کابل در روزهای گذشته شاهد سفرهای متعدد مقام‌های غربی و مقام‌های بلندپایه سازمان ملل متحد بود. از امینه محمد، معاون دبیرکل سازمان ملل متحد گرفته تا شمار دیگر از مقام‌های غربی باربار با سران طالبان در کابل و قندهار دیدار کردند. خواست همه‌ی این مقام‌ها مشخص و واضح بود. آن‌ها از طالبان خواستند فرمان‌های‌شان در مورد زنان به خصوص کار در نهادهای بین‌المللی و ممنوعیت آموزش زنان را لغو کنند. اما پاسخ طالبان در عمل منفی بوده است. روشن است که همه‌ی این مقام‌ها با ناامیدی و دلسردی از کابل بازگشتند.
در یک کلام چنین تلاش‌هایی را می‌توان تلاش‌های ناکام و مذبوحانه نام گذاشت. زیرا هرکه طالبان و تفکر طالبانی را بشناسد می‌داند که طالبان اهل گفت‌وگو و مذاکره نیست؛ آن‌هم بر سر چیزی که برای خود اصول شرعی تعریف کرده‌اند.اما مقام‌های غربی تازه دارند به این درک می‌رسند. زیرا دروغ بزرگ زلمی خلیلزاد مبنی بر این‌که «طالبان تغییر کرده‌اند»در زمان مذاکرات دوحه کورسویی از امیدواری را در میان سیاست‌مداران غرب خلق کرده بود. همچنین مقام‌های غربی با اتکا بر همین دروغ خلیلزاد به طالبان میانه‌رو و طالبان خوب در برابر طالبان بد، می‌اندیشیدند. به همین خاطر، مقام‌های غربی امیدوار بودند که شاید بتوانند اگر نه همه‌ی حقوق بشری، شاید بخشی از حقوق اساسی زنان افغانستان را احیا کرده و زمینه را برای تعامل با طالبان باز نگهدارند.
هرچه زمان بیشتر می‌گذرد، فاجعه‌ی توافق‌نامه دوحه و سقوط افغانستان به دست گروه تروریستی طالبان بیشتر روشن می‌شود. واقعیت کنونی و انکارناپذیر افغانستان جامعه بین‌المللی را در وضعیت بسیار دشواری قرار داده است. فقر شدید و رو به افزایش از لحاظ اخلاقی به جامعه جهانی اجازه نمی‌دهد که کمک‌های بشردوستانه به افغانستان را قطع کنند. طالبان نیز با فهم دقیق این مسأله در واقع بخش ارایه خدمات را به عهده‌ی سازمان‌های امدادرسان گذاشته است و خود مصروف شکنجه و اعمال حاکمیت از طریق وحشت و ترور و اختطاف هستند.
ادامه کمک‌های بشردوستانه و ارتباط کجدار و مریز کنونی با طالبان از سوی جامعه جهانی نیز به معنای عقب‌نشینی و تسلیم شدن جهان آزاد به یک گروه تروریستی است. گره کار دقیق همین‌جا است که طالبان به عنوان یک گروه تروریستی بیش از سی میلیون انسان را گروگان گرفته و بر سر حقوق اساسی شهروندان با جهان چانه‌زنی و لجاجت می‌کند.
در این میان قربانی اصلی مردم افغانستان و به خصوص زنان هستند. دقیق به همین دلیل است که زنان همچنان معترض اند و با توجه به سفرهای اخیر مقام‌های غربی و سازمان ملل متحد متوجه خطر احتمالی تعامل جهان با طالبان بر سر حقوق اساسی زنان افغانستان شده‌اند و به همین دلیل صدای اعتراض‌شان همچنان بالا است.
زنان افغانستان همه حقوق شان را می‌خواهند. چون حقوق اساسی قابل اولویت‌بندی نیست. نمی‌شود که انسانی حق تحصیل داشته باشد اما حق سفر نداشته باشد، حق تفریح داشته باشد اما حق کار نداشته باشد، این در حالی است که جامعه جهانی در جست‌وجوی راهی است که طالبان را قانع به بازگردانیدن بخشی از حقوق زنان کند. این موضوعی است که زنان افغانستان آن را متوجه شده و به آن اعتراض دارند. آن‌ها اعتراض خود را از طریق شبکه‌های اجتماعی، اعتراض در محیط‌های سربسته و در یک مورد با صدور اعلامیه‌ای در پایان نشست کلان دو هزار نفری در استانبول ترکیه به وضوح بیان کردند که جامعه جهانی حق ندارد حقوق اساسی زنان افغانستان را اولویت‌بندی کند.
حالت کنونی حالت بن‌بست است. بن‌بستی که رهبر طالبان ملا هبت‌الله بدون توجه به پیامد آن دیوارهایش را با گذشت هر روز ضخیم‌تر می‌کند. اما راه حلی نیز برای آن وجود دارد. راه حل این است که جامعه جهانی با یک صدایی و قدرت، تحریم‌های هدفمندی را علیه طالبان وضع کنند؛ تحریم‌هایی که کمک‌رسانی به مردم عادی را متضرر نکند، اما فشار بر طالبان را افزایش دهد.
هنوز شماری از سفارتخانه‌ها در افغانستان باز هستند و در برخی از سفارت‌های افغانستان از جمله چین، جاپان، روسیه، پاکستان، ترکمنستان و شماری دیگر از کشورها افراد طالبان حضور دارند، اگر جامعه جهانی به ویژه شورای امنیت سازمان ملل متحد به توافق برسند باید هرنوع تعامل و دیپلماسی را با طالبان تا برآورده شدن شرایط ببندند. ممنوعیت سفر مقام‌های طالبان را بر تمامی اعضای کابینه و مقام‌های بلندپایه طالبان با جدیت اعمال کنند. آن‌گونه که شماری از زنان افغانستان از آدرس «زنان رهبر» اعلام کردند، دفتر طالبان در قطر نیز بسته شود.
خواست زنان افغانستان خواست زیادی نیست. آن‌ها حقوق انسانی‌شان را می‌خواهند. چیزی که برای زندگی کردن نیاز است. اما آن‌گونه که از مصاحبه‌ی اخیر امینه محمد، معاون دبیرکل سازمان ملل متحد با کرستین امانپور در سی.ان.ان معلوم می‌شود، مقام‌های سازمان ملل متحد به زنده ماندن فکر می‌کنند. این مسأله‌ای است که زنان افغانستان نگرانند. به همین خاطر، زنان افغانستان همواره به جهان هشدار می‌دهند که عقب‌نشنی و کوتاه آمدن در برابر طالبان و تنزیل خواست و انتظار زنان افغانستان در حد «زنده ماندن»، راه حل نیست؛ بلکه مشکل‌ها را چند برابر خواهد کرد. راه حل مواجهه با گروه تروریستی طالبان ایستادگی در کنار زنان و تمرکز روی اساسی‌ترین خواست آن‌ها جهت حمایت و بازگردانیدن حقوق اساسی و انسانی‌شان است.
