در فرایند مهاجرت زنان تلاش می‌کنند تا سلسله مراتب قدرت را به نفع خود تغییر دهند. سنت‌ها و قوانین دست‌وپا گیر را به نفع آزادی‌های بیشتر تغییر دهند. در تکاپوی مهاجرت آنها تلاش می‌کنند تا نقش و جایگاه خود را در نظام خانواده، روابط اجتماعی و فرهنگی بازتعریف کنند. مهاجرت برای زنان بوجودآورنده تحرک اجتماعی، آزادی، استقلال مالی، بقا و در مجموع کنش اجتماعی بیشتر است.
در مطالعات مهاجرت افغانستانی‌ها دو موضوع مهم غایب است. موضوع اول اینکه همیشه دیگران درباره ما روایت کردهاند. دیگران درباره ما نوشته‌اند و به نوعی ما را معرفی کردهاند. این دیگران بوده‌اند که درباره تجربیات مهاجرتی ما حرف زده‌اند. ما به هر دلیلی درباره خودمان ننوشتیم و یا کمتر نوشتیم.
موضوع دوم این است که «زنان» همیشه غایب اصلی این مطالعات بوده‌اند. پژوهشگران بیرونی در مطالعات زنان نتوانسته‌اند از سد فرهنگ و ارزش‌های دینی و پدرسالارنه افغان‌ها عبور کنند. این مسأله باعث‌شده که زنان همواره در مطالعات مهاجرت در حاشیه قرار بگیرند. از این رو در مطالعات مهاجرت، همیشه از عینک مردان به آنها دیده شده است. در حالی که مطالعات و تحقیقات اخیر نشان می‌دهد که میل به مهاجرت در میان زنان نسبت به مردان سیر صعودی داشته و زنان تأثیرپذیری، آسیب و رنج بیشتری را در فرایند مهاجرت، نسبت به مردان متحمل شده‌اند. بر همین اساس نیاز است که به مسائل و تجربیات مهاجرتی آنها مستقلانه پرداخته شود.
مهاجرت همیشه بخشی از هویت ما بوده است. ما مهاجرت می‌کنیم تا در واقع راهی برای زیستن و زنده‌ماندن بیابیم. مهاجرت برای ما همواره استراتژی‌ای برای بقا بوده است. مهاجرت برای ما بستری برای فرار از سیاست‌های سرکوب‌گرایانه نظام‌های قومی، حکومت‌های توتالیتر، نسل‌کشی و سیاست‌های حذف بوده است. با روی‌کار آمدن دوباره حاکمیت سیاه طالبان این وضعیت برای زنان تشدید یافته است. سلب آزادی‌های فردی و اجتماعی، طرد، خانه‌نشینی مهمترین ارمغان سیاست‌های طالبان برای زنان بوده است. زنان مهمترین گروه اجتماعی‌اند که زیر سیطره و حاکمیت طالبان همه چیزشان را از دست داده‌اند و مجبور به مهاجرت شده‌اند.
رسانه‌ی نیمرخ با درک اهمیت موضوع مهاجرت زنان و با هدف بازتاب و نشر روایت زنان از فرایند مهاجرت آنان، دریچه‌ای تازه را برای پرداختن به این موضوع گشوده است. این دریچه بر تجربیات مهاجرتی زنان تمرکز دارد و تلاش می‌کند بستری برای روایت زنان از رنج‌ها، موفقیت‌ها، آرزوها و … در حوزه مهاجرت ایجاد کند.
ما نیاز داریم تا درباره خودمان بنویسیم و آنچه را که بر ما در فرایند مهاجرت می‌گذرد، روایت کنیم. هیچ‌کس بهتر از خود ما نمی‌تواند رنج‌ها، تنهایی‌ها و آرزوهای ما را روایت کند. اکنون نوبت ماست که قصه‌هایمان را از مهاجرت بنویسیم. ما نمی‌توانیم فراموش کنیم و نباید بگذاریم رنج‌های ما در لابه‌لای تاریخ گم شوند.
