زنان افغانستان این روزهای کسل کننده‌ی بدون کار و سرگرمی و پس عصرهای دلتنگی شان را در خانه می‌گذرانند؛ در حالی که به گردش در هوای آزاد نیاز دارند. تا یک سال قبل از امروز زنان و کودکان در کنار خانواده‌های شان به پارکهای تفریحی رفته و خنده‌کنان در تماشای شهر بازی بودند و در فضای سبز طبیعت پای فلاکس چای و چاکلیت می‌نشستند و تا غروب آفتاب از فضای سبز و هوای تازه لذت می‌بردند.
مثل همیشه عصر یک روز کسل کننده از خانه بیرون زدیم، کوچه و پس کوچه‌های کابل را رد کردیم تا به «پارک فامیلی شهرک امید سبز» واقع در غرب کابل رسیدیم. به محض رسیدن باغبان پارک گفت: «زیاد وقت شده زنان را داخل پارک اجازه نمی‌دهند فقط مردها می‌توانند داخل پارک شوند.»
پارک خالی از بازدید کننده بود. حتا هیچ مردی آنجا نبود. از باغبان پرسیدیم که برای یک لحظه‌ی کوتاه می‌‌خواهیم فقط خانوادگی گردهم بنشینیم اما فایده‌ای نداشت. در پارک خالی از بازدید کننده هم اجازه‌ی ورود نیافتیم.
باغبان گفت: «سبزه‌ها و گل‌های ما تقریبا خشک شده یکتعداد وسایل بازی را هم جمع کردند. کسی به پارک نمیایه و بودجه آبیاری و ترمیم پارک را نداریم. شاید هم برای همیشه ببندیم.»
این محل در غرب کابل محل تجمع خانواده‌هایی بود که معمولا عصرها و یا ایام رخصتی برای تفریح و سرگرمی گردهم می‌آمدند. اما پس از ممنوعیت حضور زنان در پارک‌ها، این پارک فامیلی بازدیدکنندگانش را از دست داده است و اکنون رو به ورشکستگی است.
به عنوان آخرین تلاش برای گردش به تپه‌های شهرک امید سبز رفتیم. در تپه‌های خاکی هم کسی نبود تا غروب آفتاب آنجا ماندیم. هوای غبارآلود و مردمان دلتنگ شهر را از آنجا به تماشا نشستیم. پس از بازدید از گلزار شهدای روشنایی و هدیره‌های پرپر شدگان کاج به خانه رفتیم.
حال و هوای خوب پس از تفریح را نداشتیم. خسته‌تر از قبل به خانه و حفره‌ی دلتنگی خود برگشتیم. شهر کابل با ساختمان‌های بلندقامت و حویلی‌های دیوار به دیوارش مکانی برای تفریح و سرگرمی ندارد، به جز چند پارک تفریحی که اکنون هیچ زنی حق ورود ندارند. بخاطر زنان و کودکان نیز در فضای سربسته‌ی خانه حبس شده‌اند و روزهای رخصتی شان را در کنار مادران افسرده سپری می‌کنند. زیرا گروه تروریستی طالبان پارک‌ها را به فضای سبز ممنوعه‌ای برای زنان مبدل کرده و حق تفریح و تنفس هوای آزاد را از ما(زنان) گرفته‌اند.
پس از فرمان ممنوعیت حضور زنان در نوامبر 2021 میلادی ماموران امر به معروف و نهی از منکر این گروه در تمامی پارک‌ها و محلات سرسبز چون پغمان، استالیف و سایر محلات تفریحی رفته و مانع ورود خانواده‌ها شدند پس از آن مردم اعیاد و شب روز سال نو شان را به دور از تفریح و سرگرمی سپری می‌کنند. در نوروز 1402 گروه طالبان به موتر هیچ خانواده‌ای اجازه‌ی ورود به محله‌ی تفریحی پغمان را ندادند.
اخیرا ماموران امر به معروف و نهی از منکر گروه تروریستی طالبان حتا زنان را در حوالی پارکهای تفریحی اجازه‌ی گشت‌وگذار نمی‌دهند. عایشه کوهستانی، یک معلم زن دو روز قبل برای رفتن به مکتب می‌خواست از حوالی یک پارک تفریحی در منطقه خیرخانه شهر کابل عبور کند اما ماموران امر به معروف مانع تردد او از اطراف پارک شده است. او نیز بخاطر زن بودنش متوقف و سپس مسیرش به اجبار کج شده بود.
عایشه با نوشتن یک استوری در صفحه فیسبوکش نوشته بود که «ترسو‌ها فکر می‌کنند اگر پارک برویم دنیای شان را چپه کردیم. نمی‌دانم به کودکان چگونه آموزش بدهم که زنان هم انسان است و حق گردش کار و آزادی دارند. می‌ترسم فردا پسران من هم بپذیرند که ما نباید به پارک‌ها بروند.
عایشه در ادامه با اشاره به افکار تروریستی و زن‌ستیزانه‌ی گروه طالبان نوشته است که «آینده‌ی نسلی که در قلمرو طالبان و در جامعه‌ی زن‌ستیز بزرگ می‌شوند معلوم نیست چه به بار می‌آیند؟»
با این وجود در ساختار این گروه تروریستی که اکنون بر اکثریت جغرافیای افغانستان مسلط شده است، تنها چارچوب و سقف خانه برای زنان مانده است گاهی از خود می‌پرسم دیری نگذرد جاذبه‌های طبیعت، محلات تفریحی و گردش در هوای آزاد به رویای دست نیافتنی زنان مبدل خواهد شد؟
