محدود کردن زندگی است که بیشترین قربانیان آن زنان هستند؛ که پیش از این نیز با صدورنزدیک به 80 فرمان زن‌ستیزانه تمامی حقوق و امکان های کارآموزش و حتی زندگی به معنای واقعی کلمه را از دست داده اند. و حالا از فضای مجازی هم در حال حذف شدن هستند.
در همین حال تداوم سکوت چهار ساله‌ی جامعه جهانی در برابر سیاست‌های گروه طالبان نیز سوال برانگیز است، این اقدام گروه طالبان، یک اقدامی استراتژیک و چندلایه است که هدف آن نه اصلاح جامعه، بلکه حذف آگاهی و آزادی است.
